مولکول‌های تحقیقاتی نوین در درمان لوپوس

به گزارش شفا آنلاین،برخی از این داروها، همان داروهای قدیمی هستند که اندیکاسیون جدیدی از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا برای آنها تایید شده و برخی دیگر، خانواده‌های دارویی جدید هستند.

       فعالیت سلولB: داروهایی که فعالیت سلولB را هدف قرار می‌دهند، عبارتند از ریتوکسیماب، اپراتوزوماب(Epratuzumab)، آتاسیسپت (Atacicept)و بورتزوماب(Bortezomib). اخیرا، یک دارو با نام بلیموماب(Belimumab)- که فعالیت سلولB را هدف قرار می‌دهد- مورد تایید قرار گرفته است. اثربخشی ریتوکسیماب در درمان لوپوس سیستمیک اریتماتوز، در مطالعات متعددی تحت بررسی قرار گرفته است. هر چند که برخی از این مطالعات در رسیدن به اهداف خود موفق نبوده اند، ریتوکسیماب در مواردی که سایر گزینه‌های درمانی ناموفق بوده اند، اغلب تجویز می‌شود. ریتوکسیماب در مبتلایان به نفریت لوپوسی نسبتا اثربخش تر است. یک مطالعه بالینی روی آتاسیسپت، تجویز این دارو را مفید عنوان کرده است؛ هر چند که یک بازوی مطالعه، به دلیل افزایش خطر ابتلا به عفونت، در مراحل اولیه متوقف شد. مطالعات بالینی اخیر روی اپراتوزوماب، نتایج قابل‌قبولی را ارائه داده‌اند.

       فعالیت سلولT: دیگر گزینه‌های درمانی مطرح برای لوپوس سیستمیک اریتماتوز، که عملکرد سلولT را مهار می‌کنند، عبارتند از آباتاسپت(Abatacept)، روپلیزوماب(Ruplizumab)، تورالیزوماب(Toralizumab) و ریجریمود(Rigerimod). مطالعات بالینی به بررسی کاربرد این داروها در طیف وسیعی از بیماری‌ها پرداخته‌اند و هنوز هم مطالعات بالینی تکمیلی بیشتری مورد نیاز است.

       اینترلوکین6: توسیلیزوماب(Tocilizumab)، اینترلوکین6 را هدف قرار می‌دهد. یک مطالعه پایلوت روی توسیلیزوماب، فواید بالینی و سرولوژیک حاصل از درمان با این دارو را به اثبات رسانده است. البته ممکن است عوارض ناخواسته‌ای نظیر نوتروپنی وابسته به دوز، مصرف این دارو را در موارد لوپوس سیستمیک اریتماتوز محدود کند.

       مهارکننده‌های فاکتور نکروز تومور آلفا: این گروه داروها برای درمان سایر بیماری‌ها مورد تایید هستند؛ اما هنوز برای فواید بالقوه متعددی که در لوپوس سیستمیک اریتماتوز دارند نیز مورد بررسی‌اند. دو داروی این خانواده، داروهایی که اخیرا در درمان لوپوس تحت مطالعه قرار دارند عبارتند از اینفلیکسیماب (Infliximab) و اتانرسپت(Etanercept).

       مهارکننده‌های نوع یک اینترفرون آلفا: دو دارو که به‌عنوان مهارکننده‌های نوع یک اینترفرون آلفا مورد استفاده قرار می‌گیرند، عبارتند از سیفالیموماب(Sifalimumab) و رونتالیزوماب(Rontalizumab). یک مطالعه بالینی فازIIb ، فواید متعددی را برای سیفالیموماب در درمان لوپوس سیستمیک اریتماتوز پیشنهاد کرده است. هر چند که مصرف این دارو با خطر قابل توجه وقوع عفونت همراه است. در یک مطالعه بالینی فاز2 مشخص شد که رونتالیزوماب، داروی بی‌خطری است؛ هر چند که نتوانست به اهداف مرتبط با اثربخشی دارو برسد.

       مهارکننده‌های مکمل: اکولیزوماب(Eculizumab)، یک مهارکننده مکمل است. مطالعات متعدد روی اکولیزوماب، فواید متعددی را برای این دارو در درمان میکروآنژیوپاتی ترومبوتیک، سندرم آنتی‌فسفولیپید و نفریت لوپوسی پیشنهاد کرده‌اند. سپید