دولت چین، پس از مواجهه با این بحران، اقدام به سرکوب بانک های زیرزمینی که سرمایه این کشور را از مرزها خارج می کردند،
کرده و تمامی نقل و انتقالات وجه را تحت نظارت خود درآورده است. پلیس با
حمله به موسسات رهنی کشور ماکائو 17 نفر را به جرم پولشوئی دستگیر کرده
است. این اقدامات به نظر سرعت خروج سرمایه را کاهش داده است.
یکی
از نمایندگان ما(اکونومیست) در این هفته به یکی از موسسات رهنی ماکائو
مراجعه نمود و درخواست انتقال یک میلیون یوان (157 هزار دلار، سه برابر
مبلغی که یک فرد سالانه می تواند به صورت قانونی از چین خارج کند) را به خارج از چین داشت، که با تردید مغازه دار مواجه شد.
با این وجود، معتقدان به کارآمد بودن این سیاست دولت چین بسیار محدود هستند. راه جایگزین در حال حاضر خارج کردن ارز از طریق تبدیل آن به دلار هنگ کنگ است که تنها با نرخ 3 درصد انجام می گیرد. انجام چنین تبادلاتی، به صورت یکجا، در گذشته کار چندان مشکلی نبوده است. اما در حال حاضر بهتر است که سرمایه را به قسمت های کوچکتر تقسیم نمود و سپس آن را منتقل کرد. چرا که این کار توجه کمتری را به خود جلب می کند.
ماکائو جذاب ترین نقطه برای انتقال سرمایه چینی به شمار می رود. برای انتقال وجه به این کشور همچنان گزینه های بسیار دیگری پیش روی سرمایه داران چینی است. پرداخت رقمی بیش تر از قیمت واقعی در واردات، خرید خدمات مشاوره غیر واقعی و بستن قراردادهای جعلی با شرکت های ماکائویی جهت انجام همکاری، همه و همه از راه های معمول خروج ارز از چین به شمار می روند. در سایت «تائوبادو» که یک بازار آنلاین چینی است، یافتن افرادی که وظیفه انتقال وجه به خارج چین را بر عهده گیرند، کار مشکلی نیست.
اما سوال اصلی اینجاست که چنین مبادلاتی چقدر می توانند برای اقتصاد یک کشور خطرناک باشند؟ همزمان با خروج سرمایه از کشور چین، این کشور شاهد ورود حجم عظیمی از سرمایه به داخل مرزهای خود نیز بوده است که ریشه در صادرات این کشور دارند. به عنوان مثال، تنها در هشت ماه نخست سال جاری، تراز تجاری چین 365 میلیارد دلار بوده است که این رقم بسیار شگفت انگیز به حساب می آید.
با این وجود، کاهش ذخایر ارزی کشور چین، مدرکی است دال بر خروج سرمایه از طرق دیگر. محاسبات سرانگشتی نشان می دهند که رقمی معادل 600 میلیارد دلار از این کشور خارج شده است. اما دلایل دیگری نیز در کاهش این ذخایر نقش داشته اند. افزایش ارزش دلار، ارزش سایر ارزها را کاهش داده و از این طریق ارزش ذخایر ارزی غیر دلاری بانک مرکزی یک کشور را کاهش می دهد.
از سوی دیگر، بیشتر مبلغی که به عنوان سرمایه خروجی از چین اعلام می شود، سرمایه ای نیست که به صورت محرمانه از طریق ماکائو خارج می شود. بسیاری از شرکت های خارجی، با امید افزایش ارزش یوان، درآمد صادرات خود به چین را در حساب های بانکی خود در این کشور نگهداری می کردند. با توجه به این مطلب، لری هو، یک از متخصصین اوراق بهادار، مدعیست که سرمایه خروجی واقعی از کشور چین کمتر از نیمی از رقم اعلام شده و حتی کمتر از درآمد صادراتی این کشور است. به عقیده او آنچه در چین می گذرد هیچ شباهتی به یک بحران تراز تجاری ندارد.
به هر حال مشخص است که خروج سرمایه از چین جنب و جوشی در مقامات چینی ایجاد کرده است؛ چرا که در غیر اینصورت اقداماتی برای دفاع از ارزش یوان انجام نمی دادند. اما این سوال ذهن دیگران را به خود مشغول کرده است که چین تا چه زمان قادر به اعمال چنین سیاست هایی خواهد بود.
تهدید اصلی زمانی آغاز می شود که میلیون ها خانوار اعتماد خود را نسبت به دولت از دست داده و در صدد خروج سرمایه از خود از کشور برآیند. در این صورت، موسسات رهنی ماکائو خود تهدیدی برای دولت چین خواهند بود. اما حتی اگر بانک های زیرزمینی به فعالیت خود ادامه دهند؛ موسسات رهنی اندکی حاضر به پذیرش ریسک استفاده از آن ها خواهند شد. تا زمانی که سیاست های کنترلی چین پابرجاست، این کشور قادر خواهد بود که سرمایه در حال خروج را کنترل نماید
.
اخبار بانک
