به گزارش شفا آنلاين، این پژوهش نشان داد، درصد زیادی از مادرانی که فرزند مبتلا به اوتیسم دارند در 4 سال نخست زندگی فرزندشان با آسیب‌های روانی بیشتری روبه‌رو بوده‌اند و همین مسأله ابتلا به افسردگی و استرس رادر آنها به میزان قابل توجهی بالا می‌برد.
بر اساس یافته‌های محققان، مشارکت پدران در فعالیت هایی مانند آرام کردن کودکان در زمان هایی که بی‌قرار و نا آرام هستند و به عهده گرفتن مسئولیت هایی مانند مراجعه به پزشک، تهیه دارو و بازی با کودکان از فشار روانی مادران می‌کاهد.
دانیل لکزمن، سرپرست این تیم تحقیقاتی پس از مطالعه روی سه هزار و 550 کودک، شامل 50 کودک مبتلا به اوتیسم و 650 کودک مبتلا به عقب ماندگی‌های ذهنی به این نتیجه رسید، احساس رضایتمندی از زندگی و برخورداری از سلامت روان مادرانی که فرزندان عقب مانده دارند، به مراقبت‌های عاطفی و مشارکت‌های فیزیکی پدران مانند حمام بردن بچه‌ها، همدلی کردن، بازی و سایر فعالیت‌های روزانه بستگی دارد. این محقق ادامه می‌دهد، در پژوهش‌ها مشخص شد مادران کودکان اوتیستیک در مقایسه با سایر اختلالات رفتاری و ذهنی کودکان استرس بیشتری را متحمل شده و ابتلا به افسردگی و اضطراب در این خانواده‌ها بیش از سایرین گزارش شده است و حتی مراقبت‌های روانی، تجویز داروهای آرامش بخش یا رفتاری درمانی نمی‌تواند به‌اندازه مشارکت پدران و حمایت عاطفی آنها تأثیر گذار باشد.
تحقیقات انجام شده در دانشگاه ویسکانسین مدیسان نشان داد، از آنجا که مشکل اصلی کودکان مبتلا به اوتیسم برقراری ارتباط است، نقش مادران هنگام برقراری تعامل با کودکان بی‌قرار از اهمیت زیادی برخوردار بوده و بسیار وقت گیر و طاقت فرساست، از این رو بی‌توجهی پدران در انجام امور خانه و سایر فعالیت‌ها، فشار روانی فراوانی به مادران وارد می‌کند، به گونه‌ای که درصد بسیاری از این افراد با افسردگی یا ابتلا به اختلال‌های اضطرابی حاد روبه‌رو هستند. نقش پدرها در آموزش زبان و مهارت‌های ارتباطی به فرزندان اوتیستیک بار را از دوش مادران کم می‌کند و به سلامت روان مادران کمک می‌کند. به توصیه روان شناسان ارتباط با مراکز مشاوره و شرکت در شبکه‌های اجتماعی مرتبط، درخواست از گروه دوستان و خویشاوندان برای حمایت از مادران، تا حدود زیادی عوامل مولد استرس را کاهش داده و سیستم خانواده را در حالت تعادل نگه می‌دارد.
ایران
