به گزارش شفاآنلاین ،دکتر علی باغبانیان در این باره اظهار داشت: «معمولاً به دلیل همین حس مالکیت قوی است که کودک وسیله‌ای را برمی‌دارد، صرفاً به این دلیل که قانون مالکیت را به رسمیت نمی‌شناسد. حتی گاهی تا 4 سالگی و حتی بالاتر از این سن (با توجه به نوع تربیت) کودک تصور می‌کند تمام وسایلی که وجود دارد، فقط متعلق به اوست. درنتیجه احساس مالکیت بیشتری نسبت به آن دارد. به همین خاطر است که در سنین زیر 4 سال، از به کارگیری واژه سرقت در کودکان اجتناب می‌شود.»
وی با اشاره به اینکه آموزش مالکیت شخصی را باید از همان دوران کودکی آموزش داد، گفت: «آموزش مالکیت شخصی باید از همان دوران کودکی با بیان کفش تو، لباس من، کتاب داداش، عینک مامان بزرگ، ماشین عمو، کیف مامان و... شروع شود تا کودک بفهمد که هر فردی مالک چیزی است و باید برای استفاده از وسایل دیگران، از مالکش اجازه گرفت و استفاده بدون اجازه از مالک خلاف است. به این ترتیب کودک کم‌کم می‌آموزد که بین مفاهیم «مال من» و «مال او» تمایز قائل شود. وقتی این تفکیک را درک کرد در این زمان معنی واقعی مالکیت را می‌فهمد و احترام به مالکیت را نیز درک می‌کند.»
به گفته استاد دانشگاه علوم پزشکی ایران از سن 3 سالگی به بعد به تدریج کودک متوجه می‌شود در این جهان بی‌انتها، همه چیز متعلق به او و در مالکیتش نیست و هر کس سهمی از جهان هستی و داشته‌هایش را دارد.
وی در ادامه با اشاره به اینکه گاهی والدین در شرایطی که کودک از موضعش کوتاه نمی‌آید و بر مالکیت خود بر آن وسیله مقاومت می‌کند، ممکن است برای تنبیه، به پشت دست کودک بزنند یا به او بگویند که دیگر برایت دوجرخه، عروسک و.. نمی‌خریم، گفت: «بهترین روش برای توجیه کودک، این است که به او حق مالکیت آموزش دهید و بیان کنید که برخی وسایل متعلق به او نیست. این تکرار و بیان، به تدریج این ذهنیت را در کودک به وجود می‌آورد که او مالک همه چیز نیست. اگر برخورد تند و خشنی از سوی والدین صورت بگیرد، کودک نه‌تنها معنای مالکیت را درک نمی‌کند بلکه احساس می‌کند آن شئی متعلق به او است ولی به دلیل اینکه والدین بزرگ‌تر از او هستند و زورشان زیاد! اجازه استفاده از وسیله را به او نمی‌دهند یا اینکه چون خطایی انجام داده، قرار است با ندادن آنشی، تنبیه شود.»
