نقش آموزش در رشد کودکان مبتلا به اوتیسم

به گزارش شفا آنلاين،اتیسم یک نقص عملکردی مادام العمر است و درمان قطعی برای آن وجود ندارد و درمان هایی که در حال حاضر وجود دارد تنها کمک به بهبود این اختلال می کند .

این بیماری اولین بار توسط کانر در سال 1943 معرفی شد ، به همین علت به سندرم کانر هم شهرت دارد. اختلال اتیسم در زمره اختلالات فراگیر رشد قرار دارد .

مشخصه اختلال اتیسم رشد نابهنجار یا مختل قابل توجه در ارتباط و تعامل اجتماعی ، محدودیت چشمگیر فعالیت ها و علایق می باشد . ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺍﺗﻴﺴﻢ در ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﯽ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻳﺎ ﻓﺎﻗﺪ ﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ استفاده از دیگر راههای غیر کلامی جبران نمی کنند . در حدود نیمی از کودکان مبتلا به اتیسم هیچگاه شروع به حرف زدن نمی کنند ، این کودکان فاقد تمایل اجتماعی و هیجانی هستند .


این بیماری در سالهای اولیه زندگی شروع می شود و شروع معمولا قبل از سه سالگی است.از خصوصیات تقریبا همیشگی این کودکان گوشه گیری و تمایل شدید به تنهایی ، وسواس و اضطراب است. این کودکان اغلب از نظر مادران کودکانی آرام و بدون درد دسر هستند .


در رابطه با تشخیص می توان چنین گفت که مداخله زود هنگام برای درمان درها را به سوی درمان می گشاید . ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺍﻭﺗﻴﺴﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻼﺷﻬﺎﯼ ﺁﻣﻮﺯﺷﯽ ﺯﻭﺩ ﻫﻨﮕﺎﻡ وبا ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﻳﮏ ﻣﺤﻴﻂ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭﻳﮋﻩ، ﺭﺷﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺍﺻﻠﯽ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ.


در درمان این بیماری می توان تدابیر گوناگونی به کار برد از جمله روان درمانی ، گفتار درمانی که کمک به بیان بهتر نیازها و خواسته های آنها می کنند .

فیزیو تراپی هم چنین می تواند کمک به بهبود یافتن مهارت های حرکتی درشت می کند .


استفاده ی داروهایی نیز می تواند کمک به بهبود علایم افراد مبتلا به اتیسم کند . درمان ها باید به گونه ای باشد که باعث بهبود و ارتقای توانمندی های افراد مبتلا باشد .


از هر 88 کودک یک نفر به اختلال اتیسم مبتلاست و تقریبا در بین پسران پنج برابر بیشترشایع است . این اختلال در تمام گروه های اقتصادی ، اجتماعی ، نژادی می تواند بروز پیدا کند .