محققان با استفاده از نمونه های بافت پسوریازیس و اگزما از 24 بیمار که به
هر دو بیماری مبتلا بودند توانستند تأثیرات تصادفی ژنتیکی یا محیطی را کاهش
داده و به تصویری مشروح از رشد این بیماری دست یابند. نتایج این تحقیق
نشان می دهد که ژن های خاص پسوریازیس تنظیم گر مهم گلوکز و متابولیسم لیپید
بوده اما ژن های خاص اگزما به مانع روپوستی و ایمنی کم ذاتی مربوط می
شوند. آنها در تحقیق خود به دو ژن NOS2 و CCL27 دست یافتند که شاید بشود به
عنوان طبقه بندی کننده قابل اعتماد بیماری در نظر گرفت.
به گفته محققان با کاربست آزمونی با استفاده از دو ژن بر روی گروهی جدید از بیماران می توان به درستی همه 28 مورد اگزما و 25 مورد پسوریازیس را تشخیص داد. این آزمون در وهله اول بیمارانی را که در موردشان تشخیص اشتباه داده شده بود یا به لحاظ بالینی تفاوتشان نادیده گرفته بود شناسایی کرد.
به گفته محققان این کشف گام اولیه در راستای یک طب شخصی برای بیماری های
پوستی التهابی مزمن است مشابه با آنچه پیش از این در سرطان شناسی اتفاق
افتاد یعنی جایی که تحلیل های موتاسیون معمول تر می شوند و مبنای درمان
سرطان به صورت اختصاصی برای هر فرد را شکل می دهند.
لازم به ذکر است که متخصصان پوست دانشگاه پنسیلوانیا در سال 2013 از مطالعه
ای بزرگ خبر دادند که دریافتند افرادی که مبتلا به پسوریازیس هستند با
احتمال بیشتری دچار بیماری های دیگر مانند دیابت و امراض قلبی عروقی می
شوند.