به گزارش شفا آنلاین، درست مانند زمین، خورشید آب و هوای بد به خود می‌بیند که همراه با بادهای قوی و بارش باران است. اما بر خلاف باران‌های زمینی، باران خورشید از گاز باردار پلاسما تشکیل شده و با سرعت 200 هزار کیلومتر در ساعت و از جو بیرونی این ستاره (تاج خورشیدی) روی سطح آن می‌بارد.
گفته می‌شود هزاران قطره‌ای که بارش باران را تشکیل می‌دهند، هر یک به بزرگی ایرلند هستند.
تیمی از فیزیکدانان خورشیدی به رهبری دکتر «امون اسکولیون» از کالج ترینیتی دوبلین تصاویری را در کنار هم قرار داده‌اند که باران را در جو خورشید به نمایش می‌گذارند. وجود این باران 40 سال پیش کشف شد و هم‌اکنون فیزیکدانان با کمک ماهواره‌هایی مانند «رصدخانه دینامیک خورشیدی ناسا» (SDO) و رصدخانه‌های زمین‌محوری مانند «تلسکوپ خورشیدی یک متری سوئد» (SST)، قادر به مطالعه این باران با جزئیات دقیق شده‌اند.
دانشمندان تغییرات بزرگ و منظمی را در اقلیم خورشیدی مشاهده کرده‌اند اما علی‌رغم دهه‌ها تحقیق تاکنون قادر به درک فیزیک باران در این جرم کیهانی نبودند. گفته می‌شود روندی که طی آن باران داغ در خورشید شکل می‌گیرد، تا حد زیادی به فرآیند شکل‌گیری باران روی زمین شباهت دارد.
چنانچه شرایط در جو خورشید مساعد باشد، ابرهای پلاسمای متراکم و داغ، سرد و فشرده می‌شوند و سرانجام به عنوان قطرات باران روی سطح خورشید فرود می‌آیند. همچنین مانند اقلیم زمینی، ماده‌ای که این ابرهای داغ بارانی را تشکیل می‌دهد، از طریق فرآیند تبخیر به تاج خورشید می‌رسد. اما در اینجا تبخیر توسط جرقه‌های خورشیدی رخ می‌دهد که قدرتمندترین انفجارات منظومه شمسی هستند و به گرم‌شدن جو بیرونی‌تر خورشید کمک می‌کنند.
با این حال، منشا گرم‌شدن خورشید کماکان به عنوان یکی از قدیمی‌ترین معما‌ها در علم فیزیک خورشیدی باقی می‌ماند.
