ضربه عاطفی: پزشکان پی برده اند، ضربه های عاطفی در گذشته می تواند به شکل دردجسمی مزمن، خود را نشان دهد. اگرچه هنوز ارتباط بین این دو کشف نشده است اما نتایج تحقیقات نشان می دهد، بیماران مبتلا به دردهای مزمن که به درمان های مرسوم واکنش نشان نمی دهند، اغلب در زندگی شان نوعی ضربه روحی دیده اند. همچنین یک نظریه رایج این است که ضربه های عاطفی، آسیب های جسمی یا مسمومیت های محیطی، میکروگلیا (Microglia) را تحریک می کند. میکروگلیا، نوعی مولکول در سیستم مرکزی عصب است که ماده شیمیایی التهابی را ترشح می کند. بدن در برابر التهاب از دو طریق واکنش نشان می دهد؛ درد مزمن و اختلالات روحی روانی مانند اضطراب و افسردگی.
مصرف زیاد مسکن: مصرف افراطی مسکن، واکنش بدن به درد را تضعیف می کند و در نتیجه بدن برای آرام کردن درد به مسکن های بیشتر و قوی تری نیاز پیدا می کند. این امر در درازمدت به افزایش حساسیت به درد منجر می شود.
خواب نامناسب: با پایین آمدن کیفیت خواب، احساس درد افزایش می یابد. هنگام خواب عمیق، جریان خون در عضلات بیشتر می شود که این امر به رشد و ترمیم بافت ها کمک می کند. زمانی که فرد دچار کمبود خواب می شود، درد عضله افزایش پیدا می کند و قرص خواب نیز کمکی نمی کند زیرا این قرص ها تنها خواب ایجاد می کند. بدون این که کیفیت خواب را بهبود دهد. بنابراین فرد به مرحله ای از خواب عمیق که درد را از بین می برد، نمی رسد.
اختلال در کار معده: معده نیز دارای اعصاب و پرزهای ریز در دیواره خود به نام «ویلی» است. ویلی مانع از جذب سموم می شود. مصرف زیاد مسکن ها یا داشتن حساسیت به غذایی مانند حساسیت به گلوتن می تواند به ویلی و پایانه اعصاب آسیب برساند و به بروز بیماری به نام «معده نشتی» منجر شود.
کمبود منیزیم: منیزیم، جزو مواد معدنی ضروری در بدن است. این ماده حیاتی گیرنده گلوتامات مغز را مسدود می کند. این گیرنده، پیام های درد را انتقال می دهد. منابع غنی این ماده ، برگ های سبز، زردآلوی خشک، آواکادو، برنج سبوس دار، بادام، بادام هندی و موز است.
