پس از مدتی متوجه شدم که دیگر مانند گذشته نعوظ ندارم بنابراین پس از 3-2 هفته به پزشک مراجعه کردم. پزشک سونوگرافی داپلر درخواست کرد. برای انجام سونوگرافی باید دارویی به نام پاپاورین را داخل عضو تزریق می کردند که باعث ایجاد نعوظ کامل می شد. بعد از انجام سونوگرافی، پزشک به من هشدار داد در صورتی که پس از گذشت 2 ساعت، عضو به حالت طبیعی برنگشت، به بیمارستان مراجعه کنم تا درمان قرار بگیرم. از قضا این اتفاق هم افتاد ولی با تاخیر 5 تا 6 ساعته به بیمارستان مراجعه کردم. در آنجا گفته شد اگر نعوظ مدت زمان زیادی طول بکشد و دردناک باشد، می تواند باعث ناتوانی شود؛ در نتیجه برای رفع این حالت باید سریع به اتاق عمل بروید.
استرس زیادی داشتم و از اینکه آن وزنه را آویزان کرده بودم، به شدت خود را شماتت می کردم. پس از 1 ساعت درگیری ذهنی بالاخره از رفتن به اتاق عمل سر باز زدم و راه خانه را در پیش گرفتم. در راه برگشت، نعوظ بعد از 8 ساعت به تدریج برطرف شد اما مشکل اصلی من همچنان باقی بود. به پزشک دیگری مراجعه کردم و فیزیوتراپی و درمان دارویی را پیشنهاد کردند.
من نیز این کارها را انجام دادم اما متاسفانه نتیجه نگرفتم. در طول این مدت نامزدم همواره با من همراه بود و درمان هایم را پیگیری می کرد. از اینکه در کنارم بود و مشکلم را درک می کرد، خوشحال بودم. همراهی اش به من انگیزه بیشتری می داد تا درمان هایم را دنبال کنم اما بعد از پیگیری های فراوان و مراجعات متعدد به پزشک و بعد از اینکه مشخص شد مشکلم کاملا بهبود پیدا نمی کند، رابطه نامزدم هم به تدریج با من سرد شد. از این اتفاق برایتان نوشتم تا سایر آقایان از آن درس بگیرند و بی جهت برای تغییر اندازه آلت تناسلی خود دست به کارهای خطرناک نزنند.»
برخی مردان تصور نابجایی از اندازه عضو خود دارند و مانند این آقا فکر می کنند یک عضو عضلانی است پس می توان با زدن وزنه آن را هم مانند عضلات بازو بزرگ و تقویت کرد در حالی که به هیچ وجه چنین نیست و همانطور که اشاره شد، فرآیند نعوظ نتیجه هماهنگی بین جریان عروقی سالم، جریان عصبی خوب، وضعیت هورمونی متعادل و شرایط روانی مناسب است.
به عبارت دیگر، کارکرد همزمان آناتومی صحیح و سالم و سایکولوژی مناسب می تواند با هم در این فرآیند مهم شرکت داشته باشد و آن را ایجاد کنند. اگر هر یک از این پارامترها صدمه ببیند، در نعوظ اختلال ایجاد می شود. حال اگر این صدمه ها کم و جزیی باشد، سایر پارامترها تا حدودی آن را جبران می کنند ولی اگرصدمه ها شدید باشد، دیگر شاید هرگز قابل جبران نباشد و نتوان کاری کرد. متاسفانه برخی افراد کارهایی می کنند که باعث اختلال در عروق و عصب عضو می شوند و سلامت خود را در معرض خطر قرار می دهند.
برای رفع مشکل جنسی تان خودسرانه عمل نکنید
در
پزشکی وسایلی وجود دارد که برای بزرگ کردن آلت در مردانی که واقعا اندازه
اندام شان کوچکتر از حد است و پزشک آن را تایید کرده، استفاده می شود ولی
قبل از استفاده از این وسایل، افراد باید نحوه کار با آن را یاد بگیرند.
استفاده از این وسایل می تواند حدود 10 تا 15 درصد در افزایش اندازه عضو
موثر باشد اما برخی مردانی که به این منظور به مطب های اورولوژی مراجعه می
کنند، واقعا مشکلی ندارند در حالی که فکر می کنند باید مداخلاتی در این
زمینه انجام بدهند.
متاسفانه هر چقدر هم که به این افراد توضیح می دهیم مشکلی ندارند و نیازی به استفاده از این دستگاه نیست، باز هم قبول نمی کنند و هر طور شده این دستگاه ها را تهیه می کنند. لازم به ذکر است اگر از این وسایل درست استفاده نشود یا کشیده شدن عضو به هر شکلی با درد همراه باشد، می تواند باعث پاره شدن شریان مارپیچی یا صدمه به عصب شود و ناتوانی را به دنبال داشته باشد؛ بنابراین اگر به هر علتی دچار درد در این ناحیه شدید، هر چه سریع تر به اورولوژیست مراجعه کنید.
همچنین بسیاری از مردان به دلیل مصرف خودسرانه برخی داروها از جمله پاپاورین دچار نعوظ های طولانی مدت می شوند. اگر این مسئله طولانی و با درد همراه باشد، بیماری خطرناک و مهم مردانه ای به نام پریاپیسم ایجاد می کند. این بیماری به درمان اورژانسی نیاز دارد و اگر درمان نشود، عواقب جبران ناپذیری خواهد داشت. اگر فردی پس از ابتلا به این بیماری به دنبال درمان و رفع نعوظ نباشد، ممکن است تا پایان عمرش به ناتوانی مبتلا شود.
آیا ناتوانی جنسی این بیمار درمان می شود؟
با
اینکه می توان با روش هایی افراد مبتلا به کم توانی جنسی را تحت درمان
قرار داد ولی آنها دیگر هرگز نمی توانند با روش های طبیعی زناشویی داشته
باشند و برای این منظور باید از روش های کمکی استفاده کنند. یکی از این روش
ها تزریق داروهایی برای ایجاد نعوظ داخل عضو است که حتما باید به وسیله
پزشک انجام شود.
البته این داروها عوارض خاص خودشان را هم دارند. روش دیگر استفاده از دستگاه وکیوم است که باعث ایجاد نعوظ می شود ولی قطعا حالات طبیعی نخواهد داشت. هر چند این روش ها مورد پسند همه نیست اما چاره ای هم جز استفاده از آنها وجود ندارد. شاید اگر بیماران می دانستند که چنین عواقبی در انتظار آنهاست، هرگز دست به اقدام های خودسرانه نمی زدند.
