هیس نه، دخترها فریاد می‌زنند!

شفا آنلاین>ناکامی از اطراف کاروان ایران پر زد، وقتی دختران وطن آغوش به روی مدال‌های رنگین گشودند و با مردمک‌هایی از نور و روشنایی سراغ نبردهای ملتهب را گرفتند.
گرچه در چهارشنبه هانگژو همچنان در حسرت طلا ماندیم اما نقره زهرا کیانی و دو مدال خواهران منصوریان در ووشو مسیر پرواز پرنده‌ها را عوض کرد تا دختران به جای مردان آبروداری کنند و چروک‌های آرزو را در غروب‌های صورتی هندوکش بشویند.
اگر تا همین چند سال پیش مردان پرچم سه رنگ را در میادین بین المللی به رقص در می‌آوردند حالا نوبت زنان رسیده تا شبح نسیان را پاک کنند و علیرغم همه بی‌مهری‌ها دست بالا را بگیرند. اتفاقی که به یاد حضرات مسئول می‌آورد چقدر در این سال‌ها اهمال کرده و چه کارنامه فضاحت باری در خصوص حمایت از بانوان بر جا گذاشته اند.
در چهارمین روز بازی‌های آسیا تکواندو یک بازنده تمام عیار بود و تصویری از ناکامی افق خسته نگاه کاروان ما را پر کرد تا باور کنیم آنجا در خاک چشم فندقی‌ها آب در هاون کوبیده‌ایم و در موسم برداشت باد درو کرده‌ایم.
حالا باید برای زنانی که با وجود چارقد و محدویت‌های دیگر کم نمی‌گذارند و بادبادک‌های رنگی را به آبی آسمان می‌فرستند هورا بکشیم و نام تک تک آنان را از بر کنیم. حالا باید فریاد لیاقت جماعتی که خاطرات تلخ را هاشور زدند را بشنویم و با نیم نگاهی به جدول مدال‌ها یقین حاصل کنیم که فصل تازه‌ای از ورزش ایران زمین ورق خورده است.
در ادامه مسیر اما باید دل به تتمه قافله‌ای سپرد که منتظرند آب رفته را به جوی بازگردانند و با صید طلا این کشتی درهم شکسته را به ساحلی امن رهنمون کنند. آیا می‌شود امیدوار بود دست‌های خالی در روزهای پیش رو ناگهان پر شوند و این ایام بی‌طلا و بی‌تبلور و بی‌تولد رنگ دیگری بگیرند و سکوت مداد رنگی‌ها پایان یابد؟ آیا کوله بار مدال بانوان کمی مردان را به فکر جبران آفات خواهد انداخت تا به رسم مالوف چمدان‌های خالی از شادی پر از نورهای معطر شوند.صبوری می‌کنیم تا مدار، تا مدارا... کسی چه می‌داند! شاید در اندک روزهای باقی مانده همای سعادت روی شانه‌های مردان مدال‌آور ایران بنشیند و این غبار نارنجی ته بگیرد. شاید!