به نام کولبران به کام سرمایه‌داران

ضرورت رونق بازارچه‌های مرزی
فقر و کولبری
یکی از کولبرانی که نخواست نامش فاش شود  گفت: در پاوه و مریوان زنانی هستند که مجبورند کولبری کنند. آنها برای تامین خرج و مخارج زندگی‌ خود دست به این کار می‌زنند. زنان در همین برف هم کولبری می‌کنند، چیزی مانند زنجیر به کفش‌ خود می‌بندند تا در برف سر نخورند، باید از نزدیک ببینید این کولبران با چه سختی‌ای نان برای خانه و زندگی‌ خود تامین می‌کنند. همچنین در این میان زنانی هستند که نان محلی درست می‌کنند و به آبادی‌های سمت عراق می‌برند تا بفروشند و برای این کار چند ساعتی در راه هستند. برخی زنان روستایی سبزی سرخ می‌کنند و در عراق آنها را می‌فروشند و موقع برگشت هم کالایی با خودشان به ایران می‌آورند و می‌فروشند.
وی افزود: پول نداریم، از نداشتن شغل و کار مناسب دست به کولبری می‌زنیم. اگر کسی یک شغل مناسب داشته باشد هیچ وقت راضی به کولبری نمی‌شود. کولبرها زن و بچه دارند، مستاجر هستند، هیچ شغلی هم ندارند، حتی اگر خطرناک هم باشد مجبورند کولبری کنند. یک بار در مسیر برگشت متوجه شدم چند نفری ایستاده‌اند و گریه می‌کنند، نزدیک که شدم دیدم یکی از دوستان‌شان از ارتفاع سقوط کرده و سرش به‌شدت آسیب دیده است. آن لحظه به خودم گفتم دیگر کولبری نمی‌کنم اما مجدد به‌خاطر بی‌پولی بار را روی کولم گذاشتم و دوباره کولبر شدم.
از سوی دیگر کولبران روزانه مورد استثمار تاجران در دو سوی مرز و دلالان بازار که سهمی از سود انتقال کالا را می‌برند و به هیچ قانون کار و حقوق انسانی پایبند نیستند، قرار می‌گیرند. تنوع و گستردگی افرادی که به کولبری می‌پردازند، خود نشانه عمق بحران بیکاری در کردستان است. تحصیلکرده‌ها و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی که امکان استخدام ندارند، زنانی که نان‌آور خانواده هستند، بیمارانی که برای تامین هزینه زندگی و خرج کمرشکن دارو و دکتر ناچار به کولبری شده‌اند، سالمندانی که نه حقوق بازنشستگی دارند و نه بیمه بیکاری، همه و همه ناچارا به کولبری شدند.جهان صنعت