زوال سریع دیابت، نشانه ابتلا به سرطان پانکراس؟

شفا آنلاین:محققان اروپایی در بررسی‌های خود به این نتیجه رسیده‌اند که بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، که وضعیت آنها پس از تشخیص دیابت به سرعت روند بدتر شدن را طی می‌کند، ممکن است نشانه‌ای باشد از سرطان پانکراس غیرعلامت‌دار.

به گزارش شفا آنلاین:در یک مطالعه که بیش از 550 هزار بیمار دیابتی شرکت داشتند، محققان دریافتند که بیماران دریافت کننده آگونیست‌های گیرنده GLP-1 یا تقلیدکننده‌های اینکرتین، به‌طور قابل توجهی در معرض خطر بیشتر ابتلا به سرطان پانکراس هستند.

با این حال، محققان مشاهده کردند که این افزایش خطر بلافاصله پس از تشخیص کاهش می‌یابد. با توجه به آنکه پژوهشگران همچنین دریافتند که خطر سرطان پانکراس پس از آغاز انسولین‌درمانی افزایش قابل ملاحظه‌ای خواهد داشت، پیشنهاد می‌کنند شاید «علیت معکوس» دارای نقشی در این میان باشد. در واقع، سرطان پانکراس بدون علامت، در ابتدا و پیش از آنکه به سوی مراحل علامتدار شدن برود، باعث بروز دیابت شده است.

یافته‌های جدید در جلسه افتتاحیه کنگره 2017 Europea- CanCer Organisatio- ارایه شد.
سرپرست این مطالعه تحقیقاتی از لیون فرانسه، معتقد است: «پزشکان و بیماران مبتلا به دیابت آنها باید آگاه باشند که بروز ناگهانی دیابت یا بدتر شدن سریع آن می‌تواند نخستین نشانه یک سرطان پانکراس پنهان شده باشد و قدم‌های بعدی باید در جهت ارزیابی این وضعیت برداشته شود.»
البته باید اذعان داشت که ردیابی و کشف احتمال وجود سرطان پانکراس تشخیص داده نشده، کاری است بس مشکل و در حال حاضر، روش غیرتهاجمی خوبی برای تشخیص سرطان پانکراس غیرعلامتدار در دست نیست.
محققان امیدوارند که نتایج به دست آمده، محرک و مشوقی باشد برای انجام مطالعات دیگر تا مارکرهای خونی مناسبی که نشان دهنده سرطان پانکراس باشند، یافته شوند و تصمیم‌گیری‌های تشخیصی و درمانی را جهت‌دهی کنند. امید می‌رود با پیدا کردن راه‌های تشخیصی بهتر برای یافتن سرطان پانکراس در مراحل نخست، بتوان کمک بیشتری به بیماران کرد، زیرا بیماران اندکی هستند که در مراحل قابل علاج شناسایی می‌شوند.
مطالعه حاضر، درهای بیشتری را به روی احتمال ترکیب یک بیماری مرتبط، دیابت نوع 2، با بیومارکرهای خونی می‌گشاید. اگر بتوان نسبت سرطان‌های پانکراس قابل تشخیص را در مراحل ابتدایی بیشتر کرد، قدم در راه درستی گذاشته‌ایم.
تعامل‌های پیچیده با دیابت
هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی تعامل‌های پیچیده بین دیابت نوع 2 و سرطان پانکراس بوده و همچنین بررسی ایمنی آگونیست‌های گیرنده GLP-1 در بیماران مبتلا به دیابت.
این داروها مانند مقلدهای اینکرتین عمل می‌کنند و از طریق تعدیل و اصلاح آزاد شدن انسولین بوسیله پانکراس، هیپرگلیسمی ناشی از دیابت را کاهش می‌دهد. اینگونه فرض می‌شود که این نوع درمان‌ها می‌تواند زمینه را برای ابتلا به سرطان پانکراس فراهم آورد.
براساس یافته‌های به دست آمده، آژانس پزشکی اروپا درخواست بررسی دوباره ایمنی آگونیست‌های گیرنده GLP-1 را ارایه داده است. به همین منظور، محققان در مطالعه‌ای با استفاده از داده‌های 11 میلیون شهروند بلژیک و 10 میلیون ایتالیایی، بررسی ایمنی این دسته از داروها را در دستور کار خود قرار دادند.
محققان اطلاعات همه بیماران مبتلا به دیابت را گردآوری کردند که درمان اولیه آنها با داروهای آنتی‌دیابتیک غیرانسولینی و غیراینکرتین، مانند متفورمین، آغاز شده بود.
کوهورت بلژیک در برگیرنده 368 هزار و 654 بیمار بود که از میان آنها، 22 هزار و 982 بیمار تحت درمان با اینکرتین قرار گرفته بودند. کوهورت ایتالیا نیز شامل 190 هزار و 371 فرد می‌شد که از این میان، 10 هزار و 310 بیمار با اینکرتین‌ها درمان شده بودند.
میانگین سنی بیماران دریافت کننده مقلدهای اینکرتین بین 56 و 58 سال و میانگین سنی بیماران تحت درمان با داروهای آنتی‌دیابتیک غیرانسولینی و غیراینکرتین، 61 و 65 سال گزارش شد. اکثر بیماران انسولین دریافت نمی‌کردند.
آنالیزهای چندمتغیره نشان دادند که خطر ابتلا به سرطان پانکراس در میان بیماران دریافت کننده مقلدهای اینکرتین در مقایسه با داروهای آنتی‌دیابتیک غیرانسولینی و غیراینکرتین، به طور قابل توجهی بیشتر بودند. به عبارت دیگر، نسبت خطر تعدیل شده در کوهورت بلژیک 17/2 و در کوهورت ایتالیا، 17/2 و به طور کلی، 14/2 درآمد.
زمانی که محققان ارتباط میان سرطان پانکراس و استفاده از اینکرتین را با طول دوره مصرف بررسی کردند، دریافتند که، خطر ابتلا به سرطان در طول زمان کاهش می‌یابد، یعنی از پیک آن که میزان خطر 3/2 برابری در 3 تا 6 ماه اول است، به میزان خطر 2 برابری در 12 ماه و 7/1 برابری پس از سال اول می‌رسد.
محققان در این مطالعه، خطر ابتلا به سرطان پانکراس را در ارتباط با تجویز انسولین در طول دوره پیگیری ارزیابی کردند که به عنوان نشانه‌ای از بدتر شدن وضعیت دیابت تلقی می‌شد. نسبت خطر تعدیل شده برای ابتلا به سرطان پانکراس در میان بیمارانی که برایشان انسولین تجویز شده بود، در مقابل بیمارانی که نیاز به انسولین پیدا نکردند، در کوهورت بلژیک 61/6، در کوهورت ایتالیا 46/7 و به‌طور کلی، 89/6 برآورد شد.
براساس یافته‌های به دست آمده، می‌توان نتیجه‌گیری کرد که این سرطان پانکراس پنهانی است که ممکن است در عملکرد پانکراس اختلال ایجاد کرده و منجر به بروز اختلالات متابولیسم گلوکز و ابتلا به دیابت نوع 2 شود
حال سوالی که اینجا مطرح است، آنکه، آیا لازم است بیماران تشخیص داده شده با دیابت تحت غربالگری سرطان پانکراس قرار گیرند.
این سوالی است که پاسخ به آن، نیاز به انجام مطالعات بیشتر دارد.سپید
 Medica- Xpress