توصیه‌های درمان ضدویروسی آنفلوآنزا

به گزارش شفا آنلاین، واکسن‌های آنفلوآنزا برای فصل 2016 – 2015 به منظور تطابق بهتر با ویروس‌های درگردش، روزآمد شده و مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده توصیه می‌کند که پزشکان باید واکسیناسیون افراد واکسینه نشده را در طول باقیمانده از فصل جاری ادامه دهند. یک کمک مهم به واکسیناسیون استفاده از داروهای آنتی‌ویرال برای درمان آنفلوآنزا است.

 درمان سریع، خصوصا برای افرادی که آنفلوآنزا در آنها تائید شده یا دچار علایم آنفلوآنزا شده‌ و بسیار بیمار هستند یا در معرض خطر بیشتر عوارض آنفلوآنزا هستند، بسیار مهم است.

       3 داروی تجویزی ضدویروسی برای درمان آنفلوآنزا عبارتند از تامیفلو Tamiflu (اسلتامیویر خوراکی)، رلنزا Relenza (زانامیویر استنشاقی) و راپیواب Rapivab (پرامیویر داخل وریدی). این داروها مرتبط با داروهای ضدویروسی شناخته شده تحت عنوان مهار کننده‌های نورامینیداز هستند که علیه ویروس‌های آنفلوآنزای A و B فعالیت می‌کنند.

داده‌های به دست آمده از کارآزمایی‌های بالینی و مطالعات مشاهده‌ای نشان می‌دهند که درمان زودهنگام با ضدویروس‌ها می‌توانند:
       1) طول دوره تب و علایم بیماری را کاهش دهد،
       2) خطر عوارض آنفلوآنزا را، شامل اوتیت مدیا در کودکان جوان و پنومونی در بزرگسالان که نیاز به آنتی‌بیوتیک داشته باشد، کاهش دهند، 3) خطر مرگ را در میان بیماران بستری شده در بیمارستان کاهش دهند.

       زمانی که داروهای ضدویروسی زودهنگام تجویز شوند، مزایای بالینی آنها به حداکثر میزان خود می‌رسد. اگر اندیکاسیون درمانی با این داروها وجود داشته باشد، درمان ضدویروسی می‌تواند در اولین فرصت ممکن و پس از آغاز بیماری آغاز شود. ایده‌آل آن است که در طول 48 ساعت نخست شروع علایم، این دسته از داروها هم تجویز شوند.

       درمان ضدویروسی با مهارکننده نورآمینیداز برای هر بیماری که تشخیص آنفلوآنزا در وی ثابت شده یا مشکوک به ابتلا به این بیماری است و 1) در بیمارستان بستری است، 2) بیماری در وی شدید، عارضه‌دار یا پیشرونده است، یا 3) در معرض خطر بیشتر عوارض بیماری هستند، باید در اولین فرصت آغاز شود. این افراد شامل موارد زیر هستند: 1) کودکان کمتر از 2 سال سن، 2) بزرگسالان 65 سال و بالاتر، 3) افراد مبتلا به بیماری‌های ریوی مزمن (مانند آسم)، قلبی‌عروقی (به جز هیپرتانسیون به‌تنهایی)، اختلالات کلیوی، کبدی، هماتولوژیک (مانند بیماری سیکل سل) و متابولیک (مانند دیابت) یا مبتلا به وضعیت‌های نورولوژیک و تکاملی نورونی (مانند اختلالات مغزی، طناب نخاعی، اعصاب محیطی و عضلانی، مانند فلج مغزی، اپی‌لپسی، استروک، ناتوانی ذهنی، تاخیر رشدی متوسط تا شدید، دیستروفی عضلانی، یا صدمات طناب نخاعی)، 4) افراد مبتلا به بیماری‌های تضعیف کننده سیستم ایمنی، مانند مواردی که بوسیله داروها یا عفونت HIV رخ می‌دهد، 5) زنان باردار یا زایمان کرده (در طول 2 هفته پس از زایمان)، 6) افراد جوان‌تر از 19 سال سن که تحت درمان طولانی‌مدت با آسپیرین هستند، 7) افرادی که دچار چاقی مرضی هستند (شاخص توده بدنی آنها بیشتر یا مساوی 40 است) و 8) ساکنین خانه‌های سالمندان یا دیگر مراکز مراقبتی، باید در اولین فرصت ممکن آغاز شود.

       زمانی که تصمیم به آغاز درمان ضدویروسی برای بیماران سرپایی در معرض خطر گرفته می‌شود، قضاوت بالینی براساس شدت و پیشرفت بیماری، سن، وضعیت‌های زمینه‌ای پزشکی، احتمال آنفلوانزا، مدت زمانی که از آغاز حمله علایم گذشته است، مهم است. اگر تصمیم به آغاز درمان با این داروها گرفته شد، نباید تا آماده شدن نتایج آزمایش‌ها یا اثبات آزمایشگاهی بیماری صبر کرد.

انتخاب یک داروی ضدویروسی
       اسلتامیویر خوراکی برای درمان آنفلوآنزا در افراد با سن 2 هفته و بالاتر بوسیله سازمان غذا و داروی آمریکا تائید شده است. این دارو اگر به منظور پروفیلاکسی برای پیشگیری از ابتلا به بیماری داده شود، می‌تواند در افراد یک سال و بالاتر تجویز شود. استفاده از اسلتامیویر خوراکی برای درمان آنفلوآنزا در نوزادان کمتر از 2 هفته سن و برای کموپروفیلاکسی در نوزادان 3 ماه تا یک سال، بوسیله مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها و کمیته بیماری‌های عفونی آکادمی اطفال آمریکا توصیه می‌شود، هرچند سازمان غذا و دارو این اندیکاسیون را برای اسلتامیویر خوراکی هنوز تائید نکرده است. زانامیویر استنشاقی برای درمان افراد 7 سال و بالاتر مبتلا به انفلوآنزا و همچنین به منظور پیشگیری از ابتلا به آنفلوآنزا در افراد با سن 5 سال و بالاتر تائید شده است. پرامیویر داخل وریدی در دسامبر 2014 برای درمان آنفلوآنزا در افراد با سن 18 سال و بالاتر تائید شد. اسلتامیویر خوراکی برای درمان زنان باردار مبتلا به آنفلوآنزا ترجیح داده می‌شود. توصیه می‌شود دوز داروی ضدویروسی برای زنان باردار مشابه افراد غیرباردار مبتلا باشد.

       درمان ضدویروسی می‌تواند براساس قضاوت بالینی در نظر گرفته شود، اگر بتوان درمان ضدویروسی را در طول 48 ساعت ابتدایی شروع علایم در بیماران سرپایی که قبلا مشکل خاص پزشکی نداشته و حال آنفلوآنزای اثبات شده دارند یا مشکوک به بیماری هستند، از سوی دیگر، در معرض خطر بالای عوارض بیماری نیستند، آغاز کرد. پزشکان باید بدانند که سابقه واکسیناسیون در یک فرد نمی‌تواند دلیلی برای عدم ابتلای یک بیمار بدحال با علایم و نشانه‌های بالینی منطبق با آنفلوآنزا به عفونت ویروس آنفلوآنزا باشد. برای همه بیماران بستری در بیمارستان که آنفلوآنزای ثابت شده یا مشکوک دارند، درمان با اسلتامیویر خوراکی یا روده‌ای توصیه می‌شود. داده‌های محدودی پیشنهاد می‌کنند که اسلتامیویر خوراکی یا تجویز آن با تیوب اوروگاستریک/نازوگاستریک به خوبی بوسیله بیماران بدحال مبتلا به آنفلوآنزا جذب می‌شود. به هرحال، برای بیمارانی که نمی‌توانند این دارو را تحمل کرده یا تجویز روده‌ای یا خوراکی آن به دلایلی مانند استاز معده‌ای شناخته شده یا مشکوک به وجود این وضعیت، سوء جذب یا خونریزی گوارشی مختل است، استفاده از پرامیویر داخل وریدی یا زانامیویر داخل وریدی می‌تواند درنظر گرفته شود. مقاومت دارویی به هریک از داروهای ضدویروسی مهارکننده نورآمینیداز در میان ویروس‌های درگردش آنفلوآنزا در حال حاضر اندک است. به هیمن دلیل، اغلب ویروس‌های آنفلوآنزا که تست می‌شوند، به اسلتامیویر، زانامیویر و پرامیویر حساس هستند، البته در موارد نادر و اسپورادیکی، مقاومت دارویی می‌تواند رخ دهد.

       هرچند ناشایع است، احتمالا بعضی از ویروس‌های آنفلوآنزا می‌توانند به اسلتامیویر و پرامیویر در طول یا پس از درمان با آنها مقاوم شوند، اما همچنان به زانامیویر حساس باقی بمانند. مقاومت ویروس‌های آنفلوآنزا به داروهای ضدویروسی همچنین خودبخودی هم رخ می‌دهد، بدون آنکه مواجهه‌ شناخته شده‌ای با داروهای ضدویروسی داشته باشند.

با نگاهی با آلترناتیوهای محدود، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها توصیه می‌کند استفاده تحقیقاتی از زانامیویر داخل وریدی باید برای درمان بیماران به‌شدت بدحال که مبتلا به عفونت ویروسی مقاوم به اسلتامیویر / پرامیویر اثبات شده یا مشکوک هستند، در نظر گرفته شود. سنجش مولکولی می‌تواند تغییرات ژنتیکی ویروس‌های آنفلوآنزا را که با مقاومت اسلتامیویر و پرامیویر مرتبط هستند، شناسایی کند.

       از آنجا که سطوح بالای مقاومت به داروهای ضدویروسی آدامانتین در میان ویروس‌های آنفلوآنزای A در گردش مشاهده می‌شود، آدامانتان‌ها (ریمانتادین و آمانتادین) برای درمان یا پیشگیری از آنفلوآنزا توصیه نمی‌شوند. سپید
Medscape