جراحِ امید و شفابخش جان
شفاانلاین»سلامت»با نهایت تأثر، جامعه پزشکی کشور، به ویژه دانشگاه علوم پزشکی تبریز، در سوگ فقدان دکتر فریدون صالحی، استاد برجسته جراحی پلاستیک، ترمیمی و سوختگی نشسته است؛ پزشکی وارسته که عمر گرانبهای خود را وقف آموزش، درمان و بازگرداندن لبخند و امید به چهره‌های آسیب‌دیده کرد.
به گزارش شفاآنلاین دکتر فریدون صالحی در سال ۱۳۳۰ در شهر سقز واقع در استان کردستان، سرزمین فرهنگ و مقاومت، متولد شد و درخانواده‌ای اهل دانش و اخلاق، پرورش یافت. تحصیلات پزشکی عمومی خود را در دانشگاه علوم پزشکی تهران به پایان رساند و سپس در دانشگاه شهید بهشتی، تخصص جراحی عمومی را دنبال کرد. سال ها به عنوان جراح عمومی در شهرهای مختلف ایران به بیماران خدمت کرد و سپس مسیر علمی خود را با گذراندن دوره فوق‌تخصصی جراحی پلاستیک، ترمیمی و سوختگی در دانشگاه علوم پزشکی ایران- بیمارستان تخصصی و فوق تخصصی حضرت فاطمه(س) تکمیل کرد و در سال ۱۳۷۲ به عنوان هیئت علمی گروه جراحی دانشگاه علوم پزشکی تبریز و یکی از نخستین جراحان پلاستیک شمال‌غرب کشور قدم در راهی نهاد که بعد ها زندگی هزاران بیمار را دگرگون کرد.
او از بنیان‌گذاران و پیشگامان توسعه جراحی ترمیمی و سوختگی در دانشگاه علوم پزشکی تبریز بود. بخش جراحی ترمیمی بیمارستان سینا، که امروز به عنوان یکی از مراکز مهم درمان بیماران سوختگی و ترمیمی در کشور شناخته می‌شود، با تلاش‌های خستگی‌ناپذیر ایشان شکل گرفت. ایشان موسس بخش سوختگی مردان، زنان و کودکان و همچنین ای سی یو سوختگی در بیمارستان سینای تبریز بوده و ریاست بخش های نامبرده و اتاق عمل سوختگی را نیز بر عهده داشتند.
دکتر صالحی افزون بر جایگاهی بی بدیل در عرصه درمان، آموزگاری برجسته و محبوب نیز بود و نسل‌های مختلفی از دانشجویان پزشکی، رزیدنت‌های تخصصی در شاخه های گوناگون رشته جراحی و پوست، پرستاران و تکنسین‌های اتاق عمل، از محضر علمی او بهره مند شدند. وی با اشتیاق و دلسوزی، مفاهیم درمان سوختگی، روش های جراحی نوین در کنار روش های رایج و تکنیک‌های بازسازی بافت را آموزش می‌داد و همواره به‌روزرسانی دانش را واجب می‌دانست. وی همواره در کمیسیون های اموزشی بیمارستان حضور فعال داشت و استاد راهنمای تیم های تحقیقاتی متعددی در دانشگاه علوم پزشکی تبریز بودند. پیگیری جدی برای تأمین به روزترین تجهیزات تخصصی مورد نیاز در درمان سوختگی‌ها و تجهیز اتاق عمل از جمله تلاش‌های ماندگار ایشان بود. ایشان همچنین در زمینه جراحی سرطان های پوستی نامی بسیار شناخته شده بود.
رشته جراحی پلاستیک، ترمیمی و سوختگی در واقع یکی از چندبعدی‌ترین شاخه‌های پزشکی است؛ رشته‌ای که نه فقط در ترمیم ظاهر، بلکه در بازسازی عملکرد و اعتمادبه‌نفس فرد نقش اساسی دارد. در میان دشوارترین آسیب‌ها، سوختگی‌های شدید جایگاه ویژه‌ای دارند؛ جراحان ترمیمی نه تنها جان بیماران را نجات می‌دهند، بلکه کیفیت زندگی، حرکت، ارتباط و امید را به آنان بازمی‌گردانند. این رشته، آمیزه‌ای از دانش، هنر و تعهد است.جراحی ترمیمی تنها بازسازی ظاهر نیست؛ هر ترمیم، احیای اعتماد به نفس و کرامت انسانی است—چه در اصلاح نقص‌های مادرزادی، چه در بازگرداندن چهره پس از سانحه.حتی در موارد بسیاری، اولویت جراحی‌های ترمیمی نه بازسازی ظاهر، بلکه احیای عملکرد اندام‌هاست. دکتر صالحی در این حوزه‌ها، بارها دست به معجزه زد. این حوزه نیازمند همکاری تنگاتنگ با دیگر رشته‌هاست—از ارتوپدی و انکولوژی گرفته تا روان‌پزشکی—و دکتر صالحی با روحیه‌ای مشارکتی، الگویی مثال زدنی در این تعاملات میان رشته ای بود.
در بحران‌هایی چون جنگ، زلزله و آتش‌سوزی، جراحان ترمیمی در خط مقدم امداد قرار دارند؛ آنان نه‌فقط پزشک، که ناجیان جان و حافظان شأن انسانی‌اند. دکتر صالحی این رسالت بزرگ را به‌خوبی درک کرده بود. او معتقد بود که هر زخم التیام‌یافته، آغازی است برای تولدی دوباره. سالهای اول فعالیت او در زمینه جراحی ترمیمی مصادف بود با دوران پس از جنگ تحمیلی، که بسیاری از رزمندگان و مردم غیرنظامی با سوختگی‌ها و جراحات شدید دست و پنجه نرم می کردند که دکتر صالحی با دانش، تجربه و مهارت خود، امید را به بسیاری از این اسیب دیدگان بازگرداند. دستان توانای او، نه تنها زخم را می‌بست، بلکه روح شکسته بیماران را نیز التیام می‌بخشید. در تمام سالهای طبابت، دکتر صالحی با فروتنی جراحی رایگان و کمک به بیماران بی‌بضاعت را رسالتی انسانی می‌دانست و هرگز در برابر رنج انسان، نگاهش حسابگر نبود.
حتی پس از بازنشستگی از سمت هیئت علمی دانشگاه ، دکتر صالحی از مسیر خدمت فاصله نگرفت. در مطب شخصی خود و همچنین در بیمارستان بهبود تبریز، تا واپسین روزهای عمر، همچنان با همان شور اولیه به درمان بیماران مشغول بود. برای او طبابت تنها یک حرفه نبود؛ بلکه نوعی تعهد انسانی و شیوه‌ای برای زندگی بود.
دکتر فریدون صالحی در اواسط سال ۱۴۰۳، دچارتشدید بیماری مزمن کلیوی شد و پس از ماه ها مبارزه با بیماری، بستری های متعدد و درمان های جراحی و غیر جراحی سرانجام در فروردین ماه ۱۴۰۴ به علت عوارض بیماری و اضافه شدن عفونت مقاوم به درمان بیمارستانی در بخش ای سی یو یکی از بیمارستان های تبریز، چشم از جهان فروبست. خبر درگذشت او، نه تنها اندوهی عمیق برای خانواده و دوستان، که ضایعه‌ای بزرگ برای جامعه پزشکی و تمام کسانی بود که از وجود پرمهر او بهره‌مند شده بودند.
دکتر صالحی را نمی‌توان تنها با عناوین حرفه‌ای معرفی کرد؛ او انسانی مهربان، متواضع، متعهد و بی‌ادعا و نماد عشق و امید به زندگی و حرفه اش بود که با زندگی خود، الگویی کم نظیر برای نسل‌های آینده برجای گذاشت.
روح بزرگش آرام گرفت، اما رد مهرش تا همیشه بر زخم‌های این سرزمین باقی خواهد ماند. راهش پررهروباد.
