شادی پزشکان کمترشده، فرسودگی‌شان بیشتر

به گزارش شفا آنلاین،گزارش نتایج نظرخواهی امسال دو جنبه از زندگی شخصی پزشکان را که می‌تواند بر طبابت آنان اثر بگذارد، نشان می‌دهد: فرسودگی و سوگیری. بیش از ۱۵۸۰۰ پزشک در ۲۵ تخصص گوناگون به این نظرخواهی پاسخ دادند، و برخی از پاسخ‌های غافلگیرکننده را در رابطه با این موضوعات در اختیار گذاشتند.

       نتایج نظرخواهی امسال مدسکیپ که با نتایج نظرخواهی ملی دیگر اخیر از پزشکان آمریکایی شباهت نشان می‌دهد، قویاً بیانگر آن است که فرسودگی در میان پزشکان آمریکایی به سطحی بحرانی رسیده است. فرسودگی (burnout) در این نظرخواهی‌ها به عنوان از دست دادن اشتیاق برای کار، احساس بدبینی و نداشتن احساس کامیابی است. در گزارش امسال مدسکیپ، بالاترین درصد فرسودگی در میان پزشکان در تخصص‌های مراقبت‌های بحرانی، اورولوژی و پزشکی اورژانس مشاهده شد (این میزان در هر سه رشته ۵۵ درصد بود).

پزشکی خانواده و پزشکی داخلی با ۵۴ درصد به فاصله نزدیکی در رده دوم قرار داشت. در گزارش سال گذشته نیز بالاترین میزان فرسودگی در میان پزشکان در رشته مراقبت‌های بحرانی (۵۳ درصد) و پزشکی اورژانس (۵۲ درصد) بود. نکته قابل‌توجه این بود که امسال در میان همه تخصص‌ها درصد پزشکان دچار فرسودگی بالاتر از سال پیش بود.

       در این نظرخواهی از پزشکان خواسته شده بود تا شدت فرسودگی‌شان را در یک مقیاس از ۱ تا ۷ رده‌بندی کنند که در آن ۱ معادل «با زندگی‌ام تداخل نمی‌کند» و ۷ معادل «آن‌قدر شدید است که اصولاً به فکر ترک طبابت افتاده‌ام» بود. در میان پزشکانی که فرسودگی را گزارش کرده بودند، متخصصان مراقبت‌های بحرانی بالاترین میانگین میزان شدت فرسودگی را در حد 7/4 و روماتولوژیست‌ها و روانپزشک‌ها پایین‌ترین میزان شدت فرسودگی (9/3) را گزارش کردند. البته باید یادآور شد که درصد افراد دچار فرسودگی در میان همه پزشکان در مقایسه با گزارش سبک زندگی مدسکیپ در سال گذشته افزایش یافته است و همین موضوع درباره شدت فرسودگی هم صادق است.

       نظرخواهی امسال مانند نظرخواهی در سال‌های پیش نشان می‌دهد شمار بیشتری از پزشکان زن (۵۵ درصد) در مقایسه با همکاران مردشان (۴۶ درصد) فرسودگی را گزارش کرده‌اند؛ اما جالب توجه اینکه، شمار پزشکان دچار فرسودگی هم برای پزشکان مرد و هم برای پزشکان زن از هنگامی برای نخستین بار این سوال در نظرخواهی ۲۰۱۳ مدسکیپ پرسیده شد، افزایش یافته است. در آن سال ۴۵ درصد پزشکان زن و ۳۷ درصد پزشکان مرد فرسودگی را گزارش کرده بودند.

       در این نظرخواهی از پزشکان خواسته شد شدت دخالت علل گوناگون در ایجاد فرسودگی را در یک مقیاس ۱ تا ۷ رده‌بندی کنند که در آن ۱ معادل «هیچ دخالتی ندارد» و ۷ معادل «به‌طور عمده‌ای دخالت دارد» بود.

       انجام کارهای دفتری (بروکراتیک) بیش‌ازحد زیاد با میزان 8/4 در راس این فهرست قرار داشت و رده‌های بعدی ساعات بیش‌ازحد زیاد کاری (1/4) و افزایش کامپیوتری شدن با میزان ۴ قرار داشتند. این علل در نظرخواهی سال گذشته نیز در صدر فهرست قرار گرفته بودند، اما رده‌های آنها اندکی پایین‌تر بود (7/4، ۴، 7/3 به ترتیب). امسال این نظرخواهی گزینه «کارهای ضروری برای حفظ مجوز کار» را اضافه کرده بود که به همراه «احساس اینکه مانند چرخ پنجم هستم» به عنوان علل فرسودگی در رده پنجم قرار گرفتند.
در نظرخواهی امسال مدسکیپ از پزشکان پرسیده شد که آیا به نظرشان نسبت به انواع یا گروه‌های معین بیماران سوگیری (bias) دارند یا نه. در مجموع ۴۰درصد از پزشکان پذیرفتند که نسبت به برخی از بیماران سوگیری دارند. ۱۰ تخصصی که بالاترین درصد پزشکان در آنها میزانی از سوگیری را نسبت به برخی از بیماران داشتند، رشته‌هایی بودند که بیشترین تماس مستقیم با بیماران را داشتند: پزشکان طب اورژانس (۶۲ درصد)، ارتوپدها (۵۰درصد)، روانپزشکان (۴۸ درصد) و به دنبال آنها متخصصان زنان و زایمان (۴۷ درصد) در صدر این تخصص‌ها قرار می‌گرفتند. دو تخصصی که کمترین میزان سوگیری را گزارش بودند، نیز تخصص‌هایی بودند که کمترین احتمال تماس مستقیم با بیمار را داشتند: آسیب‌شناسان (۱۰ درصد) و رادیولوژیست‌ها (۲۲ درصد). متخصصان قلب نیز جزء سه تخصص با کمترین میزان سوگیری نسبت به بیماران بودند و درصد پزشکان دارای سوگیری در آن ۲۲ درصد بود.

       هنگامی که پزشکان داشتن سوگیری نسبت به بیماران را می‌پذیرفتند، از آنها خواسته می‌شد تا آنها را توصیف کنند، ۶۲ درصد از زنان و مردان پزشک مشکلات عاطفی در بیماران را محتمل‌ترین برانگیزاننده سوگیری دانسته بودند. وزن افراد که بررسی‌های دیگر اغلب آن را به عنوان یک عامل سوگیری پزشکان نسبت به بیماران نشان داده بودند، در رده دوم قرار گرفته بود، به‌طوری‌که ۵۰ درصد مردان و ۴۸ درصد زنان پزشک سوگیری درباره وزن بیماران را گزارش کردند. در اغلب موارد دیگر سوگیری مانند پوشش بیمه و میزان درآمد بیماران، زنان پزشک نسبت به مردان پزشک سوگیری کمتری داشتند. نکته جالب این بود که شمار بسیار کمی از پزشکان مرد و زن (به ترتیب ۸ و ۷ درصد) سوگیری درباره جنسیت را پذیرفته بودند.

       هنگامی که درباره سایر خصوصیات بیمار که سوگیری را برمی‌انگیزند، پرسیده شد، پزشکان بیش از همه رفتار کسب دارو (drug-seeking) و سوءمصرف دارو به‌وسیله بیماران را ذکر کردند. همچنین پزشکان در بسیاری موارد تمارض بیماران و عدم پذیرش دستورات درمانی به‌وسیله بیماران را به عنوان عوامل برانگیزاننده سوگیری ذکر کردند.

       نکته جالب این بود که بیماران دچار دردهای مزمن نیز باعث برانگیخته شدن سوگیری در بسیاری از پزشکان می‌شدند. ۳۰ درصد پزشکانی که پذیرفته بودند نسبت به بیماران سوگیری دارند، گفته بودند که این سوگیری لزوماً به‌صورت منفی بر اعمال درمانیشان اثر نمی‌گذارد، چراکه بسیاری از پزشکان گزارش کرده بودند که سوگیری‌شان نسبت به بیماران به اثرات مثبتی منتهی شده است.

       نظرسنجی سبک زندگی امسال مانند سال‌های پیش، از پزشکان پرسیده بود آیا در خانه یا در محل کار شادمان هستند؟ در میان پزشکانی که گفته بودند، در محل کار بسیار یا به شدت شادمان هستند، متخصصان پوست و متخصصان چشم در بالاترین رده قرار می‌گرفتند، اما حتی در میان این تخصص‌ها فقط یک‌سوم پزشکان (به ترتیب ۳۹ درصد و ۳۸ درصد) شادمانی در محل کار را گزارش کرده بودند. متخصصان پوست و متخصصان چشم در نظرخواهی سال ۲۰۱۴ شادمان‌ترین پزشکان در محل کار بودند.

کمترین درصد شادمانی در محل کار مربوط به متخصصان داخلی (۲۴ درصد) و متخصصان مراقبت‌های ویژه (۲۵ درصد) بود. در نظرسنجی سال ۲۰۱۴ پزشکانی که کمترین میزان شادی در محل کار را داشتند، متخصصان طب اورژانس (۳۶ درصد) و به دنبال آن متخصصان طب داخلی (۳۷ درصد) بودند۶۸ درصد متخصصان مغز و اعصاب در خانه شادمانترین وضعیت را داشتند و به دنبال آنها متخصصان پوست (۶۶ درصد) و متخصصان ریه قرار می‌گرفتند. متخصصان پوست که در نظرخواهی سال ۲۰۱۴ در میان همه تخصص‌ها شادمانتر از همه بودند؛ (۷۰ درصد) در گزارش سال ۲۰۱۶ کاهش اندک اما قابل‌توجهی را در مورد شادمانی در خانه گزارش کرده بودند که بازتاب‌دهنده کاهش مشابه شادمانی در خانه میان همه پزشکان و تخصص‌ها بود.

       پزشکان مرد و زن میزان مشابهی از شادمانی در خانه را گزارش کرده بودند (به ترتیب ۶۰ درصد و ۵۹ درصد)، اما در محل کار فقط ۲۶ درصد از همه زنان شادمان بودند، درحالی‌که این میزان در مردان ۳۳ درصد بود. ازآنجایی‌که شمار بیشتری از زنان نسبت به مردان فرسودگی را گزارش کرده بودند (۵۵ درصد در مقابل ۴۶ درصد)، این تفاوت یقیناً می‌تواند در تفاوت شادمانی میان پزشکان مرد و زن نقش داشته باشد.

       فعال‌ترین پزشکان از لحاظ جسمی (آنانی که دست‌کم دو بار در هفته ورزش می‌کردند)، متخصصان پوست (۷۲ درصد)، ارتوپدها (۶۹ درصد) و متخصصان چشم (۶۸ درصد) بودند. بالاتر بودن میزان فعالیت جسمی در متخصصان چشم و متخصصان پوست ممکن است با شادمانی شمار بیشتری از آنها در محل کار مربوط باشد. روانپزشکان (۴۳ درصد) و متخصصان غدد داخلی (۵۰درصد) کمترین شمار افراد فعال از لحاظ جسمی را داشتند.

       جالب اینکه هنگامی که شمار پزشکانی که اضافه‌وزن یا چاقی را گزارش کرده بودند، مطرح بود، متخصصان پوست و متخصصان چشم که بالاترین میزان شادمانی و فعالیت جسمی را داشتند، کمترین میزان اضافه‌وزن (به ترتیب ۲۳ درصد و ۲۸ درصد) را هم گزارش کرده بودند. سنگین‌وزن‌ترین پزشکان، متخصصان ریه (۵۱ درصد)، پزشکان خانواده (۴۹ درصد) و متخصصان پزشکی اورژانس (۴۷ درصد) بودند.

       این نظرخواهی همچنین نشان داد که مردان اندکی بهتر از زنان پس اندازها و بدهی‌هایشان را مدیریت می‌کنند. شصت‌وسه درصد از پزشکان مرد در مقابل ۵۸ درصد پزشکان زن پس‌انداز کافی یا بیشتر داشتند و بدهی نداشتند. سی‌وهفت درصد پزشکان زن و یک‌سوم پزشکان مرد حداقل پس‌انداز، بدهی‌های غیرقابل پس دادن یا هر دو را گزارش کرده بودند.Medscape

سپید