شرکتکنندگان در اين مطالعه که بيش از 145هزارنفر بودند، با تشخيص اوليه افسردگي عمده (و نه اختلال دوقطبي) انتخاب شدند. سپس هر يک از اين افراد، با 6 فرد ديگري که از نظر سن، جنس و محل اقامت همسانسازي شده بود و افسردگي هم نداشتند (بهعنوان گروه کنترل)، مقايسه شدند. افرادي که سابقه قبلي هر گونه بيماري خودايمني را داشتند، از مطالعه خارج شدند. ميانگين سني افراد 47 سال گزارش شد. درصد قابلتوجهي از افراد گروه افسرده، در مقايسه با گروه کنترل، اختلال روانشناختي ديگري هم به غير از افسردگي داشتند.
در طول دوره پيگيري
(2012-1995)، 2 درصد از افراد با تشخيص يک اختلال خودايمني روبرو شدند. در
نهايت مشخص شد، داشتن افسردگي خطر ابتلا به هر نوعي از اختلالات خودايمني
را تا 25 درصد افزايش ميدهد.
اين اختلالات بيشتر شامل پورپوراي ترومبوسيتوپني ايديپاتيک، ديابت نوع 1، بيماري آديسون، مالتيپل اسکلروزيس، بيماري کرون، پسوريازيس و ولگاريس و لوپوس بوده است. اين خطر در تمام دوره پيگيري افزايش يافت و در افراد جوانتر از 50سال بيشتر از بقيه بود.Journal Watch