زوج نیکوکار البرزی، ردپای روشن انسانیت در کوچه‌های تاریک
شفاآنلاین»عمومی» در جامعه‌ای که آسیب‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی گریبان‌گیر برخی از خانواده‌هاست، یک زوج نیکوکار با نیت پاک خود نه تنها تسکینی برای رنج دیدگان، بلکه چراغی برای هدایت سایر افراد به سوی امور خیر و همدلی است.
به گزارش شفاآنلاین؛ این زوج نیک‌اندیش که تنها با نام‌های آقای «ر. ف» و سیده «م. ح» شناخته می‌شوند، تاکنون زمینه آزادی یک‌هزار و ۳۱۴ زندانی جرائم مالی را با پرداخت بدهی و دیه فراهم کرده‌اند؛ زندانیانی که سال‌ها پشت میله‌های آهنین از زندگی بازمانده بودند.
اما رسالت این زوج خیرخواه تنها به آزادی زندانیان ختم نمی‌شود؛ آنان با نجات ۱۱۰ محکوم به قصاص از چوبه‌دار، نشان داده‌اند که نیکوکاری، گاهی به معنای بازگرداندن جان انسان‌ها است؛ آن هم در لحظه‌ای که مرگ در یک‌قدمی ایستاده است.
هر ساله ، ۷۲ زائر مشتاق با کمک این خانواده راهی کربلای معلی می‌شوند تا در جوار حرم سالار شهیدان، دلی آرام داشته باشند و همچنین هزینه اعزام ۷۰۰ خانواده شهید مدافع حرم به مشهد مقدس را نیز تقبل کرده‌اند تا زیارت امام رضا (ع) مرهمی بر دلشان باشد.
در کنار این اقدامات، خدمات گسترده‌ای چون کمک ودیعه مسکن برای خانواده‌های آبرومند، تامین هزینه زندگی ۲ هنرمند قدیمی ، تأمین وثیقه مرخصی زندانیان، برگزاری جشن ازدواج برای بیش از ۱۰۰ زوج جوان و پرداخت هزینه درمان بیماران بی‌بضاعت نیز در کارنامه درخشان آنها به چشم می‌خورد.
کمک به آسیب‌دیدگان جنگ ۱۲ روزه، از دیگر جلوه‌های انسان‌دوستی این زوج است؛ حضوری بی‌ادعا در صحنه‌هایی که نیاز به همدلی دارد.
این زوج خیر البرزی که تاکنون از افشای هویت خود خودداری کرده‌اند، به عنوان نمادی از انسان‌دوستی و نوع‌دوستی در جامعه شناخته می‌شوند و اقداماتشان الهام‌بخش دیگر افراد نیک‌اندیش است.
اقدامات خداپسندانه این زوج در شرایطی انجام می‌شود که نقش خیرین در کاهش آسیب‌های اجتماعی و حمایت از اقشار ضعیف جامعه به ویژه زندانیان، بیش از پیش اهمیت یافته است؛ بی‌تردید حمایت‌های مادی و معنوی این آنها، موجب بازگشت بسیاری از افراد به جامعه و کاهش مشکلات خانوادگی و اجتماعی آنان شده است.
با وجود این خدمات گسترده، آنان هیچ‌گاه حاضر به افشای هویت خود نشده‌اند. آقای «ر. ف» در گفت‌وگویی کوتاه با خبرنگار ایرنا می‌گوید: زندان می‌تواند هویت، روحیه و شخصیت افراد را نابود کند. گاه آنها از سوی خانواده و جامعه طرد می‌شوند. در چنین شرایطی، هیچ‌کس صدای این انسان‌های تنها را نمی‌شنود. من باور دارم نیکوکاران باید به سراغ آسیب‌پذیرترین قشر جامعه بروند و آنها را به زندگی بازگردانند.
سکوت این زوج، صدای بلند انسان‌دوستی است و آنها در حالی که از دیده‌ها پنهان‌اند، در دل هزاران انسان جا گرفته‌اند. در روزگاری که فقر، طلاق، بیماری و ناامیدی، بندهای زندگی عده ای را گره زده است، کار نیکوکاران همچون گشودن این گره‌هااست؛ بی‌آنکه چشم‌داشتی داشته باشند.
و شاید تعریف نیکوکاری، چیزی جز همین نباشد؛ کاستن از درد دیگری، بی‌آنکه نامی بجویی یا نشانی بخواهی.
