۶ نشانه اوتیسم در نوزادان

به گزارش شفاآنلاین اوایل دوران نوزادی زمان حساسی برای تشخیص اختلالات رشد است. اوتیسم که بر نحوه ارتباط و رفتار کودک تاثیر می‌گذارد، اغلب در سال‌های اولیه زندگی شناسایی می‌شود، اما علائم آن را می‌توان حتی در نوزادان نیز مشاهده کرد. شناخت ۶ نشانه مهم اوتیسم در نوزادان می‌تواند والدین و مراقبان را در مسیر مراقبت بهتر و مراجعه به موقع به پزشک یاری کند.

اوتیسم ظاهر کودک را تغییر نمی‌دهد، بنابراین پایش رفتارهای کودک بسیار مهم است.

نکات کلیدی

• اختلال طیف اوتیسم مجموعه‌ای از تاخیرهای رشدی است که بر نحوه ارتباط و رفتار فرد تاثیر می‌گذارد.

• بسیاری از کودکان در سنین پایین تشخیص داده می‌شوند، اما می‌توان علائم اولیه را در نوزادان هم شناخت.

• بیشتر پزشکان کودکان را در ۱۸ و ۲۴ ماهگی به طور منظم از نظر اوتیسم بررسی می‌کنند.

• نشانه‌های اولیه ممکن شامل نداشتن تماس چشمی، تأخیر در زبان، و استفاده کم از حرکات و حالات چهره است.

• اگر درباره اوتیسم نگران هستید، فوراً به پزشک کودکتان مراجعه کنید.

۱. نداشتن تماس چشمی

نوزادان از سن بسیار کم شروع به برقراری تماس چشمی می‌کنند و معمولاً تا ۲ ماهگی می‌توانند صورت‌ها را شناسایی و نگاه‌شان را حفظ کنند. تماس چشمی به نوزاد کمک می‌کند محیط اطراف را بشناسد و ارتباط اجتماعی با مراقبان برقرار کند. نوزادان مبتلا به اوتیسم معمولاً تماس چشمی کمتری دارند.

یکی دیگر از نشانه‌های اوتیسم در نوزادان، عدم توجه مشترک است. توجه مشترک زمانی رخ می‌دهد که کودک بین یک شیء و فرد مراقب خود نگاه رفت و برگشت داشته باشد. این رفتار راهی است برای برقراری ارتباط و تجربه‌های مشترک. نوزادان یا کودکان با تأخیر یا نداشتن توجه مشترک در معرض خطر بیشتری برای اوتیسم هستند.

۲. پاسخ ندادن به نام خود

اکثر نوزادان تا ۶ ماهگی به نام خود پاسخ می‌دهند، مخصوصاً وقتی مادرشان آن را صدا می‌زند. اما کودکان اوتیسم ممکن است به شنیدن نامشان واکنشی نشان ندهند. اگر نوزاد شما به ندرت یا اصلاً تا ۹ ماهگی به نامش پاسخ نمی‌دهد، ممکن است در معرض خطر اوتیسم باشد.

۳. حرکات تکراری

حرکات تکراری از نشانه‌های رایج اوتیسم است، مثل تاب خوردن، چرخیدن یا دست زدن مکرر. این رفتارها ممکن است برای کودک آرامش‌بخش باشد. در نوزادان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بازی مکرر با یک اسباب‌بازی خاص

• تمرکز روی بخش خاصی از یک شیء

• دست زدن یا تکان دادن دست‌ها

• تاب خوردن بدن

• چرخیدن دایره‌وار

البته طبیعی است که کودکان بعضی اسباب‌بازی‌ها را بیشتر دوست داشته باشند یا رفتارهای تکراری انجام دهند. اگر نگران هستید، با پزشک کودکتان صحبت کنید.

۴. تأخیر در گفتار

تأخیر در گفتار یکی از نشانه‌های اوتیسم است. بسیاری از کودکان اوتیسم دارای تاخیر یا تفاوت در زبان هستند. بعضی کودکان ممکن است در ابتدا به موقع به مراحل زبانی برسند، اما در سن پیش‌دبستانی دچار پسرفت شوند. این پسرفت معمولاً بین ۱۵ تا ۲۴ ماهگی اتفاق می‌افتد.

همه نوزادان با سرعت یکسان صحبت نمی‌کنند، اما اگر کودک تا ۱۶ ماهگی هنوز کلمه‌ای نگفته، باید برای اوتیسم غربالگری شود.

۵. نداشتن حالات چهره

نوزادان با حالات چهره احساسات شادی، غم یا عصبانیت خود را نشان می‌دهند. تحقیقات نشان می‌دهد کودکان اوتیسم معمولاً حالات چهره کمتری نسبت به کودکان عادی دارند. اگر نوزاد یا کودک شما کمتر لبخند می‌زند یا اخم می‌کند، با پزشک مشورت کنید.

۶. استفاده کم از حرکات اشاره‌ای

قبل از یادگیری صحبت کردن، نوزادان معمولاً از حرکات اشاره‌ای مثل اشاره کردن استفاده می‌کنند تا با دیگران ارتباط برقرار کنند. نوزادان و کودکان اوتیسمی نسبت به همسالان خود کمتر از این حرکات استفاده می‌کنند.

تا ۱۲ ماهگی، بیشتر نوزادان می‌توانند نگاه مراقب را دنبال کنند و به چیزهایی که اشاره می‌کند نگاه کنند. تا ۱۵ ماهگی، بیشتر کودکان می‌توانند به اشیاء دوردست اشاره کنند. تا ۱۸ ماهگی، کودک معمولاً به اشیاء مورد علاقه اشاره می‌کند و به والدین نگاه می‌کند تا آن‌ها را در جریان بگذارد. کودکان اوتیسم این مراحل رشدی را معمولاً نشان نمی‌دهند.

چه زمانی باید ارزیابی انجام داد؟

آکادمی آمریکایی پزشکی کودکان توصیه می‌کند که همه کودکان در سنین ۱۸ و ۲۴ ماهگی برای اوتیسم غربالگری شوند. تحقیقات نشان می‌دهد که تشخیص زودهنگام و مداخلات سریع نتایج بهتری برای کودکان اوتیسم دارد.

اگر درباره علائم مشکوک هستید، می‌توانید از پزشک کودکتان بخواهید که غربالگری انجام دهد. اگر کودک دچار پسرفت در مهارت‌ها شد، فوراً به پزشک مراجعه کنید.

تشخیص اوتیسم

پزشک کودکتان در معاینات معمول، علائم اوتیسم را بررسی می‌کند و غربالگری‌های منظم انجام می‌دهد. البته همه کودکانی که نتیجه غربالگری آن‌ها مثبت است، حتماً اوتیسم ندارند، چون ابزارهای غربالگری کامل نیستند و کودکان در حال رشد تغییر می‌کنند.

اگر پزشک احتمال اوتیسم بدهد، شما را به متخصصان مربوطه ارجاع می‌دهد. فرآیند تشخیص شامل مصاحبه با والدین، مشاهده بازی و ارتباط کودک است و ممکن است تیمی از پزشکان، درمانگران، روانشناسان و کاردرمانگران در این روند شرکت کنند.