پارکینسون پیش از لرزش، بویایی را هدف می‌گیرد
شفاآنلاین»سلامت» پارکینسون یکی از شایع‌ترین بیماری‌های سیستم عصبی است که به‌مرور زمان عملکرد حرکتی فرد را کاهش می‌دهد. این بیماری با کاهش ترشح ماده‌ای به نام دوپامین در مغز همراه است که نقش کلیدی در کنترل حرکات بدن دارد.
به گزارش شفاآنلاین اما برخلاف تصور عموم، پارکینسون پیش از آن‌که لرزش اندام‌ها را آغاز کند، علائم ظریفی از خود نشان می‌دهد؛ از جمله کاهش حس بویایی، اختلال در خواب، تغییرات خلق‌وخو و حتی کند شدن صدا.
پیش‌درآمد بیماری؛ وقتی بوی گل‌ها را حس نمی‌کنی
یکی از اولین نشانه‌هایی که سال‌ها پیش از بروز علائم حرکتی ظاهر می‌شود، کاهش یا از بین رفتن حس بویایی است. بسیاری از بیماران گزارش می‌دهند که پیش از لرزش یا سفتی عضلات، دیگر بوی گل‌ها یا عطرها را به خوبی حس نمی‌کردند.
اختلالات خواب مانند بی‌خوابی، حرکات غیرطبیعی در خواب و بی‌قراری نیز در مراحل اولیه دیده می‌شود. حتی برخی افراد با افسردگی یا اضطراب بی‌دلیل به پزشک مراجعه می‌کنند، در حالی‌که بیماری پارکینسون در حال شکل‌گیری است.
پارکینسون؛ فقط سالمندان را هدف نمی‌گیرد
دکتر آیدین امیدوار، جراح مغز و اعصاب و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی کاشان با اشاره به ماهیت پیش‌رونده این بیماری گفت:
«پارکینسون اغلب پس از ۵۰ سالگی بروز می‌کند، اما در موارد نادری ممکن است جوان‌ترها را هم درگیر کند.»
وی افزود: لرزش اندام‌ها، کندی حرکات و سفتی عضلات سه نشانه‌ی اصلی این بیماری هستند که در صورت بی‌توجهی، می‌توانند کیفیت زندگی فرد را به شدت کاهش دهند.
درمان‌ها؛ از دارو تا جراحی
امیدوار با اشاره به اهمیت داروی شناخته‌شده‌ی «لوودوپا» گفت:
«این دارو از دهه ۶۰ میلادی انقلابی در درمان پارکینسون ایجاد کرده و همچنان مؤثرترین روش برای کنترل علائم است.»
او همچنین تأکید کرد که درمان‌های غیر دارویی مانند فیزیوتراپی، کاردرمانی و ورزش منظم می‌توانند در کنار داروها روند پیشرفت بیماری را کندتر کنند.
به گفته این جراح مغز و اعصاب، جراحی‌های تخصصی مانند تحریک عمقی مغز (DBS) نیز در ایران انجام می‌شود و هزاران بیمار تاکنون از این خدمات بهره‌مند شده‌اند.
حمایت اجتماعی، نیاز فراموش‌شده بیماران
امیدوار با تأکید بر ابعاد اجتماعی این بیماری خاطرنشان کرد:
«بیماران پارکینسون، علاوه بر نیاز به درمان، به حمایت‌های عاطفی، مالی و اجتماعی نیز احتیاج دارند.»
وی خواستار تشکیل انجمن‌های مردم‌نهاد و خیریه‌هایی شد که بتوانند با تأمین هزینه‌های درمانی، آموزش بیماران و خانواده‌ها، بخشی از بار این بیماری را از دوش خانواده‌ها بردارند.
