پدیده ی بهروز

او به‌درستی یادآور و پیرو حکمای بزرگ ایرانی است. عجیب‌تر از همه آنکه این جمعیت بزرگ پزشک، دانشجو، بیمار و مردم عادی، در عین حال او را دوست نزدیک و رفیق شفیق خود می‌دانند، رفاقتی که اختلاف سن، تحصیلات و موقعیت اجتماعی، هیچ نقشی در آن ندارد. گویی 90 میلیون دوست نزدیک دارد! او نمونه بی‌همتای تلفیق دانش و اخلاق است. برای بسیاری از ما، بهروز برومند با آن چهره همیشه خندان اما جدی، قدی متوسط اما جانی رشید، پیراهن سفید و کراوات با نشانی از ایران که همواره بر تن دارد و کلامی پاک و منزه، نماد واقعی ایران و ایرانی است. او عصاره تاریخ معاصر این کشور است؛ با تراژدی‌ای که در طول زمان بر او گذشت، نماد مردمی است که مرارت‌های بی‌شمار، هرگز نتوانست امید به آینده را در آنها نابود کند، مردمی که هیچ‌چیز نتوانست آنها را از عقلانیت و آرامش، تحمل و مدارا و استمرار باز بدارد. این «یولیسیز خندان»، پس از دهه‌ها رنج و مرارت، تلاش برای کشوری بهتر، عبور از دریاهای متلاطم، زندان‌ها و محرومیت‌ها—که همه را «اولیسی‌وار» پشت سر گذاشت—حالا در سوگی عمیق نشسته است؛ سوگِ همراه و هم‌سفری که از دریاها و طوفان‌ها، دست در دست او عبور کرده بود. چهره خندان او، با وجود این اندوه بزرگ، تنها نشان از روحی بزرگ دارد، روحی اساطیری که از اساطیر پهلوانی این میهن بزرگ سرچشمه می‌گیرد.

بهروز برومند پدیده ایران است. آینده ایران است؛ نبض پرطپش زندگی است، درخشان، سرفراز و معقول! با تمام مصائبی که بر سرش آمد، از دیرباز تا همین  چند روز پیش !