فواید درمانی مهارکننده‌های انتقال‌دهنده گلوکز/سدیم

به گزارش شفاآنلاین،از این گروه می‌توان به‌عنوان خط سوم درمان در بیمارانی که به ترکیب متفورمین و سولفونیل اوره جواب نمی‌دهند و به هر دلیلی نمی‌توانند از انسولین استفاده کنند، کمک گرفت. در حالت طبیعی 90 درصد گلوکز فیلتر شده در گلومرول‌های کلیه توسط لوله‌های خمیده نزدیک در نفرون‌های کلیه بازجذب می‌شود. عامل این بازجذب ناقل پروتئینی به نامSGLT2 است. کار این داروها مهار ناقل مذکور و در نتیجه، جلوگیری از بازجذب گلوکز و دفع آن در ادرار است.

 در نتیجه به‌طور روزانه مقدار زیادی گلوکز در ادرار دفع می‌شود و سطح آن در خون کاهش می‌یابد. به علت دفع زیاد گلوکز در کلیه‌ها، همراه آن مقدار زیادی آب نیز از دست می‌رود. بنابراین این داروها علاوه بر کاهش قند خون، خاصیت ادرارآوری (مدر) نیز دارند. از داروهای این خانواده می‌توان به داپاگلیفلوزین (Dapagliflozin)، کاناگلیفلوزین (Canagliflozin) اشاره کرد.

 اولی در بازار داروی اروپا و دومی در بازار داروی آمریکا موجود است. براساس مطالعات متاآنالیز، این داروها قادرندHbA1c را به میزان 5/0 تا 7/0 درصد کاهش دهند؛ بنابراین از نظر میزان اثر روی قند خون همانند داروهای گروه‌ مهارکننده‌های 4-DPP بوده و ضعیف محسوب می‌شوند. این داروها علاوه بر کاهش قند خون، وزن و فشار خون را نیز کاهش می‌دهند. اگر به تنهایی یا همراه با متفورمین مورد استفاده قرار گیرند باعث هیپوگلیسمی نمی‌شوند. در یک مطالعه استفاده از داپاگلیفلوزین، فشار خون سیستولی را به میزان 3/7 تا 3/1 کاهش داده است. همچنین، استفاده از داپاگلیفلوزین، کاماگلیفلوزین و اماپاگلیفلوزین (emapagliflozin) به مدت 12 هفته، باعث کاهش وزن 2 تا 3 کیلوگرم می‌شود. از عوارض این داروها می‌توان به افزایش عفونت‌های قارچی تناسلی اشاره کرد.