زوج و درد!
به گزارش شفاآنلاین پایتخت در دود و دم نفس میکشد و در چنین شرایطی مسئولان، نسخهای عجیب و بدون آلترناتیو پیچیدهاند، اینکه طرح زوج و فرد تا پایان سال ادامه داشته باشد!
حسن عباسنژاد، دبیر کارگروه کاهش آلودگی هوای استان تهران، با لحنی قاطع اعلام کرده: «بهطور مشخص اعلام میکنم که طرح زوج یا فرد تا پایان سال در تهران اجرا خواهد شد.» این بدان معناست که دیگر خبری از تصمیمهای روزانه و لغوهای مقطعی نیست، بلکه قرار است محدودیتها تا شب عید برقرار باشد، یعنی حتی اگر چند روزی آسمان آبی شود و شاخصها به حالت عادی برگردند، بازهم این طرح پابرجاست. عباسنژاد دلیل این تصمیم را تداوم شرایط نامساعد جوی و پیشبینیهای ناامیدکننده عنوان کردهاست. به گفته او، حتی اگر تغییرات مقطعی رخ دهد، وضعیت کلی هوا بهبود محسوسی نخواهد داشت، بنابراین، مردم باید تا پایان سال با این محدودیت کنار بیایند.
در این میان، شهردار تهران مخالفت خود را اعلام کردهاست. علیرضا زاکانی در جمع خبرنگاران گفت: «کمیته اضطرار صلاحیت چنین کاری را ندارد و نمیتوانند مردم را اینگونه محروم از رفت و آمد کنند.» او تصمیم کارگروه را «غیرمنصفانه و خارج از حدود صلاحیت» خواند: «این تصمیم عملاً بخشی از مردم را که از قبل برای تردد خود برنامهریزی کرده و بر اساس قوانین موجود امتیاز تردد دریافت کردهاند، محروم میکند. قواعد اضطراری باید تنها در زمان اضطرار وضع شود.»
زاکانی همچنین اظهار داشت که شهرداری تهران در جلسه مذکور مخالفت خود را اعلام کرده و هشدار داده که چنین تصمیمی آینده را برای مردم غیرقابل پیشبینی میکند. به زبان ساده، وقتی هنوز شرایط اضطراری محقق نشده، چرا باید مردم را از امروز تا پایان سال در وضعیت اضطرار نگه داشت؟
وقتی قطارهای مترو، هر روز با ازدحام نفسگیر مواجه است، اتوبوسهای کافی وجود ندارد و خیابانها برای دوچرخهسواری امن نیستند، پس نمیشود از محدودیتهای دائمی صحبت کرد.
زمانی میتوان چنین تصمیمات خلقالساعهای را پذیرفت که پیش از آن، راهحلهای واقعی و جایگزین برای مردم فراهم شدهباشد. امروز، تهران، نه به نسخههای تکراری و محدودیتهای طولانیمدت، بلکه به تصمیمات هوشمندانه و آیندهنگر نیاز دارد، تصمیماتی که به جای بستن درها، مسیر تازهای برای نفس کشیدن شهر باز کنند.
اگر قرار باشد زوج و فرد تا پایان سال تنها به معنای «ماشینها را کنار بگذارید و خودتان راهی پیدا کنید» باشد، این طرح چیزی جز تکرار یک سیاست فرسوده نیست. بدون آلترناتیو، چنین تصمیمی بیشتر شبیه به چشم بستن بر واقعیت است تا باز کردن راه نفس.
