شفاآنلاین»سلامت» در سالهای اخیر، پزشکان خارجی نقشی حیاتی در تقویت نظام سلامت ایالات متحده ایفا کردهاند. کمبود پزشک در آمریکا، بهویژه در مناطق محروم و روستایی، باعث شده تا بسیاری از بیمارستانها بهشدت وابسته به نیروهای متخصص بینالمللی باشند.
به گزارش شفاآنلاین: با این حال، سیاستهای مهاجرتی سختگیرانه و اعمال محدودیتهای سفر، بهویژه در دوره دولت «دونالد ترامپ»، روند ورود این پزشکان را مختل کرده است. از جمله چالشهای اصلی، کندی یا تعلیق در صدور ویزای J-1 آمریکا است؛ ویزایی که بسیاری از پزشکان خارجی برای شرکت در دورههای رزیدنتی به آن نیاز دارند. همین عوامل باعث شدهاند که مراکز درمانی با کمبود شدید نیروی انسانی و اختلال در ارائه خدمات پزشکی مواجه شوند.
طبق اعلام انجمن کالجهای پزشکی آمریکا، پیشبینی میشود که طی ۱۱ سال آینده، کمبود پزشک در آمریکا به یکی از معضلات بزرگ و چالشبرانگیز نظام درمانی این کشور تبدیل شود. در واقع، بحران پزشک نه تنها در حال نزدیک شدن است، بلکه در برخی نقاط، از جمله مناطق روستایی، همین حالا نیز ملموس شده است.
بر اساس آمار رسمی، در سال ۲۰۲۵ بیش از ۶۶۰۰ پزشک رزیدنت بینالمللی، که در خارج از آمریکا متولد شدهاند، توانستند وارد بیمارستانها و مراکز درمانی کشور شوند. این رقم، بهگفته کارشناسان، رکورد تازهای در تاریخ پزشکی ایالات متحده به شمار میآید. با این حال، چالشهای متعددی بر سر راه این نیروهای حیاتی وجود دارد.
بسیاری از پزشکان خارجی برای شروع دوره تخصص (رزیدنتی) خود به ویزای J-1 آمریکا نیاز دارند؛ اما روند صدور این ویزا در سالهای اخیر با تأخیرهای شدید و بعضاً تعلیقهای طولانی همراه بوده است. بهخصوص اتباع ۱۲ کشور خاص که با محدودیتهای مضاعف سفر مواجه هستند، ماهها در صف سفارتها ماندهاند.
منابع خبری از جمله «آسوشیتدپرس» گزارش دادهاند که برخی از این پزشکان، پس از سالها تحصیل، تلاش و تطبیق مدارک، تنها بهدلیل یک مانع اداری نمیتوانند فعالیت خود را در بیمارستانهای آمریکا آغاز کنند.
یکی از پزشکان کانادایی با تابعیت افغانستان که ویزای او رد شده، میگوید: «نمیخواهم تسلیم شوم. اما شرایط واقعاً ناامیدکننده است.» او برای جلوگیری از تبعات احتمالی، نام خود را فاش نکرده است.
«دونا لمب»، رئیس برنامه ملی تطبیق رزیدنتها، اعلام کرده که با وجود بهبود نسبی در فرآیندها، هنوز آمار دقیقی از تعداد پزشکانی که بهدلیل تأخیر در صدور ویزای J-1 آمریکا نتوانستهاند فعالیت خود را آغاز کنند، در دست نیست.
برخی پزشکان گزارش دادهاند که حتی موفق به دریافت وقت مصاحبه نشدهاند. یکی از رزیدنتهای اهل پاکستان با گلایه میگوید: «زمانی را که میتوانستیم صرف درمان بیماران کنیم، حالا بیثمر از دست میدهیم.»
همه این موارد، نشانهای از یک بحران جدی در سطح ملی است؛ کمبود پزشک در آمریکا دیگر فقط یک هشدار نیست، بلکه یک واقعیت روزمره برای بسیاری از مراکز درمانی است.
بررسیها نشان میدهد که پزشکان خارجی، بهویژه رزیدنتها، معمولاً در مناطقی به کار گرفته میشوند که پزشکان آمریکایی تمایل کمتری برای حضور در آن دارند. بهعبارت دیگر، آنها خلأهای تخصصی را در مناطق محروم و کمبرخوردار پر میکنند.
حدود ۴۰ درصد از ظرفیت رزیدنتی در شاخه «پزشکی داخلی» در اختیار پزشکان بینالمللی است، بهویژه در حوزههایی مانند پیشگیری و درمان بیماریهای مزمن.
دکتر «زید الرشید» از مرکز پزشکی دانشگاه بروکلین در نیویورک معتقد است: «رزیدنتها ستون فقرات سیستم بیمارستانی هستند.» به گفته او، بسیاری از رزیدنتها با وجود دریافت پذیرش، هنوز موفق به دریافت ویزای J-1 آمریکا نشدهاند یا با تأخیرهای طاقتفرسا روبهرو هستند.
طبق آمار، تا اواسط تابستان کمتر از ۲۰ رزیدنت بینالمللی درخواست تعویق یا لغو قرارداد دادهاند؛ اما بسیاری از برنامههای آموزشی در ایالتهایی مثل کالیفرنیا با تأخیر جدی مواجهاند. گاهی ممکن است یک رزیدنت، بهخاطر مشکلات ویزا، مجبور شود یک سال دیگر برای پذیرش اقدام کند.
یکی از مدیران بزرگترین مراکز درمانی کالیفرنیا میگوید: «تا زمانی که پزشک جدید وارد بیمارستان نشود، این اضطراب همراه ماست.»
به گفته «کیمبرلی پیرس برک»، مدیر اجرایی اتحاد مراکز پزشکی آکادمیک مستقل، بسیاری از بیمارستانها توانایی جایگزینی سریع پزشکانی را که بهخاطر تأخیر در ویزای J-1 آمریکا نتوانستهاند بیایند، ندارند. این مسئله فشار مضاعفی بر اعضای فعلی تیم درمان وارد کرده است.
«سابسان کاروپیاه»، عضو سابق شورای فارغالتحصیلان پزشکی بینالمللی، هشدار داده که بسیاری از پزشکان حتی پس از ورود به آمریکا، جرأت خروج از کشور را ندارند. چون نگراناند نتوانند دوباره ویزا بگیرند و برگردند. آنها برای اطمینان از بازگشت، از دیدار خانواده یا شرکت در رویدادهای مهم مثل عروسی صرفنظر میکنند.
در شرایط فعلی، حضور پزشکان بینالمللی دیگر یک انتخاب نیست. بلکه یک ضرورت حیاتی برای مقابله با کمبود پزشک در آمریکا محسوب میشود. بیمارستانهایی که در مناطق کمبرخوردار فعالیت میکنند، بدون این نیروهای متخصص، در آستانه فروپاشی قرار دارند.
اما اگر سیاستهای صدور ویزای J-1 آمریکا همچنان پیچیده، زمانبر و نامطمئن باقی بماند، نهتنها سلامت عمومی تهدید میشود، بلکه اعتماد پزشکان مهاجر به سیستم آموزشی و درمانی آمریکا نیز آسیب خواهد دید.
بهوضوح مشخص است که حمایت از پزشکان بینالمللی و تسهیل روند صدور ویزای J-1 آمریکا تنها یک اولویت مهاجرتی نیست. بلکه یک استراتژی نجاتبخش برای حفظ سلامت عمومی و مقابله با کمبود پزشک در آمریکا است.
تا زمانی که اصلاحات لازم در قوانین مهاجرتی و رویههای صدور ویزا صورت نگیرد، بحران نیروی انسانی در بخش سلامت ادامهدار خواهد بود — و در این میان، آنچه به خطر میافتد، جان بیماران است.