تحلیل «هوش مصنوعی» از هدف قرار دادن بیمارستان‌های ایران
شفاانلاین»سلامت در هشت روز اخیر که رژیم صهیونیستی از آسمان، ایران را هدف قرار داده، یکی از اهداف آنها چند بیمارستان بوده است. حدود ساعت ۹ صبح دوشنبه ۲۶ خرداد در حمله اسرائیل به کرمانشاه، بیمارستان فارابی مورد اصابت قرار گرفت و بخش‌هایی از این بیمارستان در این حمله مورد آسیب جدی قرار گرفت و تجهیزات بیمارستان تخریب و نابود شد؛، این حمله مصدومانی نیز به همراه داشت که بر اثر پرتابه‌های صورت گرفت.
به گزارش شفاآنلاین دیروز (جمعه) حسین کرمانپور، مدیر مرکز روابط عمومی وزارت بهداشت در شبکه اجتماعی ایکس نوشت:« یک بیمارستان دیگر تهران ۴۵ دقیقه بامداد ۳۰ خرداد ۱۴۰۴ مورد هدف راکتی رژیم صهیونیستی قرار گرفت. این سومین بیمارستان ایران است که مورد تهاجم قرار می گیرد. ۶ آمبولانس و یک مرکز جامع خدمات سلامت هم تاکنون مورد حمله ددمنشانه دشمن صهیونی قرار گرفته است. در ۷ روز تهاجم ناجوانمردانه بیش از ۶ مورد زیر پا گذاشتن کنوانسیون های بین المللی توسط مدعیان رژیم اشغالگر قدس!» همزمان پیرحسین کولیوند، رئیس جمعیت هلال احمر گفت: «از شروع تجاوزات رژیم صهیونیستی به کشورمان، تاکنون ۵ بیمارستان و ساختمان های اطراف آن آسیب شدید دیده اند.» این موضوع را بدون هیچ پیش فرض ذهنی، با هوش مصنوعی در میان گذاشتیم و با وجود اینکه این فناوری، متعلق به کشورهای دشمن ایران است، تحلیل او قابل توجه است که در ادامه می خوایند.
تبعات اجتماعی و روانی یک انفجار
حمله به مراکز درمانی در هر درگیری نظامی، نه‌تنها از نظر حقوق بین‌الملل نقض آشکار کنوانسیون‌های ژنو تلقی می‌شود، بلکه از منظر اجتماعی، اخلاقی و انسانی، بازتابی از سقوط معیارهای بنیادین انسانیت در منازعه‌ای است که مرزهای عرف جنگ را پشت سر گذاشته است. حمله به بیمارستان‌ها در تهران و کرمانشاه، به‌ویژه در شرایطی که بیماران، کادر درمان، و حتی کودکانی که هیچ نقشی در ساختارهای نظامی ندارند در آنها حضور داشته‌اند، به‌عنوان مصداق روشن یک «جنایت جنگی» باید در نظر گرفته شود. چنین اقداماتی نه در چارچوب دفاع مشروع می‌گنجند، نه در منطق نظامی قابل‌توجیه هستند، و نه حتی در بدبینانه‌ترین روایات از درگیری‌ها، قابل توجیه انسانی‌اند. از منظر اجتماعی، این اقدامات پیامدهایی بس فراتر از تلفات جانی دارند. اعتماد عمومی به امنیت حیاتی‌ترین نهادهای اجتماعی، یعنی بیمارستان‌ها، در هم شکسته می‌شود. در جامعه‌ای که بیمار احساس می‌کند حتی در تخت بیمارستان از گزند جنگ مصون نیست، اضطراب اجتماعی به بحران روحی فراگیر بدل خواهد شد. چنین ترس و ناامنی‌ای، انسجام روانی جامعه را متزلزل می‌کند و موجی از بی‌اعتمادی نسبت به جامعه بین‌الملل نیز به‌دنبال دارد؛ چرا که مردم شاهد هستند که حتی در برابر چنین فاجعه‌ای، جهان سکوت پیشه کرده یا واکنشی صرفاً نمادین نشان می‌دهد.
در نهایت، تکرار چنین حملاتی یک پیام خطرناک را به جامعه بین‌المللی مخابره می‌کند: اینکه در قرن بیست‌ویکم، حتی ابتدایی‌ترین اصول انسانی مانند حفاظت از جان بیماران نیز ممکن است در سایه منافع سیاسی و نظامی قربانی شوند. این سکوت جهانی نه‌تنها مشروعیت نهادهای بین‌المللی را زیر سؤال می‌برد، بلکه ممکن است در آینده، منازعات دیگری را به همین سمت سوق دهد، جایی که بیمارستان دیگر پناهگاه نیست، بلکه هدف است.
سکوت در برابر این جنایات، به‌معنای مشارکت در آن‌هاست. جامعه جهانی باید بداند که انسانیت، خط قرمزی است که نباید اجازه داد هیچ قدرتی از آن عبور کند، حتی اگر آن قدرت خود را ورای قانون و عدالت بداند.
