گرفتگی صدا در میان مردم بسیار شایع است. این گرفتگی برای مردم عادی میتواند بعد از یک مکالمه طولانی اتفاق بیافتد و برای صداپیشهها پس از فعالیت صوتی زیاد و طولانیمدت.

شفا آنلاین: همچنین ممکن است یک سخنران، وکیل یا خواننده صبح روز
سخنرانیاش متوجه گرفتگی صدای خود شده باشد.
به گزارش
شفا آنلاین:در
این صورت، اولین اقدامی که هر فردی انجام میدهد مراجعه به پزشک است و یکی
از توصیههای پزشک متخصص هم در اکثر اوقات نوشیدن فراوان آب است ولی آیا
نوشیدن مقدار فراوان آب به تنهایی کافی است؟ مسلما خیر. برخی افراد - حتی
برخی صداپیشهها (دوبلورها، بازیگران، خوانندهها، مداحان، مرثیهسراها و
...)- رفتارهای صوتی غلطی دارند. این رفتار غلط گاهی بدین سبب است که این
افراد از ابتدا و به صورت پایه از صوت اشتباه استفاده کردهاند. گاهی نیز
صوت طبیعی داشته و بعدها به علتی از آن حالت خارج شدهاند. بدون اصلاح این
رفتارهای صوتی غلط یا به اصطلاح abuse و misuse، خوردن آب، هرقدر هم زیاد،
کافی نیست.
به
عنوان مثال، برای رفتارهایی که از پایه نادرست انجام شده، میتوان به
موارد زیر اشاره کرد: بالا بردن بیش از اندازه صدا، داد زدن بیش از حد توان
تارهای صوتی، خواندن در نتهای بالایی که خارج از توان فرد بوده (قاریها و
خوانندگان)، بیش از اندازه سرفه کردن و گلو پاک کردن، بیتوجهی به
ریفلاکسهای جزئی و آسیبرسان، تقلید از صدای افراد مشهور، ایجاد حالتهای
غیرعادی و آسیبرسان در صدا، تنفسهای کوتاه و سریع، نداشتن تسلط در
استفاده بهینه از جریان هوا، استفاده از زیر و بمی نامناسب و بیش از اندازه
حرف زدن.
با
مراجعه به یک مرکز گفتاردرمانی، میتوانید این رفتارهای نادرست خود را
بشناسید و برای رفع آن اقدام کنید. در حالت عادی همیشه توصیه شده که حداقل
هشت لیوان آب در روز بنوشید، اما توصیه آسیبشناس گفتار و زبان این است که
آب را جرعهجرعه و در نوبتهای متعدد بنوشید، نه اینکه فقط لیوان آب را
سربکشید. هدف از نوشیدن آب مرطوب نگه داشتن چینهای صوتی است، نه پر کردن
معده با آب.
از عادتهای غلط دیگر که باید شناسایی، کنترل و جایگزین شود، نوشیدن قهوه زیاد یا کشیدن سیگار است.
به
یاد داشته باشید که یک آسیبشناس گفتار و زبان که در زمینه اختلالات صوت
مهارت دارد، میتواند به فرد کمک کند تا از شکل صحیح و کارآمد از
تواناییهای گفتاری و صوتی در کار حرفهایاش استفاده کند.سپید
فاطمه ثقفی، آسیبشناس گفتار و زبان، دانشگاه علوم پزشکی ایران
فرهاد ترابینژاد، استادیار گروه گفتاردرمانی، دانشکده علوم توانبخشی