شارما
اميدوار است خدمت غيرمتعارفش تفاوتي هرچند اندک در کشوري ايجاد کند که به
گفته سازمان جهاني بهداشت، 65درصد جمعيتش به داروهاي اساسي دسترسي ندارند.
او در لباس کار نارنجي روشنش که عنوانش روي آن نوشته شده است، به چهرهاي
آشنا در محلات سرسبز دهلي نو تبديل شده است و ساکنان بهطورمعمول
داروهايشان را براي او ميآورند.
او ميگويد: «اين ايده چند سال پيش، وقتي فقيراني را ميديدم که پول خريد دارو نداشتند، به فکرم رسيد. هنگاميکه من براي نخستين بار کارم را شروع کردم، مسخرهام کردند و مرا گدا خواندند، اما اکنون مردم به کاري که من انجام ميدهم، احترام ميگذارند.»
درمان پزشکي در بيمارستانهاي دولتي هند
رايگان است، اما هنگاميکه ذخاير دارو در داروخانههاي بيمارستانها تمام
ميشود، بيماران مجبورند براي تهيه داروهايشان به داروخانههاي مجاور
مراجعه کنند. بيمارستانهاي دولتي که بار زيادي را تحمل ميکنند، فقدان
منابع را مقصر معرفي ميکنند و ميگويند فقط بودجه براي تهيه مقدار معيني
دارو در اختيار دارند.
صف بيماران منتظر
شارما
در خانه محقرش در دهلي پيش از اينکه صفهاي مردم در بيرون آن تشکيل شود،
با پشتکار محمولهاش را که حاوي هر چيزي از قرصهاي کلسيم تا آنتيبيوتيک
است وارسي و تقسيمبندي ميکند. شارما که يک تکنسين بازنشسته بانک خون است،
ميگويد: «برخي از داروها بايد در يخچال ذخيره شوند، بنابراين من بايد
بسيار مراقب باشم. همه داروهايي که در اينجا هستند، بيش از دو ميليون روپيه
(30864 دلار) ارزش دارند.»
هند بر اساس گزارش بانک جهاني در سال 2013 فقط 3/1 درصد از توليد ناخالص داخلياش (GDP) را صرف بهداشت ميکند که حتي کمتر از 7/1 درصد کشور جنگزده افغانستان است.
دکتر
اس آل جين درحاليکه نوزادي را در درمانگاهي خيريه که برخي از داروهاي
شارما را دريافت ميکند، ميگويد: «هزينههاي مراقبت بهداشتي در طول
سالهاي اخير بهشدت افزايش يافته است.» او درحاليکه مادران که نوزادانشان
را در آغوش گرفتهاند، صف کشيدهاند، ميگويد: «بنابراين بسياري از افراد
اصلاً به دنبال درمان نميروند، به اين دليل که پولي براي پرداخت هزينه
داروها ندارند.» بر اساس تخمينهاي دولتي،بيش از
60 درصد از پولي که مردم از جيب براي بهداشت ميپردازند، براي داروها است.
پوشپا
کمال، مادر چهار فرزند که شوهر نجارش فقط ماهي 5000 روپيه (77 دلار) در
ماه درآمد دارد، درحاليکه در اين درمانگاه منتظر است، درباره آينده
خانوادهاش ابراز نگراني ميکند.
او
ميگويد: «کوچکترين پسرم آسم دارد. او نياز مرتب به دارو دارد. بچههاي
ديگر هم مريض هستند. به من بگوييد چطور ميتوانم هر بار از پس مخارج
اينهمه دارو برآيم؟» صنعت داروهاي ژنريک هند، تأمينکننده اصلي درمانهاي
ارزان و نجاتبخش براي ديابت، پرفشاري خون، سرطان و ساير بيماريها است.
اما کارشناسان ميگويند اين داروها از دسترس بسياري از 363 ميليون هندي که
در زير خط فقر زندگي ميکنند و حدود 30 درصد عظيم جمعيت کشور را تشکيل ميدهند، خارج هستند.
آجاي لکهي، رئيس انجمن پزشکي دهلي دراينباره گفت: «نظارت و تعادلي وجود ندارد، زيرا متأسفانه بهداشت در اين کشور در اولويت نيست.» او گفت: «مصرفکنندگان بهشدت آسيبپذير هستند، چراکه نيازهايي فوري دارند و در موقعيتي قرار ندارند که قيمتها را مقايسه کنند يا چانه بزنند.»
طرح بهداشت همگاني
نخستوزير
نارندرا موندي که در انتخابات ماه مه گذشته به قدرت رسيد، در مانيفست
انتخاباتياش قول داده بود که يک طرح بلندپروازانه مراقبت بهداشتي همگاني
را به اجرا درآورد که دريافت رايگان داروها و پوشش بيمه براي بيماريهاي
وخيم تضمين شود. اما اين طرح که هزينه آن در ابتدا 26 ميليارد دلار در طول 4
سال آينده براي آن تخمين زده شده بود و قرار بود تا سال 2019 بهطور
کاملاً عملياتي شود، به علت محدوديتهاي بودجهاي فعلاً به تأخير افتاده
است.
يک
مقام ارشد بهداشتي گفت، اين برنامه که بر اساس طرحريزي قرار بود از ماه
آوريل امسال به اجرا درآيد، به تأخير انداخته شده است.» او به شرط ناشناس
ماندن گفت: «اين طرح ميتواند بهداشت هند را کامل دگرگون کند. اما ما مطمئن
نيستيم که بالاخره عملي شدن آن را خواهيم ديد يا نه.» جاديش پراساد،
مديرکل خدمات بهداشتي تأييد کرد که کساني که در مرزهاي فقر زندگي ميکنند
با مشکل بهداشتي مواجهاند و لازم است دولت کارهاي بيشتري انجام دهد.
او
گفت: «مردم 60 تا 70 از جيبشان براي خريد داروها ميپردازند که بار بزرگي
بر دوش فقيران است. ما بايد سياستي را اتخاذ کنيم که داروهاي اساسي در
اختيار کساني قرار گيرد که نميتوانند از پس مخارج آن برآيند.»
منبع: AFP