به گزارش شفا آنلاین،مطمئن باشيد كه در آخر
كلاس، شما ديگر آن آدم قبلي نيستيد. فرقي نميكند كه موضوع درس آن روز چه
بوده باشد: اكسيداسيون بيولوژيك و ترموديناميك يا تنظيم پيچيده بيان ژنها.
كسي كه سر اين كلاس درس مي دهد «استاد عشق» است. كلمه به كلمه او با
مهرباني بي انتهايش در عمق جانتان خواهد نشست و به راستي با كلامش و بيان
شيوايش درس دشواري مثل بيوشيمي چه آسان و فهميدني است.
استاد من كسي است كه براي اولين بار براي آموزش روش درست خونگيري، رگهاي دستش را در اختيار سوزن شاگرد ناشي خود قرار داد و صبورانه درد معلمي را تاب آورد. از آن به بعد هرگز در خونگيري از بيماران دچار اشتباه نشدم. استاد آيين معلمي را به كمال ميداند و بدون اغراق دهها بار فيلم ضبط شده از تدريسهايش را به نظاره نشستهام و از جزئيات مثالها، تاكيدها و حتي اشارههاي دستش جزوهها برداشتهام، تا شايد قدمي به شيوه بيبديل معلمياش نزديك شوم.
يكي از لحظات پرافتخار عمر من وقتي است كه بعد از يك كلاس دانشجويان به من بگويند كلاس شما مارا ياد كلاس درس خانم استاد پاسالار انداخت. اگرچه ميدانم كه فاصله زيادي دارم تا آن قله رفيعي كه بر بلنداي آن استادم جاي دارد، اما خاطرم به اين تداعي شاد ميشود.
استاد من انسان
منحصر به فردي است. جالب است كه او به سبب نبوغ ذاتي در هر زمينه اي وارد
شود، سرآمد خواهد بود. استاد در بيوشيمي و ژنتيك مولكولي، آيين معلمي،
مديريت و حتي ورزش در سطح قهرماني فردي برجسته است. اما تمام اين درخششها
در مقابل «انسان» بودن او كمرنگ است. او انساني مهربان، فروتن، وارسته و
بخشنده است.
وجود پر پركتاش همواره منشا خير و نيكي براي تمامي كساني است
كه در اطرافش قرار ميگيرند. حتي اگر از مقامات علمي او آگاه نباشيد و فقط
تصادفا با او همسفر يا هم مسير يا حتي همسايه باشيد فورا درخواهيد يافت كه
با يك انسان استثنايي و كمياب مواجه شدهايد. از آن انسانهايي كه شايد در
عمرمان فقط يكبار ملاقات كنيم و هرگز فراموششان نكنيم. استاد بزرگ من در
بارگاه پروردگارش، بندهاي عابد، خاشع و شاكر است. هرگز نشنيدم كه از بد و
خوب روزگار شكايتي داشته باشد اصطلاحش «الخير في ماوقع» است. شايد فلسفه
فكريش را بتوان در اين بيت خلاصه كرد:
به جهان خرم از آنم كه جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم كه همه عالم از اوست
در
اين دنيا از كسي كينه به دل ندارد. با كسي سر جنگ ندارد و هركه با او
دشمني بورزد وقتش را تلف كرده است چون او فقط به مبارزه مثبت ( يعني كار و
تلاش مفيد و سازنده هرچه بيشتر) اعتقاد دارد. استاد بزرگ من خورشيدي در
دانشگاه ماست كه نه من، بلكه عده زيادي از شاگردان و همكارانش از او انرژي
مثبت و خلاق ميگيرند. خداي مهربان اين الگوي بينظير را برايمان حفظ نمايد
و سلامت بدارد. سپید
پانتهآ ايزدي
استاديار گروه ژنتيك پزشكي، دانشگاه علوم پزشكي تهران