تخلف يک پزشک، شانتاژ صداوسيما و...

به گزارش شفا آنلاین،به نقل از روزنامه سپید عکاشه حقوق مردم و پزشکان را کاملا درهم تنيده توصيف کرد و گفت: «ما بايد حقوق پزشکان و حقوق مردم را پابه‌پاي هم مراعات کنيم، به طوريکه پزشکان زياده‌طلبي نکنند و مردم هم فکر نکنند که بايد حقوقي بيشتر از حق طبيعي خود طلب کنند که نتيجه اين فکر، منجر به اتفاقات حاشيه‌اي اخير در رابطه پزشک و بيمار مي‌شود.»

وي با تاکيدبر اينکه نبايد تحت تاثير فضاي غالب قرار گرفت، اضافه کرد: «نبايد اجازه دهيم که از اتفاقات تلخ اين‌چنيني، سوءاستفاده شود. بنده اصلا مايل نيستم که روند پيشرفت کشور تحت تاثير اين فضاسازي‌ها قرار گيرد. ولي در عين‌حال از حقوق خودمان هم دفاع مي‌کنيم.»

صداوسيما و وزير بهداشت اجازه ندادند جامعه پزشکي از مقدس‌ترين گروه‌هاي مرجع باقي بماند

رئيس انجمن جراحان ارتوپد ايران با طرح ادعاي نقش متوليان حوزه بهداشت و رسانه ملي در خدشه‌دار شدن روابط بين پزشک و بيمار، تصريح کرد: «من فکر مي‌کنم که اگر خود وزير محترم بهداشت و صداوسيما اين جو بي‌اعتمادي را بين مردم و پزشکان به وجود نمي‌آوردند، هميشه اين قشر مي‌توانستند به عنوان يکي از مقدس‌ترين گروه‌هاي مرجع براي مردم باقي بمانند.» غلامعلي عکاشه در پاسخ به اين سوال که وزير بهداشت و مهران مديري، تا چه اندازه در تخريب اعتماد متقابل بين مردم و جامعه پزشکي نقش داشته‌اند؟

به قصور بخشي از جامعه پزشکي نيز اشاره و خاطرنشان کرد: «شما مي‌دانيد که ساليانه در جاده‌هاي کشور حدود 25 هزار نفر کشته مي‌شوند، ولي جوي که ايجاد مي‌شود، جوي نيست که در اثر آن تمام رانندگان را محکوم کنند.

به دليل اينکه مي‌گويند در حوزه رانندگي ممکن است اين اتفاق بيفتد. اما اگر در حوزه روحانيت و پزشکي که هر دو حوزه مقدسي هستند و حضرت محمد(ص) از آنها به عنوان علم الاديان و علم الابدان نام برده است، اشکالي به وجود بيايد، بزرگنمايي آن بيشتر است.

اگر يک يا دو مريض در اثر سهل‌انگاري يا ناداني يا ناتواني بعضي از پزشکان از دنيا بروند، شايد حتي اندازه آن 25 هزار نفري که در اثر تصادف جان خود را از دست داده‌‌اند، جو عمومي را آزرده کند. بنابراين همه تقصير هم به گردن وزير و صداوسيما نيست. هرچند سهم آنان خيلي بزرگ است، ولي به خود ما هم انتقاداتي وارد است.»

وقتي وزير بهداشت در صداوسيما از تخلف يک نفر بگويد، آن يک نفر تبديل به يک جامعه مي‌شود

عکاشه رسانه‌اي کردن مشکلات احتمالي موجود در يک جامعه آن هم به‌وسيله يک مسئول رسمي را باعث بزرگنمايي کاذب آن مشکل دانست و خاطرنشان کرد: «اين شکل گفتار از يک مقام رسمي و پخش آن از صداوسيما، تاثير ماهوي در آن رفتارهاي غلطي دارد که يک درصد جامعه پزشکي ممکن است به آن دچار باشند. يعني اينکه وقتي اين‌صحبت‌ها گفته شود، در اذهان مردم آن يک درصد ، مثلا تبديل به نود و هفت درصد مي‌شود. ضمن اينکه آقاي وزيري که اين حرف‌ها را مي‌زند، خودش قبل از وزارت، فعال بخش خصوصي بوده. يعني ايشان که خود نسبت به شرايط آگاه است، نبايد با تغيير موقعيت، شکل گفتار خود را نيز عوض کند.»

وي اضافه کرد: «ممکن است در جايي گفته شود که يک پزشک فلان کار خطا را انجام داده است، ولي همين حرف وقتي از صداوسيما پخش مي‌شود، آن يک نفر تعبير به يک جامعه مي‌شود. يعني چنين تصور مي‌شود که «پزشکان» يا «جامعه پزشکي» آن کار خطا را انجام داده‌اند.» وي نقش انجمن‌هاي پزشکي در کشف و کنترل تخلفات را فراموش شده خواند و افزود: «اگر خطايي هم جايي اتفاق مي‌افتد، بهتر است خود انجمن‌هاي پزشکي اعلام کنند که اين تخلفات در حوزه ما رخ داده‌ است و خود ما آنها را تصحيح مي‌کنيم.

چون به نظر من عباراتي مانند «زيرميزي»، «تقلب» و «دزدي» وقتي از طرف يک وزير مطرح مي‌شود، آن وقت معاني آنها با «فحشا» هيچ فرقي پيدا نمي‌کند. اصلا به صلاح نيست که وزير بهداشت کشور اين حرف‌ها را بگويد. ايشان مي‌تواند ما را به دفتر خود دعوت کند و بگويد که مثلا اين اتفاقات در حال وقوع است و شما بايد از آن جلوگيري کنيد. نه اينکه اين حرف‌ها را در تلويزيون مطرح کند. حالا بگذريم که ايشان نه تنها ما را دعوت نمي‌کند، بلکه خود ما هم که نزد ايشان رفتيم، راه‌مان ندادند.»

عکاشه در تشريح دقيق‌تر نقش صداوسيما در خدشه‌دار کردن وجهه جامعه پزشکي گفت: «متاسفانه نمي‌دانم به چه دليلي اما صداوسيما از دوران قديم در برابر جامعه پزشکي شمشير را از رو بسته و تمام مشکلات و مسائل جامعه ايراني را فقط منتسب به پزشکان مي‌کند و اين احساس را منتقل مي‌کند که اگر يک پزشک، مرتکب کار خلافي نشود، ديگر همه مشکلات کشور حل شده است.

حرف و پيام صداوسيما هم برد اجتماعي خيلي بالايي دارد. همانطور که وقتي از دکتر قريب يک سريال مي‌سازند، آن را مقدس مي‌کنند، به همان ترتيب نيز وقتي يک پزشک را به عنوان دزد‌، خلافکار، ندانم‌کار و متقلب نشان مي‌دهند، حداقل در افکار عمومي جامعه ايراني تاثير خود را خواهد گذاشت. همه‌جا انتقاد و طنز هست و از همه رشته‌ها صحبت به ميان مي‌آيد، اما در يک چارچوب مشخص و ضمنا حق دفاع را به طرف مقابل مي‌دهند.

وقتي سه‌ چهار سال پيش هم يک جوي عليه پزشکان درست شده بود، من نامه‌اي به آقاي ضرغامي رئيس وقت صداوسيما نوشتم و از ايشان خواستم که در برابر حرف‌هاي زده شده، به من هم اجازه داده شود که ده دقيقه در يک برنامه تلويزيوني از حق پزشکان دفاع کنم. آن زمان حداقل آقاي ضرغامي يک جواب خوبي به نامه من داد و از طريق رئيس دفتر خود به من گفت که ما خودمان خواسته‌هاي شما را اجرا مي‌کنيم، اگر قابل قبول نبود، آن وقت شما بياييد و شخصا صحبت کنيد.

بعد از آن نيز جو تاحدي ساکت شد و من اميدوار بودم که در دوره جديد اوضاع بهتر شود. ولي متاسفانه اين‌بار به وسيله متولي درمان و حوزه سلامت که خود وزارت بهداشت باشد، يک جو بي‌اعتمادي درست شد و صداوسيما هم از اين استفاده کرد و به اين جو دامن زد.»

وي ادامه داد: «بنابراين بخشي از اين جو بي‌اعتمادي، مربوط به عملکرد يک درصد از پزشکان است که در اين هيچ بحثي نيست. اما بزرگنمايي اين اعمال خلاف يا اشتباهي که در حوزه پزشکي وجود دارد، به‌وسيله رسانه‌هاي گروهي و در رأس آنها صداوسيما انجام شد و بخش رسمي آن، وزارت بهداشت و درمان بود که در حقيقت بر جو ايجاد شده، صحه گذاشت و يک درصد را مترادف کرد با کل جامعه پزشکي.»

رئيس انجمن جراحان ارتوپد ايران در پاسخ به اين سوال که آيا شما به وجود پديده‌اي به نام زيرميزي معتقد هستيد يا نه؟ گفت: «بله تعداد بسيار کمي هستند که متاسفانه پول‌هاي پنهاني دريافت مي‌کنند ولي گاهي اوقات هم از واژه «زيرميزي» به غلط استفاده مي‌شود. زيرميزي يعني چه؟ منِ نوعي زيرميزي نمي‌گيرم. من حق خودم را مي‌گيرم و اتفاقا روي ميز هم مي‌گيرم. اگر کسي هم نداشته باشد، بخش درمان دولتي بايد پاسخگو باشد.

من 32 سال به رايگان براي اين مردم کار کرده‌ام. الان ديگه در بخش خصوصي هستم. يک بيماري من را انتخاب مي‌کند، نزد من مي‌آيد و مي‌خواهد که حتما من او را عمل کنم. بسيار خب. من براساس تعرفه مي‌گويم حداقل دستمزدي که براي اين عمل دريافت مي‌کنم اين ميزان است. اگر داشته باشد که پرداخت مي‌کند. ولي اگر نداشته باشد، اصلا نمي‌گيرم. ولي اين درست نيست که يک تعرفه‌اي تعريف کنند و بگويند از دارا و ندار اينقدر بگير.»

اين جراح و متخصص ارتوپدي با نامناسب خواندن تعرفه‌هاي تعيين شده براي بخش‌هاي مختلف پزشکي گفت: «شما تصور کنيد که آيا هرگز لازم بوده که براي چهره‌هايي نظير ابوعلي‌سينا، دکتر قريب، دکتر فاضل و امثال اين اساتيد، تعرفه تعيين شود؟ بسياري ديگر هم هستند که رويه مشابه داشته و دارند.

خود من زماني که برايم تعيين نرخ مي‌کنند، يعني واقعا ارزش کار من را صفر مي‌کنند. يعني چه؟ شايد من دوست داشته باشم که از بيماري اصلا پول نگيرم. اما وقتي که براي ما نرخ تعيين مي‌کنند،‌ يعني اينکه از همه بايد طبق تعرفه وجه دريافت شود. يعني اينکه اگر کسي واقعا نداشته باشد، بايد براساس نرخ مصوب بپردازد و اگر بسيار متمکن هم باشد بايد براساس همان تعرفه بپردازد. به نظر من اين عدالت نيست.

حداقل در بخش خصوصي عدالت نيست. شما باور بفرماييد بعضي از بيماراني که مراجعه مي‌کنند، اگر بيمه هم نباشند، همين تعرفه را هم ندارند که بدهند. حالا وقتي که تعرفه مشخص مي‌شود، يعني از همه اين مقدار بگير. اگر از کسي نگيريم، مي‌گويند که حتما ساخت و پاختي کرده است. مثلا در بخش خصوصي اگر پزشکي مبلغ تعرفه را به تشخيص خودش خواست از کسي نگيرد، ممکن است گزارش شود که اين پزشک حتما قرار است خارج از آن مجموعه خصوصي از بيمارش پول بگيرد.

يعني تا اين اندازه عدم اطمينان هم به‌وجود مي‌آورد. من به صراحت مي‌گويم. اگر کسي نداشت، از او نمي‌گيرم، حق‌العملش هم مي‌دهم، پول وسيله‌هايش را هم مي‌دهم، به کارم افتخار هم مي‌کنم و اصلا به عنوان يک پزشک بايد اين کار را بکنم. همانطور که سالها در بلوچستان، چهارمحال و بختياري، لرستان و ديگر جاها انجام داده‌ام.

هنوز که هنوز است وقتي مجروحين جنگ به مطب من مي‌آيند، يک ريال پول نبايد بدهند. از فرزندان آنها هم پول نمي‌گيرم.

هنوز من از افغاني‌ها حتي اگر پولدار هم باشد پول نمي‌گيرم، به‌خاطر اينکه معتقدم اينها در کشور ما مهمان هستند. هنوز اگر کسي پيش من بيايد و موقع معاينه ببينم که نوک جورابش سوراخ است، خودم روي پول گرفتن از او را ندارم و . . . . حالا وقتي با تعيين تعرفه‌هاي اينچنيني اين جو از بين برود، اين به‌ آن معني است که آن کسي که جورابش پاره است را هم نبين، آن افغاني را هم نبين، آن مجروح جنگي را هم نبين، چشمانت را ببند و مستقيم برو به سمت جلو و اينگونه عمل کن. به نظر من اين ديگر پزشکي نيست. چون براساس تعريف اخلاق پزشکي نيست. اخلاق پزشکي خيلي بالاتر از اينهاست.»

من از وزير شکايت دارم

وي ادامه داد: «خود من هر يکي دو ماه يک بار به روستاي‌مان مي‌روم. آنجا يک درمانگاه کوچک و يک مطب کوچک درست کرده‌ام. وقتي هم که مي‌روم، همه اهالي دهات و شهرستان‌هاي اطراف هم متوجه حضور من مي‌شوند.

حتي از اصفهان و شيراز و مشهد و جاهاي ديگر هم بيماران به آنجا مي‌آيند. مدتي که آنجا هستم شبانه روزي بيماران را به رايگان معاينه مي‌کنم، داروهاي‌شان را هم مي‌دهم و غذايشان را هم مي‌دهم.

اين يک بخش از کار من است و وظيفه خودم مي‌دانم. اما در بخش ديگري از کارم وقتي من در مطبم در خيابان تخت طاووس نشسته‌ام، ادکلن و کراوات هم زده‌ام و يک بيماري هم با بنز 280slc مراجعه مي‌کند، آيا بايد با او هم مثل همان بيمارانم در روستا برخورد کنم و آنها را هم به رايگان درمان کنم؟؟ مسلما من اين کار را نمي‌کنم. مسلما نبايد اين کار را بکنم.

اتفاقا اگر من بين اين و آن فرق نگذارم، اين است که اخلاق نيست. من اگر نتوانم از اين کسي را که داراست و با ميل خودش مرا براي درمان در مطب خصوصيم انتخاب کرده دستمزدم را بر اساس استاندارد درست و معقول دريافت کنم، آن‌وقت نمي‌توانم آن کسي که تشخيص مي‌دهم امکانات مالي ندارد به رايگان درمان کنم.

درصورتي که درمان آن شخص کم‌بضاعت براساس انسانيت و مسلماني و رسالت پزشکي وظيفه من است.» وي در پايان گفت: «متاسفانه بعضي‌ها با ناديده گرفتن اين حقايق، يک جو بي‌اعتمادي بين مردم و جامعه پزشکي به‌وجود آوردند و اگر روزي يک مقام مسئولي از من توضيح بخواهد، من خواهم گفت که مسئول اين جوي که ايجاد شده، وزير بهداشت است و من از ايشان نه تنها گله دارم، بلکه شکايت دارم.»