برخی از مشخصه های فیزیکی و ظاهری افراد مبتلا به سندرم داون عبارتند از:
• صورت پهن، خصوصا بینی
• گردن کوتاه
• گوش های کوچک
• زبانی کلفت و بیرون از دهان
• نقطه های سفید ریز در عنبیه
• دست و پاهای کوچک
• فقط یک خط در کف دست
• کوتاه قدتر از سایرین هستند
سندرم داون شناخته ترین اختلال کروموزمی در ایالات متحده است. هرسال حدود 6000 نوزاد در آمریکا با ابتلا به سندرم داون به دنیا می آیند. این بدین معنا است که از هر 700 بچه 1 نفر مبتلا به سندرم داون است.
سه نوع سندرم داون وجود دارد. افراد بدون اطلاع از کروموزوم ها نمی توانند تفاوت بین این سه نوع را تشخیص دهند. چون آنها از لحاظ ظاهری و رفتاری شبیه هم هستند.
تریزومی 21: حدود 95 درصد افراد مبتلا به سندرم داون تریزومی 21 دارند. با این نوع از سندرم داون هر سلول بدن به جای اینکه 2 کروموزوم 21 داشته باشد 3 کروموزم 21 دارد.
سندرم داون با چسبندگی قسمتی از کروموزوم: این نوع درصد کمی از افراد مبتلا به سندرم داون را شامل می شود، حدود 3 درصد. این نوع زمانی اتفاق می افتد که بخشی یا همه کروموزوم اضافی 21 حضور داشته باشد و به جای اینکه جدا و مستقل باشد به کروموزوم متفاوتی بچسبد.
سندرم داون موزاییکی: این نوع فقط 2درصد افراد مبتلا را شامل می شود. موزاییک به معنی ترکیب و تلفیق است. کودکان مبتلا به این نوع سندروم داون بعضی از سلولهایشان 3 کروموزوم 21 دارند و برخی سلولهای دیگر طبیعی هستند و همان 2 کروموزوم را دارند.
کروموزوم 21 اضافی منجر به برخی مشخصه های فیزیکی و رشدی در کودکان مبتلا به سندرم داون می شود. محققان می دانند که اضافه شدن یک کروموزوم اضافی منجر به سندرم داون می شود، اما هنوز نمی دانند که چرا این اتفاق می افتد و چه عواملی منجر به آن می شود. یکی از عواملی که می تواند منجر به سندرم داون شود سن مادر است. مادرانی که در سن 35 سالگی یا بیشتر باردار می شوند احتمال داشتن فرزندی با سندروم داون برای آنها بیشتر از مادران جوان تر است. با این وجود بچه های زیادی با سندرم داون نیز از مادران جوان تر از 35 سال به دنیا می آیند، چون در بین مادران جوان تر زاد و ولد بیشتر است.
پزشکان نوزاد مبتلا به سندرم داون را در دوران بارداری یا به محض تولد تشخیص می دهند. بعضی از خانواده ها در هنگام بارداری می خواهند بدانند که آیا فرزندشان مبتلا به سندروم داون است یا خیر. تشخیص سندرم داون در زمان بارداری به والدین و خانواده این امکان را می دهد که خودشان را برای نوزادی یا نیازها و خواسته های ویژه آماده کنند.
دو نوع آزمایش وجود دارد که در طی بارداری جنین مبتلا به سندرم داون را تشخیص می دهد. آزمایش غربالگری به مادر و پزشک او می گوید که احتمال داشتن فرزندی مبتلا به سندرم داون برای این مادر چقدر پایین یا بالا است. آزمایش غربالگری تشخیص دقیق نمی دهد و برای تشخیص دقیق حتما باید از آزمایش تشخیصی پیشرفته استفاده شود. آزمایش تشخیصی دقیقا می تواند تعیین کند که آیا جنین مبتلا به سندرم داون هست یا خیر اما این آزمایش برای مادر و جنین خیلی خطرناک است. نه این دو آزمایش نه هیچ فردی نمی تواند تاثیر کامل سندرم داون بر جنین را پیش گویی کند.
بعد از تولد یک نوزاد، پزشک اطفال وی را معاینه می کند و به احتمال زیاد نوزاد مبتلا به سندرم داون را تشخیص می دهد. پزشکان در چنین مواردی دستور آزمایش خون می دهند تا مطمئن شوند که نوزاد دارای کروموزوم اضافی 21 در سلول هایش هست یا خیر. از آنجا که بیش از نیمی از نوزادانی که مبتلا به سندرم داون هستند دچار نقایص قلبی هستند، همه نوزادان مبتلا به سندرم داون باید اکوکاردیوگرام شوند.
بیشتر افراد مبتلا به این سندروم ویژگی های چهره ای معمول و عادی دارند و نقایص حادی در هنگام تولد ندارند. اما با این وجود نوزادانی هم هستند که ممکن است نقایص حاد یا مشکلات پزشکی در هنگام تولد داشته باشند. برخی از مشکلات سلامتی رایج در میان افراد مبتلا به سندرم داون در زیر لیست شده است:
-کاهش شنوایی (حدود 75 درصد از افراد مبتلا به سندرم داون ممکن است این مشکل را داشته باشند).
- ایجاد اختلال در آپنه خواب، که شرایطی است که در آن تنفس شخص هنگام خواب موقتا وقفه ایجاد می شود (بین 50- 75درصد).
- عفونت های گوش (بین 50- 70 درصد).
- بیماری های چشمی (تا 60درصد)، مانند آب مروارید و مشکلات چشمی که نیاز به عینک دارند.
- نقایص قلبی هنگام تولد (50درصد).
سندرم داون شرایطی است که یک عمر باید با آن کنار آمد و زندگی کرد. کمک های زودهنگام اغلب به کودکان و نوزادان مبتلا به سندرم داون کمک می کند تا توانایی های ادراکی و فیزیکی خود را بهبود دهند. این خدمات و کمک ها می تواند شامل گفتار درمانی، کاردرمانی و فیزیوتراپی باشد. گرچه بسیاری از اینگونه کودکان به کلاس و مدرسه های معمولی می روند اما اغلب آنها نیاز به کمک و توجه بیشتر در مدرسه دارند.
بسیاری از افراد مبتلا به سندرم داون می توانند سر کار بروند و زندگی مستقلی داشته باشند. با این وجود افراد مبتلا به سندرم داون باید در اجتماع حضور داشته باشند، یاد بگیرند از خودشان مراقبت کنند و تحت نظر بهزیستی باشند.