کد خبر: ۳۵۹۱۳
تاریخ انتشار: ۰۷:۰۰ - ۰۹ مهر ۱۳۹۳ - 2014October 01
شفاآنلاين- دکتر «ناصر تابش» جراح دوران دفاع مقدس یکی دیگر از خاطراتش را در خصوص یاری رساندن به همنوعانش در جنگ حق علیه باطل برای خبرنگار ایرنا بازگو می کند.

وی با بيان اين مطلب ادامه داد: در بمباران هفت تپه، 15کیلومتری جنوب شرقی شهر شوش و کارخانه قند، صدها خانواده؛ فرزندان مجروح خود را بسرعت توام با نوعی دلهره و تشویش، اضطراب و نگرانی با پای پیاده و سواره با موتور، وانت و هر نوع وسیله ای گریان و نالان به بیمارستان می رساندند.

آنان بدون اینکه به پذیرش یا اورژانس مراجعه کنند به طور مستقیم به اتاق عمل می آوردند گویی می دانستند جز اعمال سریع جراحی نیازمند هیچ نوع اقدام پزشکی دیگری نیستند این در حالی بود که از ابتدا بیمار می بایست به بخش پذیرش و یا اورژانس بیمارستان برای تعیین تکلیف برده می شد.

همراهان بیمار توجهی به کمبود تجهیزات پزشکی و کادر پرستاری و جراحی نداشتند آنان خواهان درمان بیمارانشان بودند، اعتراض فایده ای نداشت و حق با همراهان بیمار بود.

آنان دچار شرایط خاص روحی و روانی بودند و تنها به سلامتی فرزند و یا بستگانشان می اندیشیدند، چاره دیگری نبود اکثر بیمارستان ها ظرفیت کمی برای پذیرش داشتند و یا فاقد پزشک جراح بود که به کمک بیماران بشتابد.

اکثر بیماران در اثر حملات ددمنشانه دشمن و یا در اثر بمباران هواپیماهای عراقی دچار آسیب جدی می شدند و از این رو احتمال مرگ آنان حتمی بود و می بایست در اولین فرصت اقدامات پزشکی بر روی آنان صورت می گرفت و به این خاطر گاهی صحنه های رقت باری بوجود می آمد.

صدها مجروح جنگی در هر موجی از حملات دشمن، روانه بیمارستان می شدند و تحت عمل جراحی قرار می گرفتند.

هیچ نشانی از اسامی مجروحان در دفاتر اتاق عمل دیده نمی شد و حتی در بخش های بیمارستانی نیز اسامی هیچ بیماری به ثبت نمی رسید.

شدت کار و درگیری پانزده تکنسین اتاق عمل، و تنها یک جراح در منطقه، ضرورت اعمال جراحی سبک و سنگین ،فرصت را برای مراحل مقدماتی پذیرش و تشریفات قانونی بیمار از بین برده بود و شدت جراحات وارده به بیماران، نه تنها اجازه ثبت نام یا پذیرش را از آنان سلب می کرد که پزشک جراح نیز لحظه ای اجازه تنفس و استراحت یا فرصت خوردن غذا را نمی یافت .

دشمن در اوج سبعیت و درنده خوئی در یک حمله ناجوانمردانه، ناگهان بیمارستان را هدف آماج بمب های آتشین خود قرار داد، من شبی تلخ و هولناک را به چشم خود دیدم که چگونه بیماران از تخت ها بر زمین می غلطیدند.

آن شب من در حین عمل جراحی به همراه سعید معمارپور و خانم بنیادیان و سرپرست اتاق عمل و تکنسین بیهوشی به نام آقای آهوئی و آقای بهرامی و بهمن بلنده دستیارم لحظه ای بیماران را ترک نکردیم.

آژیر وضعیت قرمز و بلندگوی بیمارستان، مدام از حمله هوایی خبر می داد و از کارکنان می خواستند تا به پناهگاه بروند اما من و همکارانم به خود اجازه نمی دادیم لحظه ای بیماری را که زیر تیغ جراحی بود به حال خود واگذاریم.

رها کردن بیماران صعب العلاج در آن لحظات بحرانی دور از شئونات حرفه پزشکی بود.

چگونه می توانستیم بیماری را که در وضعیت بسیار وخیم و دشواری به سر می برد به طوری که ترکش خمپاره تا اعماق قلبش فرو رفته بود و هر آن می رفت تا ضربان قلبش از حرکت باز ایستد رهایش کنیم و به سلامت خود فکر کنیم.

به راستی چگونه می توان به انجام اعمال جراحی در چنین شرایطی جنگی ادامه داد در حالیکه، شیشه های پنجره بیمارستان در اثر موج انفجار یکی پس از دیگری فرو می ریختند و صدای آژیر وضعیت قرمز، غرش هواپیماها و آتشبارهای ضدهوایی مستقر در اطراف بیمارستان شرایط سخت و دشواری را برای کادر پزشکی و بیماران فراهم می ساخت آیا چیزی به جز عشق و نجات به همنوع انگیزه دیگری در این شرایط می تواند باشد؟
ايرنا
نظرشما
نام:
ایمیل:
* نظر: