به گزارش شفا آنلاین:الکس اسمیت ۱۱ ساله بود که در سال ۲۰۰۳ دست راست خود را از دست داد. یک سال بعد، او یک بازوی میوالکتریک دریافت کرد که نوعی پروتز است که توسط سیگنالهای الکتریکی در عضلات باقی مانده اندام او کار میکرد. اما اسمیت به سختی از آن استفاده میکرد زیرا «بسیار بسیار کُند» بود و دامنه حرکات محدودی داشت. او میتوانست دست را باز و بسته کند، اما کار دیگری انجام نمیداد. او در طول سالها بازوهای رباتیک دیگری را امتحان کرد، اما آنها مشکلات مشابهی داشتند.
او میگوید: آنها فوقالعاده کاربردی نیستند. تاخیر زیادی بین اجرای یک عملکرد و سپس انجام عملی پروتز وجود دارد. در زندگی روزمرهام، کشف راههای دیگر برای انجام کارها باعث افزایش سرعتم شد.