به گزارش شفا آنلاين،ترکیب جمعیتی ایران رو به پیری می‌رود. تاکید علمی، آماری و حکومتی شده است که هر زن باید به نرخ میانگین 2.1 فرزند برسد. رسانه‌های مختلف از تلویزیون و رادیو گرفته تا روزنامه‌ها و آنلاین‌ها، همه در ترویج فرزندآوری می‌گویند. البته بین کارشناسان حوزه سلامت و پزشکی، اقتصاد، جامعه‌شناسی، روان‌شناسی و آمار، هنوز در مورد عدد و رقم‌ها و اثرگذاری یا کاستی سیاست‌گذاری‌ها اختلاف نظر وجود دارد. گاه به گذشته نقد می‌کنند و گاه بیم آینده را پررنگ‌تر یادآور می‌شوند.
در گزارش سرشماری نفوس و مسکن سال 1390 مرکز آمار ایران، هرم جمعیتی نشان می‌دهد که بزرگترین قاچ جمعیتی کنونی جامعه، به متولدین میانه دهه 60 اختصاص دارد. در این یادداشت فرض می‌کنیم که زوج‌ها تصمیم به باروری گرفته‌اند تا میانگین مورد انتظار تعداد فرزند برآورده شود.
مشاهداتم از گپ و گفت‌های دوستانه و گاه بسیار جدی با گروه‌های مختلفی از این جوان‌ها که برخی هنوز ازدواج نکرده‌اند، عده‌ای هنوز فرزند ندارند، گروهی یک فرزند را زیاد هم می‌دانند و به بیشتر، فکر نمی‌کنند و آن‌ها که بیش از یک فرزند دارند را مرور کردم. با توجه به این که بخش بزرگی از جمعیت کشور جوان‌هایی هستند که اتفاقا دانشگاه رفته‌اند و درآمدشان هم از بخش غیردولتی است (چون فرصت استخدام دولتی نداشته‌اند)، تعدادی از مساله‌های ساده‌ای که ایشان باید برایش راه‌حلی بیابند را می‌توان چنین فهرست کرد:
1- یافتن زایشگاه مطلوب و اعتماد و انتخاب به تیم پزشکی
2- تخصیص وقت و هزینه برای رفت و آمدها؛ از مشورت‌های پیش از بارداری تا انواع آزمایش‌ها و ویزیت‌ها و ترخیص پس از زایمان
3- هزینه‌های دوره 10 ساله اول زندگی فرزندشان از سیسمونی و پوشک و خوراک گرفته تا شهریه‌های مهد و مدرسه و سرویس و ...
4- مساله‌های یافتن مسکن مناسب برای زندگی با دست کم 2 فرزند
5- مساله‌های کسری درآمد در مقایسه با هزینه‌های زندگی (با فرض فعال بودن اکثریت این زوج‌ها در بخش غیردولتی) و زمان مورد انتظار خانواده برای کنار هم بودن
6- مساله‌های ساده زندگی شهری مانند نبودن مسیرهای مناسب تردد با کالسکه، مبلمان شهری ناسازگار با خانواده دارای فرزند خردسال
7- تجربه ناخوشایند آلودگی جدی هوا در چند سال گذشته و بیم سلامت خود و خانواده‌شان
زوج‌های جوان، همه به مساله‌های ساده و پیش روی خود برای فرزنددار شدن فکر می‌کنند. بسیاری علاقه به بچه‌دار شدن هستند، ولی با خود اما و اگرهایی را مرور می‌کنند که نیاز است تا مسؤولان برای ایجاد زیرساخت‌ها و تسهیل زندگی خانواده‌های با فرزندان کم سن و سال، جدی‌تر به ماجرا بیندیشند و از حرف و کلام، به اقدام و اجرا روی آورند.
محمود کریمی-خبرآنلاین
