جزئيات تفاهمنامه فرهنگي ايران و تاجيكستان

بادرود به شفا انلاین برای انتشار این خبر که در دوران همه گیری کرونا میتواند از اندوه ایرانیان کاسته و بهاران را خجسته تر نماید. شایسته است که با ایرانیان تاجیکستان ،ازبکستان و همه کناره های آمودریا بیشتر آمد و شد نماییم تا آنها نیز مانند ما بتوانند نوشته های پیشینیان خود را به همان خط که نوشته شده بود بخوانند. روس ها مردم کناره های مودریا را به روشنی از گذشته خود بریده تا بیشتر فرمانبردار روس ها باشند. امید که ما بتوانیم دانشچویان پزشکی و پزشکان جوان را از دانشکده های پزشکی آن دیار مانند دانشکده پزشکی پورسینا در شهر دوشنبه به ایران بیاوریم و از ایران دانشجو و استاد به همه شهرهای آسیای میانه بفرستیم تا پیوندهای فرهنگی و انسانی بیشتری پیدا نموده و همگان خوشبخت تر و آسوده تر گردیم .ما در انجمن علمی نفرولوژی ایران یک پزشک جوان را بابودجه انجمن بین المللی بیماری های کلیه به ایران آوردیم که بسیار سودمند بود امید که با برنامه ریزی درست این کار پیگیری و گسترده تر
گردد. ایدون باد.

با درود به تمامي فارسي زبانان و درود به ايران فرهنگي مان، اتحاد جان هاي مردانِ خداست.. ايران ريشه ست مادر است.. همه ي ما متعلق به ايران فرهنگي هستيم و بايد زبان مشترك مان يعني فارسي را با كمك و همراهي هم پاس بداريم.
در اينجا لازم ميدانم كه گفته هاي استاد والامقام دكتر شفيعي كدكني را بازنشر كنم ..

در یکی از نسخه های احسن التقاسیم که اساس کار دخویه(m.j.de.goege) بوده است، مطلبی نقل شده است که براساس آن مقدسی گفته است：من در سرخس ، شیخی را دیدم که به خیال خود نقشه ای از جهان کفر و اسلام ترسیم کرده بود و با خط کشی روی کاغذی مرزها را نشان داده بود.
من از آن شیخ پرسیدم که "آیا تو هرگز به سفر رفته ای؟"
واو گفت ："در همه عمر پای از سرخس بیرون ننهاده ام"
(مقدسی،١٩٠۶：نسخه ی cصفحه ی ۶.)
مقدسی که خود بزرگترین عالم جغرافیا در دنیای قدیم است چنین جغرافی دانی را مسخره کرده است.
حکایت آن شیخ، حسب حال ما ایرانیان است بویژه آن دسته از ارباب فرهنگ که مدعیان شناخت حوزه های فرهنگی ایران اند و گاه برای آن دلسوزی می کنند.

در قرن هیجدهم و نوزدهم که روس ها سرزمین های فرهنگ ایرانی را با انگلیس ها برادرانه قسمت کردند و هر کدام را به نامی که مصلحت دیدند نام گذاری کردند، نیاکان ما تماشاچیان گیج و گول این صحنه ها بودند و بی خبر از اینکه：
از صلح میان گربه و موش

بر باد رود دکان بقال

در آن سال ها علمای اسلام مشغول گز کردن جغرافیای آسمان ها بودند و سرگرم نام گذاری کوچه های آن و دعوی شناخت صاحبان آن کوچه ها و منازل(شرح العقیده، سید کاظم رشتی،چاپ سنگی١٢٧٢،صص١٠٣-١١٢ ونیز بهایی گری، کسروی، و با چراغ و آیینه،٨١-٨٠) ونام سگ هایی که در آن منازل است.

ماوراءالنهر عملا، سهم روس ها شدو روس ها از آن چندین کشور ساختند و برای هر کشوری خطی و تاریخی و قومیتی که با کشور همسایه اش کوچک ترین شباهتی نداشت.
سمرقند و بخارا را، به عمد، از تاجیکستان جدا کردند.
در فاصله ی دو قرن کار به جایی رسید که در زادگاه ابن سینا و بیرونی، دیگر کسی پیدا نشود که بتواند آثار این بزرگان را فقط از رو بخواند(فهم معانی آن کتاب ها پیشکش شان!) .اگر مردم آن سرزمین ها، امروز، اجازه پیدا کنند که درباره ی بیرونی و ابن سینا پرسشی کنند، باید زیر نظر کا.گ.ب متخصص از مسکو و لنینگراد بیاید و تا آنجا که اجازه هست درباره ی بیرونی و ابن سینا برای ایشان سخن بگوید که مثلا：این دو، از خلق کم بغل ازبک بوده اند، در عصر فیودالی.

کار به جایی کشید که فرهنگ ملی این اقوام، که فرهنگ اسلامی و ایرانی بود، روز به روز منحط تر شود و کار شعر و ادب و خلاقیت فرهنگی در سرزمین رودکی و بیرونی و ابن سینا،محدود شود به مشتی شعر سست ناتن درست بیمارگونه تا مردم اندک اندک از آن احساس تنفر کنند و شیفته ی گوگول و پوشکین و لرمانتوف شوند و به تدریج بدل به روس شود.
وقتی که بارتلد(1930-1869)
خاورشناس روس، با نوشتن"ترکستان" طرح جامع و روشنمد خود را برای "ایران زدایی" از ماوراءالنهر نشر داد هیچ کس از صاحبنظران ایرانی کوچک ترین عکس العملی، در این باب نشان نداد.
همه چیز به خیر و خوشی پایان یافت و همه چیز در جهت مقاصد سیاسی روس ها تثبیت شد.کتاب، چندان "مستند" و سرشار از "ارجاعات" بود که با نشر ترجمه انگلیسی آن مقصد اصلی روس ها قبولی عام و وجهه ای آکادمیک و جهانی یافت.
ما ایرانی ها هم آن را از روسی به فارسی ترجمه کردیم(بارتلد، ١٣۵٢：ترکستان نامه) بی هیچ حاشیه و ذیل و انتقادی. چه می توان کرد از قدیم گفته اند："الحق لمن غلب" و گفته اند ：هر قوی اول ضعیف گشت و سپس مرد.
ما در آن اقالیم، عملا تماشاچی مرگ تدریجی فرهنگ ملی خود شدیم.

استاد محمدرضا شفیعی کدکنی
نقش ایدیولوژی در تغییر معیارهای هنری.
به نقل از مجله ی بخارا
شماره ی٩۵و٩۶مهر-ابان١٣٩٢
صص۶-٧

استاد گرانمایه جناب آقای دکتر برومند گرامی،
مساعدت جنابعالی و انجمن علمی نفرولوژی جهت آموزش پزشک جوان تاجیک مورد تقدیر است. بنده فعالیت های ایشان را در تاجیکستان و توانایی هایی که پس از گذراندن آن دوره آموزشی بدست آورده بودند را از نزدیک شاهد بودم. به جنابعالی و همکاران گرامیتان در انجمن نفرولوژی برای این کار خسته تبریک می‌گویم. پیشنهاد شما مبنی بر گسترش همکاری‌های علمی با کشورهای فارسی زبان بسیار خجسته بوده بنوبه خود آماده انجام هر گونه کاری برای اجرای این مهم در تاجيکستان هستم. با احترام فراوان آرش علائی

با درود
خبر مسرت بخشی بود در این ایام سخت کرونا که به نظر من از چند جنبه قابل تامل است :

1- نخست اینکه در این دور و زمانه با این گردش سریع اطلاعات، می توان ظرفیت های جدیدی را با کشورهای هم زبان ایجاد نمود چه در زمینه پزشکی و چه در دیگر زمینه ها.

2- استفاده از ظرفیت های جوانان سرزمین های پارسی زبان، راه را برای انتقال سریع تر و راحت تر تجربیات آنان باز می کند و شاید هم بتوان سازمانی و یا نهادی متشکل از جوانان این سرزمین ها در آینده تشکیل داد.
3- این کار قدرت مانور کشور منطقه آمودریا را در ارتباطات بین المللی و رساندن صدای واحد بیشتر و بیشتر خواهد کرد.

4- در نهایت ، با توجه به تجربیات پزشکان و کادر درمان کشورمان، ایران می تواند به عنوان مرکز ثقلی در منطقه ای جدید متشکل از کشورهای هم زبانمان تبدیل شود که این کار در نهایت دست بالا را در چانه زنی های بین المللی برای گرفتن بودجه های منطقه ای از سازمان های جهانی فراهم می سازد.

با درود فراوان به هم میهنان گرامی و همه ی پارسی زبانان فرزانه و با شادباش فرارسیدن نوروز باستانی، بهار زیبا و سال نو

خوشبختانه داشتن ریشه های همگون فرهنگی و تاریخی بسیار بین ایران و کشورهای تاجیکستان، ازبکستان و کناره های آمودریا نه تنها بستر مناسبی را برای پایه گذاری فرهنگستان مشترک زبان و ادب پارسی و سازمان دهی اتحادیه نوروز - با هدف نزدیکی هر چه بیشتر گویشوران پارسی زبان- فراهم نموده است، بلکه برنامه ریزی و گسترش دادو ستدهای علمی-پژوهشی بویژه در زمینه دانش پزشکی نیز -با بهره گیری از روش و تجارب استادان پیشکسوت و فرهیخته ای چون سرور گرامی دکتر بهروز برومند که در بالا به یک نمونه آن اشاره شد- دور از دسترس نخواهد بود...

پاینده و سرافراز باشید.