شفاآنلاین>اجتماعی>یکی از مسائل رایج بین مردم از صدر اسلام تاکنون درمان برخی بیماری‌ها با شراب و مسکرات است که این مسئله در هر دوره‌ای از زندگانی اهل بیت (ع) مورد پرسش بود؛ اما آیا حقیقتاً شراب کارکرد درمان دارد؟ آیا احکام دینی در این باره سخنی گفته‌اند؟ از نظر آموزه‌های قرآن و دین مبین اسلام آشامیدن شراب و هر مایۀ مست‌کننده‌ای حرام است. بر اساس احکام شرعی اگر مایع مست‌کننده‌ای در چاه آبی بریزد، تطهیر آن منوط به کشیدن تمامی آب چاه است و در صورت عدم امکان یا دشوار بودن آن، چهار نفر مرد به نوبت (دو به دو) از طلوع فجر تا غروب آفتاب، آب چاه را میکشند. در وجوب یا استحباب این عمل، اختلاف است.
بر اساس احادیث، دختر دادن به شرابخوار مکروه و حتی نماز او تا چهل شبانه‌روز مورد مقبول نیست؛ هرچند باید مبادرت به اقامه نماز کند. این از آن روست که خداوند در دو آیه به کراهت آن اشاره می‌کند. در آیۀ ۹۱ سورۀ مائده، شراب را در کنار قمار، از ابزار‌های شیطان جهت فتنه‌انگیزی و سدی در مسیر یاد خدا و نماز معرفی کرده، می‌فرماید «إِنَّما یُریدُ الشَّیْطانُ أَنْ یُوقِعَ بَیْنَکُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ فِی الْخَمْرِ وَ الْمَیْسِرِ وَ یَصُدَّکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ عَنِ الصَّلاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ؛ همانا شیطان مىخواهد با شراب و قمار، میانِ شما دشمنى و کینه ایجاد کند، و شما را از یاد خدا و از نماز باز دارد. پس آیا شما دست برمىدارید؟» پیامبر (ص) در روایتی دیگر فرمود مَنْ شَرِبَ خَمْرا خَرَجَ نُورُ الاِیمانِ مِنْ جَوْفَهِ؛ هر که شراب بنوشد، نور ایمان از قلب او خارج مى‌شود. (نهج الفصاحة (مجموعه کلمات قصار حضرت رسول صلى الله علیه و آله)، ص ۷۷۱) آن حضرت در دیگر روایت فرمود «بنده تا شراب ننوشد، عرصه دین بر او گشاده باشد و، چون بنوشد، پرده خدا از او بدرد و شیطان یار و گوش و چشم او شود و او را بسوى بدی‌ها براند و از نیک‌ها منصرف کند؛ لَنْ یَزالُ العَبْدُ فى فُسْحَةٍ مِنْ دِینهِ مالَمْ یَشْرَبِ الْخَمْرَ وَ اِذا شَرِبَها خَرَقَ اللّهُ عَنْهُ سَتْرَهُ و کانَ الشَّیْطانُ وَلیَّهُ وَ سَمْعَهُ وَ بَصَرَهُ یَسُوقُهُ اِلى کُلِّ شَرٍّ وَ یَعْرِفُهُ عَنْ کُلِّ خَیْرٍ.» (همان، ص ۶۳۹) یا در دیگر روایت، مفضلّ مى‌گوید: به امام صادق (ع) گفتم: چرا شراب حرام شده است؟ امام فرمود: خداوند شراب را به واسطه اثرات و تباهى آن حرام کرده است، زیرا شرابخوار موجب لغزش مى‌شود و نور انسانیت انسان را مى‌برد و جوانمردى او را ویران مى کند، و انسان را به مرتکب شدن گناهان و خونریزى و زنا وادار مى‌کند، و هنگامى که انسان مست شد در امان نیست که ناآگانه به محارم خود تجاوز کند و جز بدبختى چیزى گیر صاحبش نمى‌آید؛ لِمَ حَرَّمَ اللّهُ الْخَمْرَ؟ قالَ حَرَّمَ اللّهُ الْخَمْرَ لِفِعْلِها وَ فَسادِها، لاَِ?ّ مُدْمِنَ الْخَمْرِ تُورِثُهُ الاِرْتِعاشَ وَ تَذَهَبُ بِنُورِهِ، وَ تَهْدِمُ مُرُوَّتَهُ، وَ تَحْمِلُهُ عَلى اَنْ یَجْتَرِئَ عَلى اِرْتِکابِ المَحارِم، وَ سَفْکِ الدِّماءِ، وَ رُکُوبِ الزِّنا وَلا یُؤمَنُ اِذا سَکَرَ اَنْ یُثیبَ عَلَى حَرِمِهِ، وَ هُوَ یَعْقِلُ ذلِکَ، ولایَزیدُ شارِبُها اِلاّ کُلَّ شَرٍّ.» (علل الشرائع، ج۲، ص ۴۷۶)
همچنین در آیۀ ۲۱۹ سورۀ بقره آسیب و گناه آن را بزرگ‌تر از نفع این دو عمل شنیع معرفی کرده، می‌فرماید «یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْخَمْرِ وَ الْمَیْسِرِ قُلْ فیهِما إِثْمٌ کَبیرٌ وَ مَنافِعُ لِلنَّاسِ وَ إِثْمُهُما أَکْبَرُ مِنْ نَفْعِهِما ...؛ در باره شراب و قمار، از تو مىپرسند، بگو: «در آن دو، گناهى بزرگ، و سودهایى براى مردم است، و [لى]گناهشان از سودشان بزرگ‌تر است.» از این جهت، این آیه حجتی است برای آن عده که از شراب به عنوان درمان بهره می‌گیرند، ضمن آنکه طب جدید به مضرات زیاد شراب اشاره دارد. سوید بن طارق از پیامبر صلی الله علیه و آله دربارۀ شراب سئوال کرد؛ حضرت او را نهی کرد. او گفت: آن را براى دواء مى‌سازم، پیامبر (ص) فرمود: شراب درد است نه دواء؛ اِنَّها داءٌ وَ لَیسَتْ بِدَواءٍ. (النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، ج۲، ص ۱۴۲)
امام خمینی (ره) در حکم مسکرات فرمود «هر مسکرى ـ جامد باشد یا مایع ـ از نظر موضوع یا حکم به شراب ملحق است و آنچه که زیادش مستى مىآورد کم و زیادش حرام است و اگر فرضاً در بعضى از مزاجها یا در بعضى از مناطق یا به سبب عادت به آن مستى نیاورد موجب حرام نبودن آن نیست. (ترجمه تحریر الوسیله، ج ۲، ص ۱۷۶، م ۱۶)، اما در حکم درمان با مسکرات فرمود «نظر مشهور ـ بنابر آنچه که حکایت شده ـ این است که مداوا کردن با شراب بلکه با هر مسکرى حتى در صورت انحصار جایز نیست، لیکن جواز آن خالی از قوت نیست به شرط آنکه علم داشته باشد که مرض قابل معالجه است و علم داشته باشد که ترک معالجه با آن به هلاکت یا به چیزى که نزدیک به آن است منتهى مى‌شود و علم به منحصر بودن معالجه با آن به آن معنایى است که ذکر کردیم.» (همان، م ۳۵) پس طبق فتوای امام مداوا کردن با شراب در صورت انحصار درمان به آن، با دو شرط جایز است: ۱) علم به قابل علاج بودن آن درد، ۲) در صورتی ترک معالجه، سبب هلاکت یا چیزی نزدیک به آن شود.
نصیحت پایانی امام در مورد استفاده از شراب برای مداوا اینچنین است: «البته شدت مسأله شراب بر کسی مخفى نیست، پس شخص مریض به خوردن و معالجه با آن عجله نکند مگر آنکه در صورت ترک مداوا با آن ولو به سبب موافقت عدهاى از اطباى حاذق و صاحب دیانت و درایت ببیند که هلاکت یا مانند آن، به جانش مىرسد، وگرنه باید بر مشقت صبر کند که شاید حضرت بارى تعالى وقتى ببیند که او بر دینش محافظت دارد او را عافیت دهد، یا به جهت صبرش، به او ثواب جزیل عطا کند.» در صورت کلی، سخت گیری‌های شدیدی درباره نوشیدن شراب وجود دارد و برای مثال فقیهی مثل آیت‌الله مکارم شیرازی درباره امکان مصارف پزشکی و دارویی در نوشیدن شراب می‌گوید که خوردن شراب تنها در صورتى جایز است که ضرورت قطعى پیدا کند و داروى منحصر به فرد باشد و جانشینى نداشته باشد و غالبا چنین نیست. یعنی خواصی که برای شراب برشمرده می‌شود بدین گونه نیست که هیچ دارویى نتواند مانند آن و در حد آن مؤثّر نباشد. (احکام پزشکی، مکارم شیرازی، ص ۲۲۸)
حجت‌الاسلام علی اکبر کاظمی، کارشناس مرکز ملی پاسخگویی در این باره گفت: از نظر پزشکی هیچ گاه درمان قطعی برای شراب و مسکرات ثابت نشده است. با این حال اگر بیماری باشد که متخصصان امر به شرط دیانت، تنها راه درمان را شراب معرفی کنند به گونه‌ای که در صورت عدم درمان، منجر به مرگ می‌شود، به مقدار ضرورت اشکالی ندارد. همچنان که در حکم «أکل میت» نیز چنین حکمی را داریم که شاید تاکنون مصداقی نداشته و یا به صورت انگشت‌شمار اتفاق افتاده که فردی در شرایط گرسنگی، مجبور به خوردن مردار باشد. دربارۀ شراب نیز همین گونه است و بعید است درمان بیماری‌ای منحصر در شراب باشد.
سخن پایانی اینکه از جمع‌بندی آیات و روایات، به روشنی در می‌یابیم شراب و هر مسکر دیگری اگر هم منفعتی داشته باشد، به از دست دادن روح ایمان و معنویت و به مخاطره انداختن دنیا و آخرت فرد نمی‌ارزد و ضرورت دارد که فرد از راه‌های درمانی دیگری استفاده کند هرچند ممکن است مسیر درمان طولانی‌تر باشد. همچنان که تاکنون بیماری لاعلاجی یافت نشده که درمانش منحصر در شراب باشد.تسنیم
