نتایج یک تحقیق دانشگاهی در دهه ۸۰ نشان میدهد بخش عمدهای از آگهیهای تلویزیونی که در ساعت پربیننده از شبکههای صداوسیما پخش شده است، با هدف تشویق طبقه متوسط و مرفه جامعه به مصرفزدگی تولید شدهاند. این تحقیق عملاً نشان میدهد برخلاف ادعاهای مدیران صداوسیما که صداوسیما را رسانهای برای مستضعفین معرفی میکنند و در برنامههای اخلاقی تلویزیون، مردم به قناعت و دوری از زندگی تجملی دعوت میشوند، در بخش آگهیهای تلویزیونی یا همان «پیامهای بازرگانی»، هدفی جز ایجاد جامعه مصرف زده و تشویق به مصرفگرایی وجود ندارد، با این حال حتی با این نیت نیز پخش آگهیای که در آن یک وسیله لوکس که قیمت بیش از ۲۰۰ میلیون تومان برای آن اعلام شده، میتواند نشانهای از عبور صداوسیما حتی از طبقه متوسط جامعه و دل بستن به مخاطبان ثروتمند و نوکیسه باشد. یکی دیگر از آثار شوم
آگهیها و تبلیغات تلویزیونی که مستقیم و غیرمستقیم مخاطبان خود را تحت تاثیر قرار میدهد، رواج پدیده تجملگرایی است. نوع ساخت تبلیغات در سالهای اخیر به گونهای شده که کمتر خانوادهای میتواند با آن ارتباط برقرار و احساس آشنایی و قرابت کند. خانههای لوکس، لباسهای فاخر و گرانقیمت، لوازم و وسایل خانگی به شدت تجملاتی در اکثر تبلیغات تلویزیونی، یک زندگی رؤیایی و اصطلاحاً لاکچری را به نمایش میگذارد که با نوع زندگانی عمده خانوادههای ایرانی زمین تا آسمان متفاوت است.