دكتربابك زماني-رييس انجمن سكته مغزي ايران
بی‌تردید مهم‌ترین راهکارها و غنی‌ترین منابع مالی برای پرداخت حقوق و جیره کارمندان و کارگران و حمایت از شهروندان در دوران قرنطینه، در دست دولت‌هاست و صاحبان سرمایه‌های بزرگ هم تنها به سیاست‌ها و تدابیر دولت است که تمکین می‌کنند
شفاآنلاین>سلامت>درخواست مکرر برای قرنطینه نظامی و در خانه ماندن تمام ایرانیان قطع نظر از امکانات مالی ایشان، بدون اندیشیدن راهکارهایی برای حمایت مالی از ایشان نه تنها غیر عادلانه و غیر منصفانه است، بلکه بدتر از همه آن است که این غفلت امکان جداسازی و قرنطینه را هم به حداقل می‌رساند.
مثل سایر رفتارهای ملی ما شلاق زدن به رودخانه تاریخ و رخداد ها بدون در نظر گرفتن قانونمندی‌های آن‌هاست. همان شلاقی است که خشایارشاه بر رودخانه می‌زد که کنار برود.
وضعیت اقتصادی توده‌های وسیعی از (شهر)وندان و (حاشیه شهر)وندان که آخرین فریاد بلند آن‌ها را در آبان‌ماه شنیدیم، بی‌تردید این‌بار رمز بقای خود را در عبور از محدودیت‌ها و دور زدن و مقابله با قرنطینه به هر قیمتی خواهند یافت. واقعیت غیرقابل‌انکار آن است که معابر و خیابان‌های شهر‌های بزرگ از طرق مختلف محل ارتزاق میلیون‌ها نفر کسانی است که حداقل سهم آن‌ها هم بخشی از این آب‌وخاک است.
از بهترین شغل‌ها در این طیف مانند رانندگان اسنپ و پیک‌های مختلف گرفته تا بدترین آن‌ها که زباله‌ها و چهارراه‌ها را می‌کاوند و تا میلیون‌ها کارگران و کسبه جز که بدون کرونا هم در تدارک اقساطی جزیی و لقمه‌ای نان و پنیر بودند و تا همین دیروز در نبردی اساطیری حضور داشتند.
خیابان‌های تهران وشیراز و مشهد و... نه تنها شکم میلیون‌ها نفر کسانی که در آن‌جا مشغول کار هستند را سیر می‌کنند بلکه کمک خرجی برای ناکارآمدی سیاست‌های کشاورزی و تکه تکه شدن زمین و افت وحشتناک درآمد حاصل از آن هم هستند.
بی‌تردید مهم‌ترین راهکارها و غنی‌ترین منابع مالی برای پرداخت حقوق و جیره کارمندان و کارگران و حمایت از شهروندان در دوران قرنطینه، در دست دولت‌هاست و صاحبان سرمایه‌های بزرگ هم تنها به سیاست‌ها و تدابیر دولت است که تمکین می‌کنند.
اما این بدان معنا نیست که سایر مردم به‌خصوص طبقه متوسط هیچ مسئولیتی ندارند. همان طبقه‌ای که پر سروصداترین است و خود را تمام ملت و تمام شهر می‌پندارد و در بحران اقتصادی هم تنها از دزد می‌ترسد و پلیسش تنها برای مقابله با دزد راهکار می‌دهد. همه‌چیز را از بالا می‌طلبد و همواره مقصر را بسیار دورتر از درون می‌جوید.
همان طبقه‌ای که گاه میلیون‌ها بشقاب مقوایی خرج جبران گناهان کرده و ناکرده‌اش می‌کند اما از شیشه ماشین نگاهی هم به دخترك بیرون نمی‌افکند تا چه برسد به ریالی! بعلاوه سنت‌هایی هم در جامعه ما برای کمک‌های مالی، اهدای سرمایه‌های بزرگ و کوچک در جهت حمایت از سایر مردم شکل نگرفته است.
سیستم اجتماعی‌ای که همه به آن اطمینان کنند، کمک‌های خود را به آن بسپارند و تنها وقتی از تأمین آن در آینده اطمینان یافتند فریاد قرنطینه خواهی سر دهند.
نه‌تنها کم‌ترین فعالیتی در نهادهایی که فلسفه وجودیشان چنین حمایت‌هایی است مشاهده نشده، کمپین‌های مردمی هم برای این موضوع مهم شکل نگرفته است. تنها نهاد دولتی‌ای هم که چند سال پیش به‌صورت معاونت اجتماعی در وزارت بهداشت تاسیس شد و مهم‌ترین کاربردش هماهنگ کردن همه اقدامات در همین مقاطع حساس بود چند سالی است تعطیل شده است.
این قول که همه معاونت‌ها قرار است اجتماعی هم باشند هنوز معنایی عینی نیافته است. انجمن سینماگران تنها برای مرگ یک کارگردان سینما بیانیه داد اما هیچ حرکتی در جلب سینماگران و هنرمندان، کسب اعانات آنان، اعلام آن برای تشویق مردم به شرکت در این کمپینها انجام نداده است.
حتی یکی از سلبریتی‌های معروف، یکی از همان‌هایی که سال‌ها غرق محبت مردم بودند و دستمزدهای میلیاردی برای برنامه‌های تلویزیونی دریافت می‌کردند هم هیچ اقدامی به عمل نیاورده‌اند.
همه از نبرد با کرونا صحبت می‌کنند، همه تلاش می‌کنند به مردم امیدواری دهند اما هیچ کس گویا نمی‌خواهد باور کند که صد گفته چون نیم کردار نیست و بی‌مایه هم فتیر است.
نمی‌خواهیم قبول کنیم هیچ چیز مثل اعلام اختصاص یک بودجه قابل توجه برای حمایت از محرومان نمی‌تواند باعث امیدواری شود. هیچ چیز جز تأسیس یک حساب بانکی سر گشاده که همه ورود و خروج آن را ببینند برای اعانات مردم و شروع به استفاده از آن، نمی‌تواند خیابان‌ها را تا نیمه شب خلوت کند.
هیچ‌چیز به اندازه تصویر ستاره معروفی که مبلغی برای محرومان اهدا می‌کند نمی‌تواند مردم را به این‌کار تشویق کند. شاید نوری هم در دل صاحبان برج های گوش‌تاگوش و بی‌انتهای اتوبان های شرقی و غربی تهران افتاد خدا را چه دیدی؟!
رييس انجمن سكته مغزي ايران
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار