درمان بیماری در اروپا به وسیله ی آدم خواری

 
به گزارش شفا آنلاین:داستان آدم خواری را شنیده بودیم، ولی واقعا داستان خوردن مومیایی ها را تا به حال نشنیده بودیم. به عنوان مثال، در بعضی مناطق بین النهرین و هندوستان باستان، اعتقاد بر این بود که آدم خواری کاری سودمند است و طول عمر افراد را افزایش می دهد! گلادیاتورهای رم باستان هم گاهی خون حریفان خود را می نوشیدند تا نیرو، سرعت، قدرت و مهارت های رزمی آن را در خود ایجاد کنند. به سختی قابل باور است که آدم خواری در اروپا تا دوره های جدیدتر یعنی اوایل قرن ۱۷ هم وجود داشته و حتی به نقطه اوج خود رسیده است. یعنی درست قبل از این که افرادی مانند گالیله، نیوتون، کلپر و … یک انقلاب علمی را آغاز کردند.


با این وجود، اگرچه علم، فلسفه و هنر به تدریج جهان را جای بهتری برای زندگی کردند، برخی از مناطق هنوز هم در حوزه پزشکی به اندازه کافی مورد کاوش قرار نگرفته اند. در این مکان ها هنوز هم واکسیناسیون، آنتی بیوتیک ها و مسکن ها وجود ندارند و مردم روش های عجیب و غریبی را برای درمان و بهبود امراض خود به کار می گیرند که شاید باورتان نشود! یکی از این روش ها، مصرف کردن بقایای انسان های مرده بود!

در آن قبیله ها اعتقاد بر این بود که خون انسان، که نیروی اصلی جاری در بدن اوست، حاوی خواص جادویی و ویژگی جوان سازی است. پزشک معروف آلمانی – سوئیسی به نام Paracelsus، مردم را به شرکت در مراسم اعدام افراد مختلف دعوت می کرد تا پس از اعدام مقدار کمی از خون این فرد تازه مرده را دریافت کنند.


در بین اعضای مختلف بدن، خون از همه چیز ارزشمند تر در نظر گرفته می شد، چرا که مردم تصور می کردند حاوی اسانس اصلی زندگی است. چربی بدن، بخش دیگری بود که زیاد مورد استفاده ادم خوارها قرار می گرفت. طبیبان از آن برای درمان زخم های مختلف استفاده می کردند و بسیاری از فروشندگان دارو، چربی انسان ها را برای فروش تبلیغ می کردند! تازه هنوز به بخش اصلی که خوردن مومیایی است نرسیده ایم! با وجود اینکه خون و چربی انسان ماده ای بسیار مفید در نظر گرفته می شد، ولی هیچ چیز بهتر و پر طرفدار تر از پودر استخوان و خوردن مومیایی نبود! استخوان ها به خصوص استخوان جمجمه، به موادی آغشته شده و به عنوان دارویی قوی برای سر درد، صرع، خونریزی داخلی، و … به خورد بیماران داده می شدند.


افرادی از تمام طبقات اجتماعی اروپا، دوست داشتند که به درمان خوردن مومیایی اعتماد کنند و خود را متقاعد کنند که درمان می شوند. چارلز دوم، پادشاه انگلستان، اسکاتلند و ایرلند، داروهای انسانی مخصوص به خود را داشت که آن ها مصرف می کرد. داروهای مخصوص او، جمجمه ای مخلوط با الکل بود که به نظر می رسد دارویی محبوب بین نجیب زادگان بود. خوردن مومیایی هایی که با ادویه تفت داده می شدند، دارویی بسیار گران قیمت و کمیاب بود. متاسفانه تعداد بسیار زیادی از مومیایی های باستانی مصر، در دستگاه گوارش ثروتمندان اروپایی قرن ۱۷ ام هضم شدند! این ثروتمندان معتقد بودند که این مومیایی ها نیرویی عرفانی دارند.


از آنجایی که علم باستان شناسی در قرن هفدهم خیلی پیشرفته نبود، قدمت این مومیایی ها را نمی توانستند تخمین بزنند و فقط تاریخی را برآورد می کردند. در آن زمان آن ها تصور می کردند که این مومیایی ها قدمتی خیلی بیش تر از حد تصور، یعنی بیست هزار ساله دارند. در این بین، بسیاری از افراد هم بودند که می دانستند مومیایی خواصی ندارد، ولی به دلیل سود زیادی که برایشان داشت، خوردن مومیایی را تبلیغ می کردند.