منظور این است که این دستگاه‌ها مربوط به کشورهای دیگری است که مدتی استفاده شده و سپس به‌وسیله قاچاقچیان به ایران آورده شده‌است، برخی از این دستگاه‌ها هم مسروقه است.
گروه دوم، دستگاه‌های چندبار استفاده نیستند، اما استانداردهای لازم را برای تشخیص و درمان ندارد و به همین دلیل نمی‌تواند از مبدا قانونی به کشور بیاید، چون مجوزهای لازم را از وزارت بهداشت و درمان نمی‌گیرد.
معمولا بیمارستان‌هایی که در مضیقه مالی قرار دارند، خریدار تجهیزات قاچاق (Smuggling equipment)می‌شوند، غافل از این‌که خرید تجهیزات قاچاق از چند جنبه به نفعشان نیست.
اگر این دستگاه‌ها از گروه اول باشد، هزینه‌ای که یک بیمارستان باید در درازمدت برای تعمیر دستگاه خرج کند حتی ممکن است از قیمت دستگاه نو هم بیشتر شود و حتی امکان دارد یک دستگاه هرگز بدرستی کار نکند. این احتمال برای گروه دوم هم صادق است، یعنی دستگاهی که مجوز لازم را از وزارت بهداشت دریافت نکرده است طبیعتا در تشخیص و درمان کارآیی لازم را ندارد و جان بیمار را به‌خطر می‌اندازد.
بر این مبنا پیشنهاد می‌کنم اول این‌که استانداردهای همگانی در مراکز
درمانی اجباری شود و همه این مراکز موظف شوند دستگاه‌های تشخیصی را با
کیفیتی مشخص و تائید شده، تهیه کرده و دوم این‌که بازرسان وزارت بهداشت در
بیمارستان‌ها فعال‌تر عمل کنند.جام جم آنلاین
دکتر سیامک مره‌صدق - عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس
