علائم
- ظاهر ناراحت و بی توجه
- عدم تمایل به ارتباط برقرار کردن
- کودک در هنگام ناراحتی به ندرت یا بسیار کم به دنبال آرامش می گردد.
- کودک در هنگام ناراحتی به ندرت یا بسیار کم به رفتارهای آرام کننده پاسخ میدهد.
- حداقل پاسخ دهی اجتماعی و هیجانی به دیگران.
- ناتوانی در لبخند زدن
- تحریک پذیری، غمگینی و ترس بی دلیل که حتی هنگام رابطه با مراقبان بزرگسال غیرتهدید کننده نیز مشهود است.

علت
بی توجهی یا محرومیت اجتماعی به شکل برآورده نشدن مکرر نیازهای هیجانی اساسی آرامش، تحریک و عاطفه از مراقبان بزرگسال.
تغییر مکرر مراقبان اصلی (مانند تغییر کادر کودکان پرورشگاهی) که موجب محدود شدن فرصت شکل گیری دلبستگیهای با ثبات شده است.
بزرگ شدن در محیط های غیرمعمول که فرصت برقراری دلبستگی های انتخابی را شدیداً محدود میکنند (مثل مراکزی با نسبت بالای کودک به مراقبان).

درمان
درمان مناسب برای این کودکان ایجاد محیطی مملو از محبت و حمایت به همراه سرپرستان مناسب است .
باید به والدین یا سرپرستان مبتلا به این اختلال آموزش های در جهت نحوه ی برخورد و ارتباط صحیح با کودک ارایه شود. گاهی نیاز به تغییر سرپرست است.

پزشک آنلاین

دکتر اکرم صالحی [ طب سنتی ]