بـیـمـاری بـوسـه چیست؟

قبل از ایجاد این مشکلات، بیمار کاملا سالم بود و هیچ دارویی مصرف نمی‌کرد. در معاینه‌ای که پزشک عمومی انجام داده بود، نکته قابل‌توجهی یافت نشده بود. زمانی که بیمار به واحد ما رسید، درد فزاینده‌ای را در ناحیه فوقانی شکم احساس می‌کرد و نیز 5 ساعت بود که دفع ادرار نداشت. او علامت ادراری و گوارشی دیگری نداشت و چهار روز قبل، قاعدگی داشت. هیچ علامتی از عفونت موضعی در بیمار یافت نشد و سابقه‌ای از آسیب یا ضربه اخیر نمی‌داد.

در معاینه، بیمار تب نداشت، تعداد ضربان قلب 120 ضربه در دقیقه و فشارخون 78/118 mmHg بود. زمان پر شدگی مویرگی آهسته و حدود 3 ثانیه بود. بدن او کاملا سرد بود. در قسمت فوقانی شکم، تندرنس متوسط بدون گاردینک وجود داشت. صداهای شکمی به گوش می‌رسید. ما به سرعت به بیمار مایع داخل وریدی تزریق کردیم. پس از جایگذاری کاتتر ادراری مشخص شد که ادرار بسیار کمی در مثانه بیمار وجود دارد. در رادیوگرافی های شکم و قفسه سینه نکته قابل توجهی دیده نشد. در آزمایش‌های خونی، لکوسیتوز شدید (L/109×7/22) با ارجحیت لنفوسیت (L/109×1/14) دیده شد.
بیمار کم‌خونی نورموسیتیک خفیفی داشت (غلظت هموگلوبین برابر باg/L 102). غلظت آلانین آمینوترانسفراز و آلکالن فسفاتاز بالا بود (به ترتیب U/L 251 و U/L 312). در گستره خون محیطی بیمار، لنفوسیت‌های آتیپیک دیده شد که با بیماری مونونوکلئوز عفونی مطابقت داشت (شکل1). نتیجه آزمایش پول- بونل مثبت بود. با توجه به هیپوولمی بیمار و درد شکم، سی‌تی شکم انجام شد که پارگی طحال و وجود خون را در شکم نشان داد. ما برای بیمار عمل جراحی اسپلنکتومی اورژانس انجام دادیم که بیمار دوره نقاهت آن را بدون مشکل سپری کرد. قبل از ترخیص از بیمارستان، بیمار علیه استرپتوکوک پنومونیه، هموفیلوس آنفلوآنزا نوع b و نیسریا مننژیتیدیس نوع c واکسن دریافت کرد و تحت پروفیلاکسی با فنوکسی متیل‌پنی‌‌سیلین قرار گرفت. زمانی که بیمار، برای آخرین بار در فوریه سال 2016 ویزیت شد، کاملا سالم بود.
در انگلستان، 75 درصد از دانشجویان از نظر سرولوژی ویروس اپشتین‌ـ بار مثبت هستند. این عفونت معمولا بدون علامت است اما می‌تواند به صورت مونونوکلئوز عفونی - گاهی به عنوان بیماری بوسه (Kissing disease) شناخته می‌شود، چون یک راه شایع انتقال ویروس است - بروز کند. علائم تیپیک آن شامل ضعف، تب و درد گلو است. گاهی عوارض عصبی و روانی، نظیر مننژیت، انسفالیت و افسردگی رخ می‌دهند. در حدود 2/0 - 1/0 درصد از بیمارانی که مبتلا به مونونوکلئوز عفونی هستند، به دنبال یک ضربه خفیف دچار پارگی طحال می‌شوند. بنابراین به این بیماران توصیه می‌شود که از انجام ورزش‌های برخوردی (Contact) اجتناب کنند. با این حال، پارگی خود به خود طحال نیز می‌تواند رخ دهد. معمولا به دنبال پارگی طحال در یک بیمار مبتلا به مونونوکلئوز عفونی، عمل جراحی اسپلنکتومی انجام می‌شود. با این حال، ممکن است حفظ طحال روش ارجح باشد (به ویژه در کودکان)، زیرا احتمال بروز سپسیس به دنبال طحال‌برداری در آنها بیش از بزرگسالان است. در این باره به انجام مطالعات آینده‌نگر نیاز است.سپید
منبع: New England Journa- of Medicine