شفا آنلاین>اجتماعی> «آبی به رنگ آسمان» عنوان فیلم مستند نیمهبلندی است که نگاهی به زندگی مبتلایان به اوتیسم دارد.
به گزارش
شفا آنلاین،به نقل از سپید بیمارانی که در جامعه به دلیل شناخت کم از این
بیماری مهجور ماندند و امکانات تفریحی، آموزشی و سلامتی برای ادامه زندگی
آنها وجود ندارد. نگار مسعودی، کارگردان این فیلم مستند از هشت سال پیش با
دغدغه شناخت این بیماری به تحقیق و مشاهده دیداری این بیماری پرداخته و
حاصل نگاهش، فیلم«آبی به رنگ آسمان» است که احتمالا در این دوره از برگزاری
جشنواره فیلم مستندان حقیقت به نمایش در میآید. این کارگردان پیشتر فیلم
مستندی از فخرالدین فخرالدینی و فیلمهای کوتاه درابتدا عنوان این فیلم«اوتیسم» بود اما در ادامه آن را تغییر دادید؟
بله، در ادامه کار تصمیم به تغییر نام فیلم به«آبی به رنگ آسمان» گرفتم.
این فیلم اولین نمایش خود را در این دوره از جشنواره فیلم سینما حقیقت دارد؟
بله.
این مستند نیمه بلند 56 دقیقهای را برای شرکت در جشنواره فیلم حقیقت
فرستادم و تاکنون نمایشی نداشته است. البته فیلم را بدون اصلاح رنگ و
صداگذاری برای هیات انتخاب جشنواره فرستادم تا در صورت تایید نسخه نهایی
فیلم را ارسال کنیم. تدوین و اصلاح رنگ فیلم به تازگی تمام شده اما
صداگذاری فیلم مانده است.
چطور تصمیم به ساخت فیلمی از مبتلایان اوتیسم گرفتید؟
تقریبا
هشت سال پیش این تصمیم را گرفتم که کاری برای این بیماران انجام دهم. پس
از تماشای فیلم«مرد بارانی» که داستین هافمن نقش یک فرد اوتیستیک را بازی
می کرد، برایم این شکل رفتار خیلی جذاب بود و فکر کردم راجع به این بیماران
بیشتر بخوانم و فیلم ببینم. احساس کردم وجه مشترکی بین من و فردی که مبتلا
به این بیماری است وجود دارد. این بود که پیش روانکاو رفتم و او گفت که ده
علامت اصلی را نداری اما خیلی از رفتارهایم شبیه به این افراد است. برایم
این سوژه جذاب شد. ابتدا میخواستم یک مجموعه عکس درست کنم در مورد اوتیسم
اما دیدم الکن است و تصمیم گرفتم فیلم مستندی در این زمینه بسازم.
چطور دو سوژه فیلم را انتخاب کردید؟
اتفاقی
روزی در خیابان سوار ماشین خانوادهای شدم و متوجه شدم که پسر این خانواده
اوتیسم است. چون خیلی درمورد این بیماری خوانده بودم. با دیدن این فرد
تصمیم گرفتم به جامعه اوتیسم بروم. با این خانواده همراه شدم و در مراجعه
به دکتر، گفتار درمانی همراه آنها بودم.
صحنههای فیلم را دراین همراهیها ضبط می کردید؟
نه.
مشغول تحقیقات دیداری فیلم بودم. درکلاسهای بچههای اوتیسم نشستم و با
خانوادهها و مربیهای مختلفی آشنا شدم و کم کم شروع به ضبط کردم و این
ضبطها هم برای فیلم نبود بلکه برای پیشبرد مرحله تحقیق این کار را کردم.
این مسیر یک سالی به طول انجامید و دو کاراکتر اصلی فیلم را در این
مراجعهها پیدا کردم و فیلم کلید خورد. دو کاراکتر این فیلم اوتیسم شدید و
خفیف دارند و یک دختر و پسر هستند.
فیلم شما تاکنون به نمایش درنیامده، چه صحنههای از زندگی این دو بیمار را نشان میدهید؟
در
طول یکسال و نیم همراهی با این دو کاراکتر گاهی شب با آنها میخوابیدم و
صبح بیدار میشدم و تمام لحظاتشان را تا جایی که اجازه میدادند با آنها
همراه شوم ضبط کردم. بچههای اوتیسم خیلی نمیتوانند شرایط فیلمبرداری را
تحمل کنند به همین دلیل گاهی نیز بدون دوربین خودم با آنها همراه بودم.
برای شرکت در جشنواره فیلم سلامت کارتان حاضر نشد؟
نه. در مرحله تدوین بودم. حدود چهار تا پنج ماه تدوین طول کشید.
فیلم «آبی به رنگ آسمان» را با چه دغدغه و پشتوانه فکری ساختید؟
دوست
داشتم آدم هایی که هیچ چیزی از اوتیسم نمیدادند مستقیم متوجه شوند کسانی
که به این بیماری مبتلا هستند چه مشکلات و دغدغههایی دارند. در این فیلم
مصاحبه با پزشک و متخصص وجود ندارد. هرچه که میبینیم زندگی این دو بیمار
است. «آرین» کلام دارد و حرفهایش را خودش میزند و باعث میشود تماشاگر از
نزدیک متوجه شود که چه در زندگی او میگذرد و چه اختلالهایی دارد. در
مورد مشکلات این بیماران از جمله بیمههای درمانی و نبود مدارس دخترانه
اوتیسم هم صحبت میشود. کاراکتردختراین فیلم 29 ساله است وهیچ وقت مدرسه
نرفته وهزینههای بیماریاش زیاد است. این فیلم به انتقاد از رفتارهای
اجتماعی نیز میپردازد و رفتار یک پرستار در بیمارستان که نمیداند «یاسمن»
مبتلا به اوتیسم است و این بیماری چیست و فکر میکند او ناشنواست وآدمهای
دیگر در مواجه با این بیماران را نشان میدهد. تماشاگر با تماشای این
اثربه فکر فرو میرود.