الی پوترمن، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه بریتیش کلمبیا کانادا، در این باره می گوید: «این افزایش ریسک پیری سریع تر سلولی، نسبی است و همه افرادی که آسیب های روحی در دوره کودکی را تجربه کرده اند، در سنین بالاتر بیمار نخواهند شد.»
به گفته پوترمن، تلومرها همانند نوک پلاستیکی بند کفش عمل می کنند، بدین صورت که مانع از بازشدن کروموزوم های انسانی می شوند در نتیجه سلول ها پیرشده و سریع تر می میرند.
طبق یافته های این تیم تحقیق، هر واقعه استرس زا در دوره کودکی انسان موجب افزایش ریسک کوتاه ترشدن تلومرها تا ۱۱ درصد می شود. پوترمن و تیم تحقیق با بررسی حدود ۴۶۰۰ نفر به این نتایج دست یافتند.
طبق این گزارش، این حوادث استرس زا می تواند شامل اعتیاد والدین، سوءاستفاده فیزیکی، و مشکلات خانوادگی یا مالی در دوره کودکی باشد.
پوترمن در ادامه عنوان می کند: «ما دریافتیم انواع روانشناسی و اجتماعی عوامل استرس زا تاثیر بیشتری در مقایسه با هوامل استرس زا مالی دارند.»
مطالعات قبلی ارتباط بین طول تلومرهای فرد را با ریسک بیماری قلبی، بیماری ریه، دیابت، آلزایمر و برخی انواع سرطان اثبات کرده اند.
تحقیق دیگری هم نشان داده است که استرس می تواند موجب تسریع روند پیری سیستم ایمنی بدن شود و در نتیجه سلول ها با تاثیر کمتری عمل می کنند.
