» عمومی
شفا آنلاین>اجتماعی> پس از اعلام نتایج آزمون‌های جامع علوم پایه پزشکی، دندانپزشکی و داروسازی که در اسفند ماه سال گذشته برگزار شده بود، فرهنگستان علوم پزشکی طی مراسمی که با حضور اساتید دانشگاه‌ها و اعضای فرهنگستان شکل گرفت، از دانشجویان برتر این آزمون تقدیر کرد.
به گزارش شفا آنلاین،به نقل از سپید در این مراسم افرادی چون فریدون عزیزی، معاون
فرهنگستان، مسلم بهادری رئیس گروه علوم پایه پزشکی فرهنگستان، فرشته
معتمدی، دبیر همایش و عضو پیوسته فرهنگستان علوم پزشکی و همچنین جمعی از
اساتید برجسته علوم پایه پزشکی حضور داشتند. به صورت کلی از بین تمام
افرادی که در این امتحانات جامع شرکت کردند، از 71 نفر دانشجو به عنوان
نفرات برتر آزمون تقدیر شد که از 11 قطب علمی کشور انتخاب و از 27 دانشگاه
علوم پزشکی معرفی شده بودند. در این رابطه با دو نفر از برگزیدگان این مراسم به گفت‌وگو نشستیم تا در رابطه با مشکلات و اهداف آنها آشنایی بیشتری پیدا کنیم. این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید
خاطره جعفریان و هدیه حمدی هر دو دانشجویان رشته داروسازی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز هستند که زمانی که در امتحانات جامع علوم پایه پزشکی شهریور و اسفندماه سال 94 شرکت کردند، توانستند به صورت همزمان دو رتبه اول مناطق آمایشی کل کشور را کسب کنند.
جعفریان متولد سال 1373 است و متولد شاهین شهر استان اصفهان و دانشجوی دوره روزانه مقطع دکتری حرفه‌ای داروسازی است که از طریق آزمون سراسری سال تحصیلی 92 در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز پذیرفته شده است.
حمدی هم با 23 سال سن از شهر اهواز دوره دانشجویی مقطع دکتری حرفه‌ای داروسازی خود را که از طریق آزمون سراسری سال تحصیلی 91 در پردیس خودگردان دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز قبول شده می‌گذراند. زمانی که از آنها خواسته شد درباره نحوه برگزاری آزمون جامع علوم پایه پزشکی توضیح دهند، جعفریان گفت: «طبق روند همیشگی سیستم آموزش کشور پس از گذراندن دروس علوم پایه، آزمونی جامع از دروسی مثل فیزیولوژی، شیمی آلی، شیمی تجزیه و درس‌هایی مشابه این از دانشجویان گرفته می‌شود.»حمدی هم اضافه کرد: «این آزمون از تمام دروس مقطع علوم پایه است که استرس‌زا بودن امتحان را بسیار بیشتر می‌کند. چرا که برخی از دروس حفظی و برخی هم فوق‌العاده سخت بودند و ما هم مجبور بودیم در مدت زمان کوتاهی آنها را مطالعه کنیم.»در ادامه جعفریان در مورد برنامه مطالعاتی خودش گفت: «من تلاش کردم در طول ترم و پایان امتحانات هر ترم از نکات مهم دروس مربوطه یادداشت تهیه کنم و بعد هم در فرصت امتحان علوم پایه علاوه بر مرور آنها کتاب‌های آزمون علوم پایه سال‌های گذشته را هم بررسی و نکته‌برداری کردم.»
حمدی هم در این زمینه توضیح داد: «به کسب رتبه برتر و یک موفقیت بزرگ بسیار فکر می‌کردم و تمرکز مطالعه من بیشتر روی درس‌هایی بود که بیشترین تعداد سوالات را شامل می‌شد، هرچند که برنامه زمان‌بندی مشخصی نداشتم، ولی با نهایت تلاش و گذشتن از خیلی از تفریحات، بیشترین زمانم را صرف مطالعه کردم.»هر دوی آنها از امتحان خود راضی بودند و با اینکه جعفریان تصور نمی‌کرد رتبه نخست را بگیرد، حمدی این انتظار را داشت که به این مرحله برسد، اما برنامه‌های آنها هم برای آینده متفاوت بود. جعفریان در مورد اهداف آینده‌اش گفت: «در مورد دروس، بعد از علوم پایه همان روند برنامه‌ریزی قبل را ادامه دادم ولی تلاش می‌کنم تحقیق و پژوهش را هم در زمینه مورد علاقه‌ام دنبال کنم.»حمدی اما کمی مردد بود. وی گفت: «برنامه‌های زیادی را در ذهن دارم ولی هنوز تصمیم نگرفتم، البته اخذ تخصص و انجام فعالیت‌های مرتبط با رشته‌ام از برنامه‌های قطعی ام هستند.»
انتهای این مسیر تا کجاست؟ این دو دوست هر کدام پاسخ‌های متفاوتی داشتند. جعفریان گفت: «تا جایی که هم سطح علمی خودم را در این رشته به بهترین و ممکن‌ترین حالت برسانم و هم بتوانم در همین زمینه کار کنم و فعالیت داشته باشم.»حمدی هم پاسخ داد: «تا جایی که رسالت اصلی خودم را تمام و کمال به پایان برسانم، چرا که هر انسانی در این دنیا رسالتی دارد که ابتدا باید آن را پیدا کرده و سپس تمام تلاشش را برای انجام آن به کار بگیرد.»
اما محل تحصیل این دو فرد تا چه اندازه توانسته است در زندگی آنها تاثیرگذار باشد؟
جعفریان به این پرسش اینگونه پاسخ داد: «به هر حال لازمه رسیدن به هر موفقیتی، فراهم بودن زمینه‌های ضروری و پایه‌ای مثل با تجربه بودن اساتید، نحوه تدریس، امکانات آزمایشگاهی و مسائلی شبیه به این است. در این دانشگاه برخی از این امکانات به خوبی وجود دارد و برخی دیگر هم جای پیشرفت دارد که امیدوار هستم برای ورودی‌های بعدی برطرف شود.» حمدی هم معتقد بود: «دانشگاه و محل تحصیل صددرصد نقش بسزایی در پیشرفت درسی و علمی یک دانشجو دارد. دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز اساتید برجسته خوبی دارد که با راهنمایی‌ها و مشاوره‌های خود تلاش دارند، کمک زیادی به ارتقای علمی دانشجویان می‌کنند.» اگر به جای رئیس دانشگاه بودید برای دانشجویان چه می‌کردید؟ این پرسشی بود که در نهایت از هر دو پرسیده شد.
جعفریان به آن اینگونه پاسخ داد: «قطعاً برنامه‌های زیادی را در دستور کار قرار می‌دادم. ولی ارزیابی اساتید، نظرسنجی از دانشجویان در خصوص نحوه و کیفیت تدریس، به کارگیری اقدامات لازم برای فهم بهتر، برگزاری نشست‌هایی با دانشجویان در هر ترم به منظور برطرف کردن عیوب و کمبودهای احتمالی و در نهایت هم تلاش برای افزایش انگیزه دانشجویان برای ادامه تحصیل و رفع نگرانی آنها از مبهم بودن آینده شغلی پس از فارغ‌التحصیلی در اولویت‌های کاری‌ام قرار می‌دادم. این موارد باعث می‌شود بسیاری از مشکلات بنیادی دانشجویان مرتفع شود و به جای حواشی موجود، تلاش کنند تا روی پیشرفت علمی خود تمرکز داشته باشند.»
حمدی هم معتقد بود: «به نظر من رئیس دانشگاه باید اهمیت زیادی به نظرات، اعتقادات، هیجانات و احساسات دانشجویان بدهد، چرا که دانشجو صرفاً جهت خواندن درس وارد دانشگاه نشده است و باید در تمام ابعاد انسانی رشد کند و اگر به سایر این خواسته‌ها و نیازها که اغلب حیاتی هم هستند بها داده نشود، دانشجو سرخورده شده و ماشین بی‌احساسی می‌شود که علاقه‌ای به پیشرفت یا به چالش کشیدن خودش را ندارد. متاسفانه در اغلب دانشگاه‌های ما وضع به همین صورت است و من هم بعید می‌دانم جامعه ما به چنین چیزی نیاز داشته باشد. به همین علت از مسئولین می‌خواهم مکان آموزشی بهتری برای دانشجویان بین‌الملل تامین کنند تا فضای بیشتری برای پیشرفت در درون خود و محیط اطرافشان پیدا کنند.»
مطالب مرتبط
نظرشما
آخرین اخبار