به گزارش شفا آنلاین،افراد مبتلا به بیماری
پارکینسون عموما دچار لرزش شدید در دست ها ، بازوها ، فک و صورت و سفتی و
خشکی اندام و تنه شده ؛ حرکات آن ها بسیار کند صورت گرفته و وضعیت بی ثباتی
دارند. شرایط فوق باعث می شود تا فرد بیمار قادر به ادامه روند عادی زندگی
خود نبوده و نیازمند کمک دیگران باشد که این موضوع خود سبب ایجاد بحران
های روحی برای این افراد خواهد شد.
نتایج مطالعات فوق نشان می دهد که برنامه های ورزشی با هدف کنترل بیماری و کاهش خطر سقوط و افتادن در مبتلایان به این بیماری، باید از مراحل اولیه این بیماری شروع شده و ادامه پیدا کند. در این صورت نتایج کسب شده بسیار خیره کننده خواهد بود و فرد بیمار می تواند تا حد زیادی به حالت زندگی عادی خود بازگردد.
گروهی از پژوهشگران در حال مطالعه راه های درمانی و استفاده از روش توام تمرینات ذهنی و جسمی برای مداوای این بیماری هستند. کالین کاننینگ از دانشگاه سیدنی استرالیا که سرپرستی این تیم پژوهشی را بر عهده دارد در مورد این موضوع گفت: نتایج مطالعات ما نشان می دهد که برنامه های ورزشی با هدف کنترل بیماری و کاهش خطر سقوط و افتادن در مبتلایان به این بیماری ، باید از مراحل اولیه این بیماری شروع شده و ادامه پیدا کند. در این صورت نتایج کسب شده بسیار خیره کننده خواهد بود و فرد بیمار می تواند تا حد زیادی به حالت زندگی عادی خود بازگردد.
به طور کلی ، لرزش کلی بدن ، افتادن و عدم تعادل از اصلی ترین مشکلات بیماران مبتلا به این عارضه محسوب می شود و شصت درصد این بیماران تجربه افتادن و از دست دادن تعادل را در طول بیماری داشته و دو سوم این افراد به طور مکرر با این مشکل رو به رو هستند. متاسفانه نتایج این عدم تعادل و سقوط روی زمین در افراد مختلف ، متفاوت است و می تواند عواقبی همچون درد، محدودیت در فعالیت های جسمی و ترس روانی از افتادن دوباره در بیماران ایجاد کند که این مساله تاثیراتی منفی و مخرب بر سلامت جسمی و روانی این افراد خواهد گذاشت.
در این پژوهش ها ، دویست و سی و یک بیمار مبتلا به پارکینسون جهت مطالعه شرایط بدنی و نوع درمان، به دو گروه تقسیم شده و یک گروه تنها مداوای معمولی این بیماری را دریافت کرده و گروه دوم علاوه بر این روند درمانی، مجبور شدند تا در طول هفته به مدت سه بار و هر بار برای مدت چهل دقیقه تا یک ساعت تمرینات ذهنی و جسمی شامل حرکات کششی و حفظ تعادل را انجام دهند. این افراد تمرینات فوق را برای شش ماه ادامه داده و سپس نتایج تحقیقات نشان داد که گروه دوم نمسبت به افرادی که در تمرینات شرکت نکرده بودند ، بهبود بسیار بیشتری یافته و گزارش های عدم تعادل و سقوط روی زمین در این گروه از بیماران با کاهشی هفتاد درصدی رو به رو شده بود.
در ادامه از هر دو گروه بیماران، آزمایش های حرکتی و حفظ تعادل گرفته شد که باز هم در نتیجه نهائی ، گروهی که تحت درمان همراه با ورزش قرار داشتند، نتایج بسیار بهتری کسب کرده و شرایط بهتری از نظر روحی و جسمی داشتند. این افراد دارای اعتماد به نفس بالاتری بوده و ترس از سقوط روی زمین در آن ها بسیار کمتر بوده و قابلیت های زندگی عادی را تا حد زیادی به دست آورده بودند. شرح کامل این تحقیقات و نتایج به دست آمده از آن در مجله تخصصی عصب شناسی یا journal Neurology به چاپ رسیده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.
