شفا آنلاین:زندگی کردن با اعتیاد و افراد معتاد موجب آشفتگی خانواده و تهدید کننده سلامت آن است. در بسیاری از خانواده ها زندگی توام با اعتیاد، زندگی در یک وضعیت اضطراری است، یعنی زندگی در وضعیتی که همواره باید مهیا و آماده امور غیرمترقبه بود.
به گزارش شفا آنلاین،در صفحه دیدگاه نشریه ایران پاک شماره 71 ویژه ستاد مبارزه با موادمخدر آمده است: خانواده های معتادان به روش های مختلف و متعددی در مقابل اعتیاد واکنش نشان می دهند، این شیوه ها و طرز واکنش ها، دامنه وسیعی از رویارویی و مداخله سالم گرفته تا سازگاری ناسالم و غیرمنطقی با اعتیاد، را در برمی گیرد.
متاسفانه اکثریت خانواده های معتادان، زندگی با اعتیاد را می آموزند و نظام خانواده را به تطبیق و سازگاری با آن وا می دارند.
مدارا، سازگاری و وفق دادن یک خانواده با اعتیاد موجب ناسالم شدن کل خانواده می شود، در واقع اعضای خانواده نیز مانند شخص وابسته به موادمخدر از همان مکانیسم های دفاعی معتادگونه و نامتعارف برای وفق دادن، کنار آمدن با مسایل و مشکلات استفاده می کنند.
بهبودی کامل، جامع و پایدار مستلزم بهبودی شخص معتاد و خانواده اوست، هدف از برنامه بهبودی برای خانواده معتادان این است که زخم های فراوانی که از اعتیاد در خانواده ناشی شده، التیام یابد و شرایط بهبودی فرد معتاد آماده، مهیا و محیط بهبودی نیز مناسب و باثبات باشد.
** ناتوانی در شناخت احساسات
افرادی که در یک خانواده با شخص معتاد زندگی می کنند، آنقدر از واقعیت های زندگی و حقایق پیرامون خود جدا شده اند که نمی دانند چه احساسی دارند.
احساسات آنها مدت های طولانی است که سرکوب شده، بطوریکه احساس کرختی عاطفی و مسخ شدگی می کنند، آنها با دردی که دارند در دنیای پر از باورهای غلط زندگی می کنند.
آنان آموخته اند که احساسات خود را پنهان کنند، زیرا می ترسند اگر احساسات خود را بروز دهند، فرد معتاد ممکن است آنها را تنبیه کند یا دیگران به ضعف های آنان پی ببرند.
** نداشتن اعتماد
افراد خانواده معتاد آموخته اند که به هیچکس اعتماد نداشته باشند، آنان یاد گرفته اند به افرادی که اعتماد می کنند، عاقبت رها می شوند.
بنابراین به همه دروغ می گویند، اغلب راز خود را به هیچ کس نمی گویند، آنها هیچ وقت این اطمینان را ندارند که دیگران آنان را راحت و به حال خود خواهند گذاشت.
این خانواده ها از برملا شدن اسرار و مشکلات خانواده هراس دارند، زیرا می پندارند مورد تحقیر و شماتت قرار می گیرند و دچار شرمندگی می شوند.
از این جهت همیشه در حال فشارهای روانی و اضطراب هستند. این خانواده ها اغلب رویاهای از هم گسیخته و حتی از خواب دیدن هم هراس دارند.
** اولین برخورد
لازم است بیمار به همراه یکی از اعضای درجه یک خانواده، هوشیار، در حالت تعادل و طبیعی خود در محل پذیرش حضور یابد.
در اولین برخورد با بیمار درباره ایجاد اعتماد، انگیزه و امید به بهبودی صحبت شود و بعد از ارتباط همدلانه با فرد بیمار، فرصت مناسبی به وجود خواهد آمد که مصاحبه و ارزیابی دقیقی با مراجع انجام پذیرد.
حضور آگاهانه بیمار در برنامه بهبودی بسیار مهم تلقی می شود، زیرا تصمیم فرد برای اقدام به بهبودی لازم است با کسب آگاهی از تجربه بهبودی، استمرار آن و اطلاع از نوع خدمات و شیوع درمان در مرکز باشد.
طرفین برای شروع درمان باید به یک توافق قابل قبول برسند، لازم است در پذیرش موقعیت، سیستم اجتماعی، شرایط محیطی و وضعیت خانوادگی بیمار را به دقت مورد ارزیابی قرار و آن را به سمت وسوی حمایت از روند بهبودی هدایت و سوق داد.
هنگام پذیرش بیمار به خانواده باید تذکر داده شود که ممکن است بیمارشان مرکز بهبودی اقامتی را قبل از موعد مقرر ترک کند.
صادقانه باید به خانواده بیمار گفت، کم نیستند بیمارانی که پس از پذیرش یا بعد از چند روز می خواهند به خانه برگردند.
باید این احتمال را که بیماران به خانواده یا معرفشان زنگ بزنند و بخواهند کسی برای بردنشان بیاید، یا بدون هماهنگی با خانواده مرکز را ترک کنند، کم کرد.
باید به خانواده توضیح داد این موضوع خیلی رایج است و در اوایل بهبودی (دوران اولیه سم زدایی) باید انتظار آن را داشت اگر با این امر درست برخورد شود، جایی برای نگرانی نیست.
ک/ف س
ایرنا
نظرشما
آخرین اخبار