چه کسانی کاندید روانکاوی هستند؟

شفا آنلاین>اجتماعی>روانکاوی روندی طولانی مدت است که فرد در طول آن زوایای پنهان روح خود را به نظاره می نشیند و تحمل فراز و نشیب های برخاسته از آن به میزان قابل قبولی از استحکام روانی نیاز دارد که در همه ی افراد وجود ندارد.

به گزارش شفا آنلاین ، روانکاوی باید در مورد افرادی به کار گرفته شود که به حداقلی از تکامل و رشد شخصیتی دست یافته باشند. روانکاوی روندی طولانی مدت است که فرد در طول آن زوایای پنهان روح خود را به نظاره می نشیند و تحمل فراز و نشیب های برخاسته از آن به میزان قابل قبولی از استحکام روانی نیاز دارد که در همه ی افراد وجود ندارد.

روبه رو شدن فرد با تعارض های خود در مراحل ابتدایی درمان، اضطراب شدیدی به همراه دارد و در صورتی که در او توان تحمل وجود نداشته باشد، روند درمان به جای بهبودی، مشکلات روحی بیش تری را برایش رقم خواهد زد. هم چنین درک تعبیر و تفسیرهای روانکاو به حداقلی از هوش و تحصیلات نیاز دارد.

روانکاوان سه چهار جلسه ی اول را به سبک سنگین کردن بیمار اختصاص می دهند تا آمادگی وی را برای ورود به فرایند درمان ارزیابی کنند.

روانکاوی، درمانی ریشه ای و بنیادی است که به ردیابی مشکلات بیمار در زمان های ابتدایی زندگی و ارتباط های اولیه ی وی می پردازد. روانکاو همانند معماری است که ساختمانی کهنه را ویران می کند تا به جای آن بنایی نو بسازد و بیمار باید توان و تحمل این ویرانی و ساخته شدن دوباره را داشته باشد.

درمانگر کم تجربه همیشه با این خطر روبه روست که پس از طی مرحله ی ویرانی قادر به ساختن نشود. در مقابل، روان درمانی های حمایتی و آموزشی اهداف محدودتری پیش رو دارد و طیف وسیع تری از افراد را پوشش می دهد.

در روان درمانی حمایتی، هدف درمان حفظ وضعیت موجود فرد و جلوگیری از اضمحلال روحی و روانی اوست و نه ارتقای شخصیتی اش، برای مثال در مورد افرادی که در زندگی خود درگیر بحرانی خاص هستند، همانند طلاق، مرگ عزیزان، بیماری شدید و صعب العلاج و... درمانگر باید مانند چارچوبی عمل کند تا از فروپاشی بیش تر بیمار جلوگیری کند. اکنون زمان پرداختن به تعارض های روحی نیست، بلکه باید به گونه ای از بیمار حمایت کرد که آن چه را دارد، از دست ندهد و بحران را پشت سر بگذارد.

درمانگر در روان درمانی آموزشی ارتباطی معلم گونه با بیمار دارد و هدف مشخصی برای کار انتخاب می کند که در چارچوبی اکنونی و این جایی و در فضای معاصر زندگی بیمار به آن می پردازد. این نوع درمان معمولاً به تعارض های ناخودآگاه فرد نمی پردازد و هدف آن تعدیل رفتار فرد در برخی قسمت های مشکل ساز است، اگر به مثال معمار برگردیم؛ در این جا بدون آن که کلّ ساختمان ویران شود، به تعمیر بخش های مهمی از آن اکتفاء می شود. در روان درمانی حمایتی به ترکیب ساختمان دست نمی زنیم، بلکه در عوض استحکامات اضافی را برای آن فراهم می کنیم، تا فرو نریزد.آستان